Yang Zhu
| Nazwisko chińskie | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
Yang Zhu (IV wiek p.n.e.) – starożytny chiński filozof, naturalista, zwolennik skrajnego indywidualizmu i egoizmu etycznego[1].
Nie pozostawił po sobie żadnych prac i jego poglądy znane są jedynie z przykładów przytoczonych w dziełach późniejszych filozofów, być może w wielu miejscach znacznie zniekształconych i ubarwionych. Mencjusz, skądinąd zaciekły krytyk Yang Zhu, scharakteryzował jego filozofię pisząc, że gdyby dla ocalenia ludzkości miał poświęcić się wyrywając sobie tylko jeden włos, nie zrobiłby tego[2]. Mencjusz określił filozofię Yanga terminem weiwo (为我), czyli „dla mnie”[3]. Poświęcony Yang Zhu rozdział w traktacie Liezi przedstawia go jako bezwzględnego hedonistę[4].
Filozofia Yang Zhu uważana jest za wcześniejszą od taoizmu[5] i zdaniem niektórych badaczy (m.in. Feng Youlana) wywarła nań znaczny wpływ[6].
Przypisy
- ↑ Yang Zhu, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2010-12-16] (ang.).
- ↑ Tang Yi-jie, Li Zhen, George F. McLean: Man and nature: the Chinese tradition and the future. Lanham: University Press of America, 1989, s. 158. ISBN 0-8191-7412-2.
- ↑ Bryan William Van Norden: Virtue ethics and consequentialism in early Chinese philosophy. Cambridge: Cambridge University Press, 2007, s. 204. ISBN 0-521-86735-5.
- ↑ P.J. Ivanhoe, Bryan William Van Norden: Readings in classical Chinese philosophy. Indianapolis: Hackett Publishing Company, Inc., 2005, s. 370. ISBN 0-87220-780-3.
- ↑ Kathleen Kuiper: The Culture of China. New York: Britannica Educational Publishing, 2011, s. 104. ISBN 978-161530-183-6.
- ↑ Erica Fox Brindley: Individualism in Early China: Human Agency and the Self in Thought and Politics. University of Hawai'i Press, 2010, s. 71. ISBN 978-0-8248-3386-2.
