Yves Goulais

Yves Goulais
Data urodzenia

1960

Zawód

reżyser, scenarzysta

Współmałżonek

Zuzanna Leśniak

Yves Michel[1] Goulais (Goulais-Leśniak[2]), Iwo Kardel (ur. 1960[3]) – francuski reżyser teatralny i scenarzysta, osiadły w Polsce; zabójca swojej żony Zuzanny Leśniak i jej domniemanego partnera Andrzeja Zauchy.

Życiorys

Urodził się jako najstarszy z trójki rodzeństwa, ma dwie młodsze siostry[4]. Studiował literaturę na Université de Nantes[4]. Dzięki udziałowi na Festiwalu Teatru Otwartego w Krakowie zafascynował się polską kulturą i podjął naukę języka polskiego[4]. Uzyskał półroczny staż na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie[4]. 16 kwietnia 1988 ożenił się z aktorką Zuzanną Leśniak[5].

10 października 1991 na parkingu przy Teatrze STU w Krakowie[2] zastrzelił piosenkarza Andrzeja Zauchę i swoją żonę, aktorkę Zuzannę Leśniak[2]. Motywem zbrodni była zazdrość[2][6][1]. Sam oddał się w ręce policji[1] (według innego źródła został pojmany godzinę po zabójstwie[2]). 11 grudnia 1992 został skazany na 15 lat pozbawienia wolności[2][7]. Historia morderstwa Zauchy i Leśniaka stała się kanwą książki Janusza Wiśniewskiego I odpuść nam… wydanej w 2015[8][9].

Za zgodą dyrekcji więzienia podczas odbywania wyroku pracował w Canal+, a wypłatę przekazywał córce Zauchy[2]. Uczył współwięźniów języków obcych[2] oraz stworzył Studio Filmowe „Zza krat”[10] i zrealizował cztery filmy krótkometrażowe z więźniami w rolach głównych: Wyjście, Więzienne sny samochodziarza Harry’ego, Walka i Skrupuł[11]. Za Wyjście otrzymał nagrodę za reżyserię na Ogólnopolskim Festiwalu Amatorskich Filmów Fabularnych „Kino poza kinem” w Zielonej Górze, a za Więzienne sny samochodziarza Harry’ego zdobył w 1998 nagrodę przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji na Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni[11]; jeden z tychże filmów powstał na motywach powieści Zbrodnia i kara[2]. Ponadto ukończył korespondencyjnie studia na Uniwersytecie Grenoble, na kierunku filologia romańska[12]. Został bohaterem filmów dokumentalnych: Reżyseria: Yves Goulais (1999) Krzysztofa Langa oraz Zbrodnia i kara w Krakowie – Życie Yvesa Goulaisa (2000) Małgorzaty Buckiej[13].

Na wolność wyszedł 1 grudnia 2005, 10 miesięcy przed zakończeniem orzeczonej kary[2][14]. Po wyjściu z więzienia zmienił imię i nazwisko[15] na Iwo Kardel[16]. Ma syna[14]. Pracuje jako scenarzysta (jest współautorem scenariusza do filmu Kret[3]) oraz doradca scenariuszowy przy filmach fabularnych i dokumentalnych[14][17] oraz przy serialach: Kryminalni[3] i Leśniczówka[15]. W 2021 wyreżyserował film dokumentalny o ks. Franciszku Blachnickim Blachnicki. Życie i światło[18].

Przypisy

  1. ↑ a b c Krzysztof Samborski: Dziewięć strzałów – Jak zginął Andrzej Zaucha?. Trybuna Śląska, nr 236/91, s. 1.
  2. ↑ a b c d e f g h i j Zabójca Zauchy wolny. [w:] Życie Warszawy [on-line]. 2006-01-12. [dostęp 2021-11-05].
  3. ↑ a b c Ivo Kardel. [w:] Polish Docs [on-line]. [dostęp 2021-11-05].
  4. ↑ a b c d Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 134, ISBN 978-83-8062-631-7.
  5. ↑ Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 137, ISBN 978-83-8062-631-7.
  6. ↑ Andrzej Zaucha zastrzelony. Zabójstwo z zazdrości. Słowo Ludu, nr 238/91, s. 1.
  7. ↑ Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 190, ISBN 978-83-8062-631-7.
  8. ↑ Janusz L. Wiśniewski: I odpuść nam…. Od deski do deski, 2015, seria: Na F/aktach.
  9. ↑ Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 201, ISBN 978-83-8062-631-7.
  10. ↑ Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 195, ISBN 978-83-8062-631-7.
  11. ↑ a b Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 196, ISBN 978-83-8062-631-7.
  12. ↑ Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 198, ISBN 978-83-8062-631-7.
  13. ↑ Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 196–197, ISBN 978-83-8062-631-7.
  14. ↑ a b c Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 199, ISBN 978-83-8062-631-7.
  15. ↑ a b Yves Goulais, morderca Andrzeja Zauchy pracuje dla Telewizji Polskiej. [w:] wprost.pl [on-line]. 2021-04-17. [dostęp 2021-11-05].
  16. ↑ Rekomendacje komisji I etapu. Polski Instytut Sztuki Filmowej. [dostęp 2021-11-05].
  17. ↑ Artur Drożdżak. Zazdrość i zbrodnia. „Gazeta Pomorska”, 2016. Polska Press. (pol.). 
  18. ↑ Marcin Łęczycki: Film “Blachnicki – życie i światło” w kinach. oaza.pl, 2021-11-10. [dostęp 2022-01-11]. (pol.).

Linki zewnętrzne