Złoto Renu

Złoto Renu
Das Rheingold
Ilustracja
Emil Fischer jako Wotan, premiera opery w Nowym Jorku w 1889 r.
MuzykaRichard Wagner
LibrettoRichard Wagner
Język oryginałuniemiecki
Prapremiera22 września 1869
Monachium
Premiera polska1908
Lwów

Złoto Renu (niem. Das Rheingold) – wstęp do dramatu muzycznego Pierścień Nibelunga, w jednym akcie i czterech scenach. Libretto i muzykę napisał Richard Wagner.

Osoby

  • Wotan, władca bogów i ludzi – bas lub baryton
  • Woglinda, córka Renu – sopran
  • Wellgunda, córka Renu – sopran
  • Flosshilda, córka Renu – mezzosopran
  • Alberyk, karzeł z rodu Nibelungów – baryton
  • Mime, brat Alberyka – tenor
  • Loge, bóg ognia – tenor
  • Freja, bogini miłości i młodości – sopran
  • Erda, bogini ziemi – alt
  • Fafner, olbrzym – bas
  • Fasolt, olbrzym – bas lub baryton
  • Fryka, żona Wotana – mezzosopran
  • Donner, bóg piorunów – bas
  • Froh, bóg deszczu – tenor

Treść

Akcja rozgrywa się dawno temu w Germanii.

Scena 1

W świętej rzece Ren kąpią się trzy jego córki – strażniczki złota, ukrytego w głębinach. Jedna z nich, Woglinda, śpiewa o złocie, którego strzegą. Kto wykuje z tego złota pierścień i wyrzeknie się miłości – zdobędzie władzę nad światem. Rozmowę przerywa pojawienie się karła, Nibelunga Alberyka, chętnego „miłosnych rozkoszy”. Z tego powodu strażniczki mają przez jakiś czas powód do śmiechu. W pewnym momencie Alberyk zwraca uwagę na błysk. Od strażniczek dowiaduje się o złocie i sposobie jego zdobycia. Nibelung bez problemu wyrzeka się miłości (przeklina ją), w ten sposób zostając właścicielem złota.

Scena 2

Władca bogów, Wotan, rozkazał olbrzymom Fafnerowi i Fasoltowi wybudować siedzibę dla niego – Walhallę. Jako nagrodę obiecał im Freję, boginię radości i młodości. Jest to powodem swoistej sprzeczki z jego żoną, Fryką, która uważa, że Wotana miłość do władzy i bogactwa przesłoniła mu wszystkie inne wartości. Wotan próbuje temu zaprzeczyć mówiąc, iż dla miłości do niej stracił oko (w rzeczywistości „okupił” nim możliwość napicia się z rzeki mądrości). Ponieważ jednak nie dotrzymał obietnicy, olbrzymi porwali Freję i w zamian za nią zażądali złota Renu. Wotan, razem z bogiem ognia – Logiem, wyruszają więc po złoto do jaskini Nibelheim.

Scena 3

Podwładni Alberyka wykuli ze złota Renu pierścień i hełm pozwalający na przybieranie dowolnej postaci. Wotan i Loge podstępnie nakłaniają Alberyka, aby zamienił się w smoka, a potem w ropuchę. Obezwładniają go wtedy i wymuszają oddanie złota. Alberyk rzuca przekleństwo na pierścień (Przekleństwem go zdobyłem...), a więc każdy, kto będzie nosił pierścień, musi umrzeć.

Scena 4

Wotan wraca do królestwa ze złotem. Olbrzym Fasolt nie chce jednak okupu i żąda pierścienia. Wotan pierścień chce zatrzymać, jednak wtedy pojawia się matka bogów - Erda - która ostrzega Wotana mówiąc o zmierzchu bogów. Ten, przerażony jej opowieścią, rzuca pierścień olbrzymom. W walce o bogactwo Fafner zabija Fasolta (spełnia się więc przekleństwo Nibelunga), a sam zamienia się w smoka, który leniwie leżąc na złocie, pilnuje go.

Wotan ma złe przeczucia w związku z próbą oszukania olbrzymów, udaje się więc po radę do Erdy. Ona mówi mu o Frei, którą bogowie odzyskali, i ich wiecznej młodości. Gdy bogowie przechodzą przez most z tęczy, kierując się w stronę Walhalli, córki Renu opłakują utratę złota. Maszerujący za bogami Loge wyraża słowa:

Do swego końca już się spieszą, co tak silnie w potęgę swą wierzą, prawie mi wstyd, że do nich należę

Historia utworu

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

FischerRheingold.jpg
Photograph by Falk of Emil Fischer in the role of Wotan in Wagner's opera 'Das Rheingold' at the 1889 New York Premiere