Złotogórski Obszar Chronionego Krajobrazu

Złotogórski Obszar Chronionego Krajobrazu
Widok ze Złotej Góry
obszar chronionego krajobrazu
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Mezoregion	Wysoczyzna Turecka, Kotlina Kolska
Data utworzenia	1986
Akt prawny	Uchwała Nr 53 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Koninie z dnia 29 stycznia 1986 r.[1]
Powierzchnia	31 000 ha
Obszary chronione	1 rezerwat przyrody
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Złotogórski Obszar Chronionego Krajobrazu
Położenie na mapie Polski Złotogórski Obszar Chronionego Krajobrazu
52°07′30″N 18°26′00″E/52,125000 18,433333

Złotogórski Obszar Chronionego Krajobrazu – obszar chronionego krajobrazu położony we wschodniej części województwa wielkopolskiego. Zajmuje powierzchnię 310 km²^[1][2]. Większość tego obszaru znajduje się w Nadleśnictwie Turek, fragmenty w nadleśnictwach Koło i Konin^[2]. Obszar znajduje się na terenie Puszczy Genowefskiej.

Widok ze Złotej Góry

Na obszarze Złotogórskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu znajduje się rezerwat przyrody Złota Góra.

Ochroną objęto rzeźbę terenu części Wysoczyzny Tureckiej, subregionu Pagórków Złotogórskich. W obszarze znalazły się trzy skupienia pagórków, mające tę samą genezę i jednakowy charakter rzeźby. Są to wzniesienia o nazwach miejscowych: Góry Szadowskie, Karpaty i Złote Góry. Osiągają one najwyższe na tym terenie wysokości bezwzględne i największe deniwelacje. Są to formy szczelinowe powstałe w czasie zlodowacenia środkowopolskiego. Zbudowane są z łatwo przepuszczalnych osadów piaszczysto-żwirowych, co przy głęboko zalegającym zwierciadle wód gruntowych czyni je podatnymi na erozję. Dlatego też lasy porastające te pagórki mają charakter glebochronny^[2].

Lasy występują przede wszystkim na siedlisku dąbrowy świetlistej i grądu ubogiego oraz boru mieszanego. Na południowych stokach Pagórków Złotogórskich można spotkać fragmenty starych dąbrów świetlistych z występującymi w runie: bodziszkiem czerwonym, dzwonkiem brzoskwiniolistnym, a na suchych miejscach – goździkiem piaskowym. Na terenach położonych nieco niżej sośnie towarzyszy intensywny podrost dębu, a w runie rosną rośliny lasów liściastych takie jak: narecznica samcza, kokoryczka wielokwiatowa, przytulia leśna, kuklik zwisły^[2].

Najładniejsze lasy z odnawiającym się grądem znajdują się w okolicy Tarnowskiego Młyna w leśnictwie Wyszyna oraz w okolicy Turku w leśnictwie Zdrojki. Przez środek obszaru przepływa rzeka Topiec, której liczne źródliska znajdują się w lesie koło wsi Ruda oraz na gruntach prywatnych we wsiach: Jabłonna, Przyborów, Wyszyna i Adamów. Są to typowe podstokowe źródła z wysiękami w gruncie żwirowym lub torfowo-żwirowym. Nisze źródliskowe są zwykle rozległe i osiągają głębokość do 4 metrów^[2].

Przypisy