Złotolitka lśniącobrzucha

Złotolitka lśniącobrzucha

Chrysis fulgida
Linnaeus, 1761
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Podgromada	owady uskrzydlone
Infragromada	nowoskrzydłe
(bez rangi)	Holometabola
Rząd	błonkoskrzydłe
Podrząd	trzonkówki
(bez rangi)	żądłówki
Nadrodzina	złotolitki
Rodzina	złotolitkowate
Podrodzina	Chrysidinae
Plemię	Chrysidini
Rodzaj	Chrysis
Gatunek	Złotolitka lśniącobrzucha

Złotolitka lśniącobrzucha (Chrysis fulgida) – gatunek błonkówki z rodziny złotolitkowatych.

Zasięg występowania

Gatunek szeroko rozprzestrzeniony w Palearktyce od Europy Zach. po Azję Środkową, Chiny i rosyjski daleki wschód^[1]. W Europie notowana w Austrii, na Białorusi, w Belgii, Bułgarii, Czechach, Danii, Estonii, Finlandii, we Francji (w tym na Korsyce), w Hiszpanii, na Litwie, w Luksemburgu, na Łotwie, w Mołdawii, Niemczech, Norwegii (w całym kraju, choć głównie na płd.^[1]), Polsce, Rumunii, na Słowacji, w Szwajcarii, Szwecji, na Ukrainie, Węgrzech, w Wielkiej Brytanii, oraz we Włoszech (w tym na Sardynii i Sycylii)^[2].

W Polsce pospolita w całym kraju^[3].

Budowa ciała

Samice osiągają 7–12 mm długości, samce zaś 7–11 mm^[3].

Głowa oraz tułów niebieskozielone. Pierwszy tergit odwłoka u obu płci w kolorze tułowia (ważna cecha pozwalająca odróżnić ten gatunek od większości pozostałych przedstawicieli z rodzaju). U samca na drugim tergicie rozległa plama w tym samym kolorze co tułów, zaś jego pozostała część czerwona ze złotym połyskiem oraz mniej lub bardziej złociściezielonymi bokami, trzeci segment tułowia intensywnie złociścieczerwony. U samicy oba dalsze tergity złociście czerwone (bądź rzadziej zielone^[1]), bez niebieskiej plamy na drugim tergicie^[3].

Biologia i ekologia

Tryb życia i biotop

Aktywna od maja do końca sierpnia. Zasiedla skraje lasów, polany, łąki, wydmy śródlądowe czy ogrody, w miejscach, gdzie znajduje się martwe drewno drzew liściastych, często w pobliżu drewnianych budynków czy innych konstrukcji^[1][3]. Okazjonalnie odwiedza kwiaty roślin z rodziny baldaszkowatych^[1].

Odżywianie

Imago zjadają nektar. Larwy są parazytoidami gniazdowymi. Żywią się one larwami żądłówek z rodzajów Osmia, Trypoxylon, Symmorphus (kopulnik jeżynowiec, bolica stonkówka, bolica letnia i Symmorphus allobrogus^[1]), Ancistrocerus (A.parietum^[1]), oraz bolicy kolconogiej i Euodynerus dantici^[3].

Przypisy