Z8 Bruno Heinemann
 | |
| Historia | |
| Stocznia | Deschimag AG, Brema |
|---|---|
| Położenie stępki | |
| Wodowanie | |
 Kriegsmarine | |
| Wejście do służby | |
| Wycofanie ze służby | |
| Los okrętu | zatopiony |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | standardowa: 2171 t |
| Długość | 119 m |
| Szerokość | 11,3 m |
| Zanurzenie | 3,8-4,3 m |
| Napęd | |
| 2 turbiny parowe o mocy łącznej 70 000 KM, 6 kotłów parowych Wagnera (ciśnienie pary 70 atm), 2 śruby | |
| Prędkość | 38 węzłów |
| Zasięg | 1900 mil morskich przy prędkości 19 w |
| Uzbrojenie | |
| 5 dział 127 mm SK C/34 w pojedynczych stanowiskach, 4 działka przeciwlotnicze 37 mm LC/30, 6-9 działek przeciwlotniczych 20 mm, 8 wyrzutni torpedowych 533 mm, 18 bomb głębinowych; patrz w tekście. | |
| Załoga | 325 |
Z8 Bruno Heinemann – niemiecki niszczyciel typu 1934A (Leberecht Maass) z okresu przedwojennego i II wojny światowej.
Budowa
Zamówiony 9 stycznia 1935, położenie stępki – 14 stycznia 1936, wodowanie – 15 września 1936, wejście do służby – 8 stycznia 1938. Zbudowany w stoczni Deschimag AG w Bremie (numer stoczniowy W902). W systemie oznaczeń niemieckich niszczycieli miał przydzielony numer Z-8, przed wojną nosił numer burtowy 63. Nazwę nadano mu na cześć niemieckiego kapitana marynarki Bruna Heinemanna – I oficera na pancerniku "König", zabitego podczas powstania marynarzy w Kilonii 5 listopada 1918, kiedy nie chciał dopuścić do zerwania bandery cesarskiej (wraz z Wolfgangiem Zenkerem).
Służba
W 1939 na "Bruno Heinemann" testowano uzbrojenie z 4 dział kalibru 150 mm, ustawionych na pozycjach 1, 2, 3 i 5, przeznaczonych dla niszczycieli typu 1936A. Przed wybuchem wojny przywrócono uzbrojenie do standardowych 5 dział 127 mm.
Tuż przed wybuchem II wojny światowej i podczas kampanii wrześniowej patrolował polskie wybrzeże (30 sierpnia 1939 natknął się na trzy polskie niszczyciele wykonujące plan Peking). Nie brał udziału w starciach podczas kampanii. 29 września 1939 atakowany nieskutecznie przez brytyjskie bombowce Hampden koło Helgolandu (wraz z "Paulem Jacobi"), przy czym niemieckie okręty uszkodziły jeden bombowiec[1].
W dniach 12-13 grudnia 1939 wziął udział w operacji stawiania min na wodach angielskich pod Newcastle (z niszczycielami: "Erich Steinbrinck", "Hermann Künne", "Friedrich Ihn" i "Richard Beitzen"). Odniósł wówczas uszkodzenia od niewielkiego pożaru w maszynowni. 10-11 stycznia 1940 i 9-10 lutego 1940 uczestniczył w dwóch kolejnych operacjach stawiania min na wodach angielskich (z niszczycielami "Wolfgang Zenker" i "Erich Koellner"). Wziął następnie udział w inwazji na Norwegię (operacji Weserübung), w grupie zajmującej Trondheim 9 kwietnia 1940, przewożąc wojsko na swoim pokładzie. Od końca kwietnia do maja 1940 brał udział w osłonie trzech operacji minowych. Od czerwca do października 1940 w remoncie (w porównaniu z niektórymi innymi okrętami typu, nie został wyposażony w hydrolokator).
W kwietniu 1941 wzmocniono lekkie uzbrojenie plot do 9 działek 20 mm. 6 kwietnia 1941 "Bruno Heinemann" wraz z niszczycielami "Erich Steinbrinck" i "Friedrich Ihn" przebazowano na zachód Francji, do Brestu, później La Pallice, głównie dla eskortowania w Zatoce Biskajskiej niemieckich rajderów i statków przerywających blokadę. Dopiero 6 września 1941 powrócił do Niemiec (remont do listopada 1941).
W dniach 14-17 stycznia 1942 eskortował pancernik "Tirpitz" z Wilhelmshaven do Trondheim. W trakcie przygotowań do operacji Cerberus i przebazowania niszczycieli do Francji, 25 stycznia 1942 po godz. 21 "Bruno Heinemann" zatonął na dwóch brytyjskich lotniczych minach magnetycznych na północ od Dunkierki, na pozycji 51°16'N, 02°15'E (93 zabitych, 234 uratowanych, z czego 5 zmarło).
Historia konstrukcji i opis okrętu – w opisie niszczycieli typu 1934A.
Dane techniczne
- wyporność:
- standardowa: 2171 t
- pełna: 3110 t
- wymiary:
- długość: 119 m
- szerokość: 11,3 m
- zanurzenie: 3,8-4,3 m
- napęd: 2 turbiny parowe o mocy łącznej 70 000 KM, 6 kotłów parowych Wagnera (ciśnienie pary 70 atm), 2 śruby
- prędkość maksymalna: 38 w.
- zasięg: 1900 mil morskich przy prędkości 19 w.
- zapas paliwa: 770 t. mazutu
- załoga: 325
Uzbrojenie i wyposażenie:
- 5 dział 127 mm SK C/34 w pojedynczych stanowiskach, osłoniętych maskami (5xI)
- długość lufy L/45 (45 kalibrów), donośność maksymalna 17.400 m, kąt podniesienia +30°, masa pocisku 28 kg (rzeczywisty kaliber 128 mm).
- 4 działka przeciwlotnicze 37 mm LC/30 podwójnie sprzężone (2xII)
- 6-9 działek przeciwlotniczych 20 mm (6xI)
- 8 wyrzutni torpedowych 533 mm (2xIV), 12-16 torped
- 18 bomb głębinowych (zrzutnia bg)
- możliwość zabrania 60 min morskich
- szumonamiernik GHG
- system kierowania ogniem artylerii głównej: dwa 4-metrowe dalmierze stereoskopowe (na nadbudówce dziobowej i śródokręciu), centrala artyleryjska C34/Z
Przypisy
- ↑ Szymon Tetera. Działania lotnicze we wrześniu 1939 r. na Froncie Zachodnim. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr specjalny 5 (2/2009), s. 69, 2009. Magnum X. ISSN 1230-1655.
Bibliografia
- S.W. Patjanin (С.В.Патянин): "Esmincy tipa Leberecht Maass" ("Эсминцы типа «Леберехт Маасс»"), seria Morskaja Kollekcja 5/2004
Media użyte na tej stronie
.svg)
Destroyer Z5 Paul Jacobi, booklet for identification of ships, published by the Division of Naval Inteligence of the Navy Department of the United States.