ZSU-23-4
 Eksponat muzeum Jad la-Szirjon | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | Uljanowski Zakład Mechaniczny |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja | gąsienicowa |
| Załoga | 4 |
| Historia | |
| Egzemplarze | około 6500 szt. |
| Dane techniczne | |
| Silnik | silnik wysokoprężny, 4-suwowy W-6R i turbina gazowa DG4M-1 do napędu prądnic zasilających urządzenia pokładowe |
| Transmisja | mechaniczna |
| Pancerz | spawany z płyt walcowanych |
| Długość | 6,30 m |
| Szerokość | 2,90 m |
| Wysokość | 2,20 m |
| Prześwit | 0,35 m |
| Masa | bojowa: 14 ton |
| Moc jedn. | 20 KM/t |
| Nacisk jedn. | 0,52 kg/cm² |
| Osiągi | |
| Prędkość | 44 km/h |
| Zasięg | 450 km[1] |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) | bez przygotowania: 100 cm |
| Rowy (szer.) | 2,80 m |
| Ściany (wys.) | 1,10 m |
| Kąt podjazdu | 30 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 4 sprzężone, automatyczne armaty przeciwlotnicze AZP-23 kal. 23 mm | |
| Rzuty | |
 | |
ZSU-23-4 „Szyłka” – poczwórnie sprzężone samobieżne działo przeciwlotnicze, opracowane w latach 1957–1961 w Związku Radzieckim przez biuro projektowe Astrowa. Skrót ZSU pochodzi od rosyjskiej nazwy Zienitnaja samochodnaja ustanowka (ros. Зенитная самоходная установка – przeciwlotnicze działo samobieżne), a Szyłka to nazwa rosyjskiej rzeki, lewego dopływu Amuru. Dalsza część oznaczenia zestawu to kaliber działek – 23 mm – i ich liczba – 4. W kodzie NATO system ten otrzymał oznaczenie Awl (dosł. szydło) prawdopodobnie z powodu pomyłki lub skojarzenia z rosyjskim słowem szyło oznaczającym właśnie to narzędzie.
Historia
W latach 50. używane przez Armię Radziecką przeciwlotnicze działo samobieżne ZSU-57-2 nie odpowiadało już wymaganiom stawianym przed tego typu sprzętem. Wyposażone wyłącznie w celownik optyczny, który ograniczał zdolność prowadzenia celnego ognia tylko do warunków dobrej widoczności i charakteryzujące się niską prędkością naprowadzania armat, nie stanowiły skutecznej broni przeciwko poruszającym się z dużą szybkością celom. Ponadto, pojazd nie posiadał stabilizacji uzbrojenia, przez co skuteczność ognia w ruchu była niewielka, a odkryty przedział bojowy uniemożliwiał działanie w terenie skażonym bronią ABC.
Pod koniec lat 50. w biurze konstrukcyjnym Astrowa rozpoczęto intensywne prace nad skonstruowaniem nowego typu działa, którego podwozie pochodziło z transportera gąsienicowego GM-575, który z kolei został zbudowany na podstawie czołgu pływającego PT-76, a armaty AZP-23 z holowanego dwulufowego zestawu artyleryjskiego ZU-23-2. Nowy zestaw przeciwlotniczy posiadał również radar z paraboliczną anteną do śledzenia celów. Naprowadzanie, obliczenie parametrów lotu i strzelanie odbywało się w pełni automatycznie. Proces odnalezienia celu, określenia jego położenia i prędkości, odbywał się przy pomocy pokładowej stacji radiolokacyjnej typu 1RL33 (RPK-2 Toboł) działającej w mikrofalowym paśmie Ku o zakresie od 14,6 do 15,6 GHz. Stacja radiolokacyjna była zdolna wykryć cel z odległości 20 km i śledzić go na dystansie do 6 km.
Naprowadzanie na cel odbywało się na podstawie przelicznika 1A7 zbudowanego głównie w oparciu o urządzenia elektromechaniczne zasilane prądem zmiennym[2] (elektrycznego, na selsynach i silnikach stałoprądowych, bardzo powolnego i wrażliwego), za pomocą systemów elektrohydraulicznych, a na wypadek awarii także ręcznie. Chłodzone cieczą o wymuszonym obiegu lufy armat były przeładowywane energią gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór w lufie i ryglowane zamkiem klinowym, poprzez jego ruch pionowy. Zasilanie odbywało się z taśm nabojowych o rozdzielnych ogniwach. Zasobniki zawierały po 550 pocisków dla armat górnych i 450 dla dolnych. Zasilanie w energię elektryczną (±57 V) było w warunkach bojowych zapewniane przez generator oparty na turbinie. Ze względu na gorące gazy spalinowe nie wolno stać do kilkunastu metrów za tyłem pojazdu podczas zasilania przez wspomnianą turbinę.
Ostrzał samolotów mógł być prowadzony z miejsca lub podczas jazdy z prędkością do 25 km/h, krótkimi seriami po 3 do 10 strzałów z każdej lufy. Do celów poruszających się z dużą szybkością, strzelano dłuższymi seriami po 50 strzałów z jednej lufy. Szyłki działały zazwyczaj parami, posuwając się w odległości około 200 metrów od siebie i 400 metrów od osłanianego zgrupowania lub obiektu wojskowego. Chociaż pojazd zbudowano na udanym podwoziu czołgu pływającego PT-76, to Szyłka nie miała zdolności pływania i potrafiła jedynie pokonywać brody o głębokości do 1 metra.
Armata
23 mm do armat p-lot. ZU-23-2 i ZSU-23-4
- Czterolufowy zestaw armat automatycznych Afanasjewa-Jakuszewa kalibru 23 mm
- Długość luf: 2010 mm (87,3 kalibrów)
- Prędkość początkowa pocisku: 970 m/s
- Masa pocisku: 178 g
- Szybkostrzelność – ze wszystkich luf[a]:
- teoretyczna: 2000 strzałów na minutę
- praktyczna: 400 strzałów na minutę
- Skuteczny zasięg: 2,0–2,5 km
- Skuteczna wysokość ostrzału: 1,5–2,0 km
- Długość luf: 2010 mm (87,3 kalibrów)
Wersje zestawu ZSU-23-4
- ZSU-23-4 – pierwsza podstawowa wersja zestawu
- ZSU-23-4M – zmodernizowana w 1977 roku Szyłka, wyposażona w nową stację radiolokacyjną, systemem obliczania parametrów lotu celu i osłoną armat.
- ZSU-23-4M4 – zmodernizowana wersja przeznaczona dla armii Ukrainy.
- ZSU-23-4M5 – zmodernizowana wersja przeznaczona dla armii Białorusi.
Pozostałe modyfikacje polegały głównie na dodaniu wyrzutni pocisków rakietowych oraz wymiany systemów elektronicznych.
Polska modyfikacja – ZSU-23-4MP Biała
Opracowana w 2000 roku przez Zakłady Mechaniczne „Tarnów” S.A. (obecnie Bumar Żołnierz S.A.) w Tarnowie polegająca na:
- zastosowaniu pasywnego cyfrowego, optoelektronicznego systemu kierowania ogniem z układem automatycznego śledzenia celu w dzień i w nocy,
- wyposażeniu zestawu w pociski rakietowe GROM, o dwukrotnie większym zasięgu niż działka,
- umożliwieniu wykorzystania najnowszych rodzajów podkalibrowej amunicji artyleryjskiej, która pozwala zwiększyć zasięg zwalczania celów powietrznych i naziemnych,
- wyeliminowanie radaru[3] i reflektorów podczerwieni służących dowódcy i kierowcy do obserwacji nocnej, co istotnie ograniczyło emisje radiowe i termiczne przyczyniając się do utrudnienia wykrywalności zestawu,
- zastosowaniu urządzeń pasywnej obserwacji w podczerwieni do śledzenia celów w każdych warunkach pogodowych i na większe odległości
- zmniejszeniu składu załogi z 4 do 3 osób,
- poprawieniu własności trakcyjnych i zwiększenie zasięgu działania Szyłki.
Służba
Działa ZSU-23-4 weszły do uzbrojenia Armii Radzieckiej w 1964, a później także na wyposażenie innych armii Układu Warszawskiego w tym ludowego Wojska Polskiego, oraz państw arabskich.
Pierwsze użycie bojowe Szyłek miało miejsce (prawdopodobnie) podczas wojny sześciodniowej w 1967 i wojny na wyczerpanie lat 1967–1970. Najbardziej spektakularne ich wykorzystanie miało miejsce podczas wojny Jom Kipur w 1973, kiedy to egipskie i syryjskie zestawy zestrzeliły 30 izraelskich samolotów, dowodząc swej skuteczności. Później używano Szyłek jeszcze wielokrotnie, głównie w konfliktach bliskowschodnich, ale także w Pakistanie. ZSU-23-4 były także intensywnie wykorzystywane podczas wojny wietnamskiej. Podczas wojny domowej w Angoli lat 1974–1991 znajdowały się na uzbrojeniu wspieranego przez Kubę MPLA. Dysponowała nimi Libia podczas krótkiego konfliktu z Egiptem w czerwcu 1977. Używała ich Somalia w czasie wojny w Ogadenie w latach 1977–1978. Szyłek użyli radzieccy komandosi GRU podczas szturmu pałacu i obalenia legalnego prezydenta Hafizullaha Amina w Kabulu w 1979 (operacja „Sztorm-333”) jako wsparcie atakujących. Podczas radzieckiej interwencji w Afganistanie używano zestawów Szyłka do zwalczania afgańskich pojazdów opancerzonych BMP-1 i BRDM-2. Dysponowała nimi armia syryjska w Libanie podczas wojny 1982 roku. Były wykorzystywane przez Irak podczas wojny z Iranem (1980-1988) i w operacji Pustynna Burza w 1991 oraz II wojny w zatoce w 2003. Z sukcesem wykorzystywali je Ormianie przeciwko azerskiemu lotnictwu podczas konfliktu o Górski Karabach (1991–1994) i bojownicy czeczeńscy w czasie I wojny czeczeńskiej (zestrzelili w lutym 1995 rosyjski Su-25). Używały jej zarówno Rosja, jak i Czeczenia w czasie II wojny czeczeńskiej w latach 1999–2003. W 2008 roku były wykorzystywane w konflikcie zbrojnym między siłami wojskowymi Gruzji a wojskami separatystycznej Osetii Południowej. W 2011 w trakcie wojny domowej w Libii oraz aktualnie w Syrii przez wojska rządowe prezydenta Baszszara al-Asada a zbrojną opozycją – specjalnie w walkach miejskich.
Użytkownicy
Obecni użytkownicy
Afganistan: 20 dostarczonych z ZSRR.[4][5]
Algieria: 210 sztuk (stan na 1995 rok)[5][6]. Nawiązując do innych źródeł, 310 sztuk zostało dostarczonych z ZSRR.[4]
Angola: Około 20 dostarczonych z ZSRR.[4][5]
Armenia[7]
Azerbejdżan
Białoruś
Egipt: 350 w 1995.[6] 330 dostarczonych z ZSRR, Podpisano także nową umowę z Rosją[4].
Ekwador: 34 dostarczonych z Nikaragui w 1997 roku[5].
Etiopia: 60[5]
Gruzja: 38
Gwinea Bissau: 16 dostarczonych w ZSRR.[4]
Indie: 100 dostarczonych z ZSRR.[4][5]
Iran: Około 100[5]
Irak: Około 200[5]- ISIS: Zdobyło niewiele egzemplarzy z armii syryjskiej.
Izrael: 60.[5] Zdobyte z Arabskich armii podczas Arabsko-Izraelskiego konfliktu.
Jemen: 30[5]
Jordania: 16 w 1995 (dostarczonych z ZSRR)[4][6]. 45 w 2008[5]
Laos: około 10[5]
Liban[5]:
Libia
Mali[8]
Mongolia[5]
Maroko
Mozambik
Nigeria: 30[5]
Kamerun: 200 zamówionych w Rosji[6] 128 dostarczonych, Ale w 2011 roku nowa umowa została zaakceptowana przez Rosję na 300-350 egzemplarzy[9].
Kongo: 8[5]
Korea Północna: >100 dostarczonych z ZSRR.[4][5]
Kuba: 36 w 1995 (dostarczonych z Rosji)[4][5][6].
Peru 36
Polska: 44 z 87.[5] 150 dostarczonych[4]. Większość z nich zostanie zmodernizowana do standardu ZSU-23-4MP Biała.
Rosja: ~133 w czynnej służbie w 2011.[9]
Syria: 400 dostarczonych z ZSRR.[4][5]
Turkmenistan: 28[5]
Ukraina[5]
Węgry: 22 1970-1990.[6] 14 dostarczonych z ZSRR.[4][5]
Wielka Brytania: 2 egzemplarze służą do szkolenia.
Wietnam: 100[5]
Byli użytkownicy
NRD: 131 dostarczonych z ZSRR.[4]
Niemcy: Wycofane z eksploatacji.
Nikaragua: Sprzedane do Ekwadoru.
Somalia: 4[5], Wszystkie zniszczone w wojnie w Ogadenie
ZSRR: Przekazano państwom członkowskim.
Oceniający
Stany Zjednoczone: Stany Zjednoczone obsługiwały kilka ZSU-23-4 w celach testowych. Większość z nich znajduje się w Camp Pendleton.
W muzeach
- Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie – Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej
- Muzeum Broni i Militariów – Witoszów[10]
- Muzeum Obrony Przeciwlotniczej w Koszalinie[11]
Uwagi
- ↑ Możliwe jest także strzelanie tylko trzema, dwiema, albo nawet jedną lufą, kosztem proporcjonalnego zmniejszenia szybkostrzelności.
Przypisy
- ↑ a b Ciepliński Andrzej, Woźniak Ryszard: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). s. 251.
- ↑ Urządzenia liczące zestawu artyleryjskiego.
- ↑ Infowsparcie płk mgr inż. Zbigniew Przęzak [dostęp 2013-09-14].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m 5. ЗЕНИТНЫЕ САМОХОДНЫЕ УСТАНОВКИ (ЗСУ) – Военный паритет, www.militaryparitet.com [dostęp 2017-05-22].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y ZSU-23-4, Jane’s Information Group, 30 października 2008 [dostęp 2008-11-08].
- ↑ a b c d e f The World Defence Almanac 1995-1996. Military Technology. 1996.
- ↑ International Institute for Strategic Studies. The Military Balance 2012. London: Routledge, 2012, p. 90.
- ↑ Mandrake, Esoteric Armour [dostęp 2014-11-11].
- ↑ a b ZSU Shilka self-propelled ADGM.
- ↑ 26 października 2012 – „Szyłka” – „Zenitnaja samochodnaja ustanowka” w muzeum http://www.muzeum-broni.pl/.
- ↑ Muzeum Obrony Przeciwlotniczej im. płk. Stanisława Paszkiewicza w Koszalinie, opl.muzeumsp.pl [dostęp 2019-12-10] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-06].
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 251. ISBN 83-86028-01-7.
Linki zewnętrzne
- http://www.fas.org/man/dod-101/sys/land/row/zsu-23-4.htm
- Air defense Weapons of the Former USSR & Russia. gulflink.osd.mil. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-10)].
- http://armyinrussian.narod.ru/suhoputnie/shilka.htm
- http://pvo.guns.ru/shilka/shilka.htm
| Czołgi | |
|---|---|
| Działa samobieżne i moździerze | |
| Pojazdy przeciwlotnicze | |
| Samobieżne wyrzutnie rakietowe | |
| Transportery opancerzone | |
| Bojowe wozy piechoty | |
| Pojazdy rozpoznawcze | |
| Inne pojazdy | |
| Pociągi pancerne |
|
| Konstrukcje doświadczalne i prototypowe | |
| Pojazdy bezzałogowe |
Media użyte na tej stronie
Made by author of Xramp, first uploaded by Denelson83 as Flag of Ecuador.svg, modifications by Husunqu.
Flag of Ethiopia
The Flag of India. The colours are saffron, white and green. The navy blue wheel in the center of the flag has a diameter approximately the width of the white band and is called Ashoka's Dharma Chakra, with 24 spokes (after Ashoka, the Great). Each spoke depicts one hour of the day, portraying the prevalence of righteousness all 24 hours of it.
Flag of Israel. Shows a Magen David (“Shield of David”) between two stripes. The Shield of David is a traditional Jewish symbol. The stripes symbolize a Jewish prayer shawl (tallit).
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Autor: Autor nie został podany w rozpoznawalny automatycznie sposób. Założono, że to Bukvoed (w oparciu o szablon praw autorskich)., Licencja: CC BY 2.5
Description: Soviet ZSU-23-4 self propelled air defence cannon in Yad la-Shiryon Museum, Israel. 2005.
Source: Photo by me, User:Bukvoed.
An abandoned Iraqi ZSU-23-4 "Shilka" self-propelled anti-aircraft gun lies in ruins in the Euphrates River Valley after it was demolished during Operation Desert Storm.
Flag of Laos