ZSU-23-4MP Biała

ZSU-23-4MP Biała

ZSU-23-4MP Biała
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Typ pojazdu	samobieżny artyleryjsko-rakietowy zestaw przeciwlotniczy
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	3
Historia
Prototypy	2000
Produkcja	2005
Dane techniczne
Silnik	6-cylindrowy silnik wysokoprężny, 4-suwowy W-6R o mocy 280 KM (210 kW) oraz turbina gazowa DG4M-1 (do napędu prądnic zasilających urządzenia pokładowe)
Transmisja	mechaniczna
Pancerz	8,3 – 9,2 mm (płyta pancerna; spawany)
Długość	6,54 m
Szerokość	2,95 m
Wysokość	2,25 m
Masa	20,5 t
Moc jedn.	13,7 KM/t
Osiągi
Prędkość	50 km/h
Zasięg	450 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
główne: armaty 4×23 mm AZP-23 chłodzone cieczą (zapas amunicji: 2000 naboi) boczne: cztery przeciwlotnicze zestawy rakietowe Grom
Wyposażenie
noktowizory: TWNO-2 oraz TKN-1T; reflektor podczerwieni PG-125; radiostacja R-123; telefon R-124; aparatura nawigacyjna typu TNA-2; urządzenie ochrony przed bronią ABC; urządzenie przeciwpożarowe; układ wentylacji; SKO z układem automatycznego śledzenia celu w dzień i w nocy.
Użytkownicy
Polska

Ten artykuł od 2012-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

ZSU-23-4MP Biała – polska modyfikacja radzieckiego samobieżnego zestawu przeciwlotniczego ZSU-23-4 Szyłka. Projekt został opracowany w 2000 roku przez Ośrodek Badawczo Rozwojowy w Tarnowie przy współudziale 4 Okręgowych Warsztatów Technicznych w Żurawicy i z wykorzystaniem systemów i urządzeń innych krajowych przedsiębiorstw przemysłu obronnego. Zatwierdzenie dokumentacji do produkcji seryjnej nastąpiło Orzeczeniem nr 165/TWL/05 z dnia 1 lipca 2005 roku, wprowadzony na wyposażenie Sił Zbrojnych RP rozkazem Szefa Sztabu Generalnego WP w grudniu 2005 roku.

Około 70 sztuk wozów samobieżnej artylerii przeciwlotniczej ZSU-23-4MP Biała ma zostać wyprodukowane dla potrzeb Wojska Polskiego, jako tańsza alternatywa dla samobieżnego przeciwlotniczego zestawu artyleryjskiego Loara. Prototyp wszedł do służby w 10 Brygadzie Kawalerii Pancernej, następne dwa pojazdy miały być zmodernizowane w 2006 roku i dalsze 5 do 2008 roku^[1].

Budowa

Poza typowymi peryskopami obserwacyjnymi pojazd dysponuje środkami do obserwacji w warunkach nocnych. W przypadku kierowcy stanowi go TWNO-2 o zasięgu 60-100 metrów, natomiast w przypadku dowódcy wozu przyrządem umożliwiającym obserwację w nocy jest noktowizor TKN-1T o zasięgu 200-250 metrów. Aby używać któregoś z tych noktowizorów konieczne jest podświetlanie terenu przez reflektor podczerwieni PG-125. Łączność zewnętrzną zapewnia standardowa w wozach radzieckich radiostacja R-123, za komunikację wewnętrzną odpowiada natomiast telefon R-124. Dodatkowo w skład wyposażenia ZSU-23-4 Biała wchodzi aparatura nawigacyjna typu TNA-2, urządzenie ochrony przed bronią ABC, urządzenie przeciwpożarowe czy układ wentylacji. Biała posiada optoelektroniczny System Kierowania Ogniem (SKO) z układem automatycznego śledzenia celu w dzień i w nocy (działanie SKO jest niewykrywalne dla przeciwnika), dodatkowo dla podwojenia siły ognia wyposażona jest w zestaw rakiet przeciwlotniczych Grom, których skuteczny zasięg wynosi około 5500 metrów.

Kadłub

Zespawany z płyt pancernych kadłub pojazdu GM-575 został oparty na kadłubie zastosowanym w czołgu PT-76 czy dziale samobieżnym wojsk powietrznodesantowych ASU-85. Pojazd podzielony jest na trzy części: przedział kierowania (znajdujący się na przedzie pojazdu), bojowy (środkowa część) oraz silnikowy (znajdujący się w tylnej części wozu). Napęd stanowi sześciocylindrowy, chłodzony cieczą silnik wysokoprężny W6R o mocy 280 KM (206 kW) przy 2000 obr./min. Do przeniesienia napędu służy mechaniczna, trójstopniowa skrzynia biegów z planetarnym mechanizmem skrętu o pięciu przełożeniach przy jeździe do przodu i jednym do tyłu. Podwozie działa stanowi sześć par kół nośnych zawieszonych na wałkach skrętnych z kołami napinającymi z przodu i napędowymi z tyłu wozu. Do zasilania urządzeń elektrycznych służy turbinowy silnik DG4.

Różnice z wersją podstawową

Na zlecenie Departamentu Zaopatrywania Sił Zbrojnych MON unowocześnienie powierzono tarnowskiemu Ośrodkowi Badawczo-Rozwojowemu Sprzętu Mechanicznego. Kontrakt przewidywał modernizację trzech Szyłek w 2010 roku, czterech w 2011 roku i dwóch w 2012 roku.

Modernizacja obejmowała:

• zastosowanie cyfrowego, optoelektronicznego Systemu Kierowania Ogniem z układem automatycznego śledzenia celu w dzień i w nocy,
• wyposażenie zestawu w rakiety GROM, które podwajają dotychczasowy zasięg zwalczania celów powietrznych,
• sprzęgnięcie z ZSD Łowcza-3,
• umożliwienie wykorzystania najnowszych rodzajów podkalibrowej amunicji artyleryjskiej, pozwalającej zwiększyć zasięg zwalczania celów powietrznych oraz naziemnych,
• eliminację radaru, aktywnych środków obserwacji optycznej dowódcy i kierowcy, istotne ograniczenie emisji promieniowania termicznego, demaskującego zestaw na polu walki,
• zwiększenie zasięgu obserwacji optycznej w warunkach ograniczonej widzialności dzięki zastosowaniu torów termowizji pasywnej najnowszej generacji w przyrządach dowódcy i kierowcy oraz wbudowanie takiego układu w celowniku optycznym operatora uzbrojenia,
• zmniejszenie z 4 do 3 osób załogi,
• poprawienie własności trakcyjnych i zwiększenie zasięgu działania zestawu,
• ogólne odmłodzenie zespołów zestawu.

Zmiana amunicji kalibru 23 mm (do armat plot. ZU-23-2 i ZSU-23-4) na nowocześniejsze rodzaje pozwoliła na zwiększenie skutecznego zasięgi ostrzału do 3500 metrów, czyli o około 500-1000 metrów więcej, niż w przypadku ZSU-23-4.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• strona internetowa Ośrodka Badawczo Rozwojowego w Tarnowie
• Zdjęcie przeciwlotniczego zestawu rakietowo-artyleryjskiego ZSU-23-4MP ”Biała”. Kielce 2007.