ZSU-37

ZSU-37
ЗСУ-37

ZSU-37
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Typ pojazdu	samobieżne działo przeciwlotnicze
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	6
Historia
Prototypy	1944
Produkcja	1944–1948
Egzemplarze	ok. 300
Dane techniczne
Silnik	2 silniki gaźnikowe, 6-cylindrowe GAZ 202 o mocy 140 KM
Transmisja	mechaniczna
Poj. zb. paliwa	400 l
Pancerz	grubość: 10–25 mm
Długość	5,25 m
Szerokość	2,745 m
Wysokość	2,18 m
Prześwit	0,30 m
Masa	11 540 kg
Osiągi
Prędkość	45 km/h (po drodze) 35 km/h (w terenie)
Zasięg	360 km (po drodze) 240 km (w terenie)
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 × armata przeciwlotnicza 61-K kal. 37 mm (zapas amunicji – 320 szt.)
Wyposażenie
2 × pistolety maszynowe PPS
Użytkownicy
ZSRR

ZSU-37 (ros.: ЗСУ-37) – lekkie samobieżne działo przeciwlotnicze kalibru 37 mm konstrukcji radzieckiej z okresu II wojny światowej.

Historia

Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej dowództwo Armii Czerwonej doszło do wniosku, że jednostki pancerne i zmotoryzowane nie mają odpowiedniej osłony przeciwlotniczej. Postanowiono opracować lekkie działo samobieżne wykorzystujące armatę automatyczną 61-K kal. 37 mm na lekko opancerzonym podwoziu gąsienicowym. Po wypróbowaniu całej gamy podwozi, zarówno półgąsienicowych jak gąsienicowych, za najodpowiedniejsze uznano podwozie działa samobieżnego SU-76 z odkrytym przedziałem bojowym.

Produkcja seryjna działa rozpoczęła się w marcu 1945 roku. Do końca wojny dostarczono do jednostek tylko 70 sztuk. Produkcję kontynuowano do 1948 roku, w sumie wyprodukowano ok. 300 pojazdów. Według etatów działa ZSU-37 miały znajdować się na wyposażeniu dywizji zmechanizowanych (8 dział) i pancernych (4 działa), a także na szczeblu armii zmechanizowanych (24 działa). Jednak pierwsze egzemplarze ZSU-37 dotarły do jednostek zbyt późno, by wziąć udział w działaniach bojowych. Zostały zaprezentowane podczas defilady z okazji zwycięstwa na Placu Czerwonym w Moskwie w czerwcu 1945 roku.

ZSU-37 zostały wycofane ze służby w pierwszej linii w połowie lat 50. XX wieku.

Opis konstrukcji

ZSU-37 był lekkim samobieżnym działem przeciwlotniczym zbudowanym z użyciem nieco zmodernizowanego podwozia działa SU-76M. Główne zmiany obejmowały tył kadłuba, który został zamknięty płytą pancerną oraz przedział bojowy, nakryty od góry płytą z łożyskiem oporowym, na którym osadzona była wieża z armatą 61-K. Wieża ta miała ściany grubości 15 mm i była otwarta od góry.

Napęd pojazdu stanowiły dwa sprzężone silniki gaźnikowe GAZ-202 o łącznej mocy 140 KM, nadające ZSU-37 maksymalną prędkość 45 km/h w jeździe po szosie.

Główne uzbrojenie ZSU-37 stanowiła armata przeciwlotnicza 61-K kalibru 37 mm w zmodyfikowanej wersji dostosowanej do montażu w pojazdach, o lufie długości 74 kalibrów, z zapasem amunicji wynoszącym 320 nabojów. Ręczny napęd obrotu wieży i mechanizmu podniesienia armaty utrudniał prowadzenie celnego ognia do nisko lecących celów powietrznych. Uzupełnienie uzbrojenia stanowiły dwa pistolety maszynowe PPS oraz broń osobista załogi.

Bibliografia

• Panow, V.P., Solarz, J.: Czołgi sowieckie 1938-1945. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1996. ISBN 83-86209-71-2.
• Janusz Magnuski. Przeciwlotnicze działo samobieżne ZSU-37. „Nowa Technika Wojskowa”, wrzesień 2004. ISSN 1230-1655.