Zabezpieczenia społeczne
Zabezpieczenia społeczne – system zinstytucjonalizowanych świadczeń materialnych i niematerialnych, które mają na celu zagwarantowanie oraz zaspokojenie podstawowych potrzeb wszystkim członkom danej społeczności.
Rozwinęły się po II wojnie światowej mimo tego, że u schyłku XIX wieku funkcjonowały już jego elementy.
Głównym celem stworzenia systemu zabezpieczeń społecznych było zapewnienie członkom danego społeczeństwa zarówno bezpieczeństwa socjalnego jak i bezpieczeństwa przed różnymi rodzajami ryzyka socjalnego takimi jak macierzyństwo, zgon żywiciela rodziny, starość, utrata pracy czy niezdolność do pracy ze względów zdrowotnych.
W celu realizacji zabezpieczenia społecznego konieczne jest funkcjonowanie instytucji opieki społecznej, która jest powoływana przez państwo lub władze terenowe.
Zabezpieczenie społeczne realizowane jest za pomocą trzech metod: ubezpieczeniowej, zaopatrzeniowej i filantropijnej. Uwzględniając aspekt administracyjno-finansowy można wskazać na metodę ubezpieczeniową, zaopatrzeniową i pomoc społeczną[1].
Wśród zabezpieczeń społecznych mających charakter powszechny możemy wyróżnić:
- praca socjalna
- dofinansowanie w zakresie opieki i pomocy społecznej,
- ochronę zdrowia,
- ubezpieczenia społeczne,
- ubezpieczenia osobowe i majątkowe ludności
- świadczenia dla inwalidów,
- zasiłki
- bezpieczeństwo socjalne
- stypendia.
Przypisy
- ↑ Walczak Damian: Uwarunkowania funkcjonowania systemu zabezpieczenia społecznego rolników w Polsce. Toruń 2011, Dom Organizatora TNOiK, ISBN 978-83-7285-590-9, s. 31