Zamek Radziwiłłów w Ołyce

Zamek Radziwiłłów w Ołyce
Zamek Radziwiłłów w Ołyce
Państwo	Ukraina
Miejscowość	Ołyka
Typ budynku	zamek
Styl architektoniczny	renesans, barok
Rozpoczęcie budowy	1540 r.
Ukończenie budowy	1564 r.
Ważniejsze przebudowy	1640 r., 1740-60
Pierwszy właściciel	Mikołaj Radziwiłł Czarny
Kolejni właściciele	Albrecht Stanisław Radziwiłł, Michał Kazimierz Radziwiłł Rybeńko
Położenie na mapie obwodu wołyńskiego Zamek Radziwiłłów w Ołyce
Położenie na mapie Ukrainy (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Zamek Radziwiłłów w Ołyce
50°43′N 25°49′E/50,716667 25,816667

Zamek Radziwiłłów

Zamek Radziwiłłów w Ołyce – zamek wzniesiony w latach 1540–1564^[1] przez ks. Mikołaja Radziwiłła, zwanego Czarnym, marszałka i kanclerza wielkiego litewskiego oraz kasztelana wileńskiego^[2]. Około 1640 r. kolejny ordynat ołycki ks. Albrycht Stanisław Radziwiłł^[2], rozbudował zamek w stylu renesansowym, otoczył murami na rzucie prostokąta, z czterema charakterystycznymi bastionami w narożnikach^[2]. W latach 1740-1760 zamek został gruntownie przebudowany przez ks. Michała Radziwiłła zwany Rybeńko, wojewodę wileńskiego i hetmana wielkiego litewskiego^[2]. Stworzono wówczas reprezentacyjną budowlę książęcą w stylu barokowym, pozbawioną cech obronności.

Od 1945 r. w zamku mieści się szpital psychiatryczny^[1].

Architektura

Zamek w Ołyce ma kształt czworoboku^[2] zgrupowanego wokół rozległego dziedzińca, o bokach ok. 100 x 100 m, niegdyś pustego, dziś pokrytego zielenią. Składa się z właściwego pałacu we wschodniej części dziedzińca, z bramą przejazdową prowadzącą do rynku oraz budynku bramnego z wieżą zegarową, znajdującego się po przeciwległej stronie. Po ich bokach, od strony północnej i południowej, ciągną się piętrowe budynki mieszkalne połączone ćwierćkolistymi przewiązkami^[1].

Dzieła sztuki

W salach zamku był duży zbiór dzieł sztuki, pamiątek historycznych, stylowych mebli, portretów Radziwiłłów, makat i gobelinów, biblioteka^[2] i zbrojownia. W czasie II wojny światowej bogate zbiory zamku uległy obrabowaniu, część ocalałych zbiorów przejęło Muzeum w Łucku^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VII, Warszawa, 1880–1902, s. 527-29.

Linki zewnętrzne

• Ołyka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 527 .