Zamek lontowy

Zamek lontowy

Zamek lontowy – zamek ręcznej odprzodowej broni palnej, w którym zapalenie prochu następuje od palącego się lontu. Lont zamocowany był w kurku, który po naciśnięciu dźwigni (spustu) opadał na panewkę, powodując zapalenie się podsypanego tam prochu, a następnie poprzez zapał, odpalenie prochu w lufie.

Zamek lontowy był pierwszym typem zamka do broni palnej, powstał w połowie XV wieku i używany był do początku XVII wieku. Wcześniej, odpalanie broni było wykonywane za pomocą lontu przystawianego ręcznie; zamek lontowy automatyzował tę czynność, pozwalając na wycelowanie broni. Był prosty w konstrukcji, posiadał jednak niedogodności, jak konieczność wcześniejszego zapalenia lontu oraz wrażliwość na złą pogodę. Jedynie częściowo został wyparty przez zamek kołowy, a ostatecznie wyparty przez zamek skałkowy. Zamek lontowy posiadał m.in. muszkiet.

W Europie zamki lontowe stosowane były wyłącznie w broni długiej. W Japonii i Indiach konstruowano również pistolety z tym zamkiem. Broni z zamkiem lontowym używano tam do połowy XIX w.