Zamek w Białym Kamieniu

Zamek w Białym Kamieniu

Pozostałości zamku
Państwo	Ukraina
Miejscowość	Biały Kamień
Typ budynku	zamek
Inwestor	Jerzy Wiśniowiecki
Ukończenie budowy	1611
Kolejni właściciele	Jeremi Wiśniowiecki
Położenie na mapie obwodu lwowskiego Zamek w Białym Kamieniu
Położenie na mapie Ukrainy (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Zamek w Białym Kamieniu
49°53′45″N 24°51′00″E/49,895833 24,850000

Zamek w Białym Kamieniu – nieistniejący zamek wybudowany w 1611 r. w Białym Kamieniu, na równinie w pobliżu Bugu, przez księcia Jerzego Wiśniowieckiego^[1], kasztelana kijowskiego, syna Michała.

W zamku gościli królowie Polski: Władysław IV Waza w 1646 r., Jan Kazimierz w 1649 r. i Jan III Sobieski w 1667 r. oraz urodził się król Michał Korybut Wiśniowiecki^[2]

Historia

Po śmierci Jerzego Wiśniowieckiego obiekt wraz z miastem przeszedł w posiadanie jego bratanka księcia Jeremiego Wiśniowieckiego, jednego z najbogatszych ludzi na Ukrainie. Książę Jeremi i jego żona Gryzelda Zamoyska przebudowali zamek w jeden z najlepszych w prowincji. W 1648 roku zamek został zdobyty przez wojska kozackie Bohdana Chmielnickiego. Również w roku następnym połączone siły kozackie i tatarskie oblegały go a zdobywszy zabili wszystkich znajdujących się w nim ludzi^[2]. Podczas najazdów tatarskich czy tureckich w 1672 i 1675 r. zamek był niszczony lecz później następowała jego odbudowa. Według Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich: w XVIII w. w ruinach niegdyś obronnego zamku mieszkała Teresa Rzewuska, żona księcia Karola St. Radziwiłła Panie Kochanku, ordynata na Nieświeżu, Ołtyce i wojewody wileńskiego; księstwo Radziwiłłowie nie żyli ze sobą, księżna mieszkała w Białym Kamieniu i tu umarła; do niedawna żyli tu ludzie, którzy ją pamiętali^[3]. Po jej śmierci zamek zaczyna chylić się ku upadkowi. W 1814 r. z zamku pozostały jeszcze mury, dwie bramy i baszty lecz ich dachy były zawalone, brakowało okien i drzwi a podłogi zgniły^[2]. W XIX w. warownia została pozbawiona funkcji obronnych. Resztki budynków spłonęły w 1848 r. Popadający w ruinę zamek zostaje częściowo rozebrany. Z uzyskanego materiału zbudowano dwór i budynki gospodarcze. Pozostaje tylko ośmioboczna baszta, brama wjazdowa, fragmenty murów obronnych^[2]. Pod koniec XIX w. pozostałości murów jeszcze wznosiły się kilka metrów nad ziemią. Ruiny były systematycznie niszczone w czasach sowieckich. Tak więc ostatecznie w miejscu zamku powstało boisko do piłki nożnej.

Architektura

Warownia w kształcie kwadratu była długa na 58 m i szeroka na 54 m. W rogach znajdowały się cztery ośmioboczne wieże - baszty. Zamek posiadał dwie bramy, wjazdową od strony południowej, z których jedna miała portal i dwie kolumny korynckie. Skrzydła zachodnie i południowe były to dwukondygnacyjne budynki mieszkalne, posiadające od strony dziedzińca krużganki. Znajdowały się w nich dwie duże sale oraz 30 komnat. Zamek otoczony był wałami a znajdujące się tam bagna i moczary mocno utrudniały swobodny do niego dostęp^[2].

• 

  Herb Białego Kamienia z 1682 r.

Zobacz też

• Biały Kamień
• Jeremi Wiśniowiecki
• Michał Korybut Wiśniowiecki

Przypisy

Bibliografia

• Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. I, Warszawa, 1880–1902, s. 198-99
• Ю. Юречко, Білий Камінь: відгомін віків, Złoczów, 2006
• Орест Мацюк, Замки і фортеці Західної України, Lwów, 2005
• В. П. Пшик Укріплені міста, замки, оборонні двори, та інкастельовані сакральні споруди Львівщини XIII-XVIII ст., Lwów, 2008

Linki zewnętrzne

• Białykamień, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 198 .
• zamek w Białym Kamieniu