Zasada Alleego

Zasada Alleego – zasada ekologiczna sformułowana w roku 1931 przez Wardera C. Alleego, który twierdził, że zarówno przegęszczenie, jak i niedogęszczenie populacji zwierzęcych może działać na nie ograniczająco i że korzystna jest skupiskowa struktura przestrzenna. Hipoteza jest uzupełnieniem zasady tolerancji ekologicznej Shelforda, opartej na podstawach fizjologicznych (analiza dostępności zasobów siedliska)[1][2][3].

Według W.C. Alleego możliwości przeżycia zależą od zdolności do zachowań społecznych (zob. socjobiologia, etologia), co dotyczy zarówno organizmów prostych (np. bezkręgowców)[4], jak i człowieka. Allee twierdził, że jego badania behawioralne wskazują na biologiczne podstawy wojen i konieczność współpracy między ludźmi. Nazwano to „etyką naturalistyczną”, a Allee został zaliczony do „społecznych uzdrowicieli”, głoszących opinie niezgodne ze stanowiskiem takich ekologów ekosystemu, jak Eugene Odum[5].

Przypisy

  1. ↑ Alleego zasada, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2012-08-20].
  2. ↑ Przemysław Trojan: „Ekologia” w: Encyklopedia multimedialna pwn.pl, dział „Natura”, CD 13 – „Nauki przyrodnicze”
  3. ↑ Karl Patterson Schmidt: Warder Clyde Allee 1885–1955; Biographical Memoir. Washington: National Academy of Sciences, 1957.
  4. ↑ W.C. Allee: Studies in Animal Aggregations: Natural Aggregations of the Isopod, Asellus Communis. [w:] Ecology Vol. 10, No. 1 pp. 14–36 [on-line]. Ecological Society of America, Jan., 1929. [dostęp 2012-08-20]. (ang.).
  5. ↑ Allee, Warder Clyde. [w:] Complete Dictionary of Scientific Biography [on-line]. encyclopedia.com, 2008. [dostęp 2012-08-20]. (ang.).

Bibliografia

  • Praca zbiorowa: Tablice biologiczne. Warszawa: Wydawnictwo Adamantan, 2003, s. 328. ISBN 83-7350-029-4.