Zasada Millona
| Ogólne informacje | |||||||
| Wzór sumaryczny | [Hg 2N]OH·2H 2O | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Inne wzory | [NH 2(HgOH) 2]OH | ||||||
| Masa molowa | 468,25 g/mol | ||||||
| Identyfikacja | |||||||
| Numer CAS | 12529-66-7 | ||||||
| |||||||
Zasada Millona, [Hg
2N]OH·2H
2O – nieorganiczny związek chemiczny rtęci na II stopniu utlenienia, powstający m.in. podczas reakcji tlenku rtęci(II) z wodą amoniakalną lub w wyniku zasadowej hydrolizy amidochlorku rtęci. Nazwa pochodzi od fizyka i chemika francuskiego Augusta Millona.
- 2HgO + NH
3 + H
2O → [Hg
2N]OH·2H
2O
Z kwasami tworzy sole zawierające kationy [NHg
2]+
, np.
- [Hg
2N]I – jodek zasady Millona (patrz: odczynnik Nesslera) - [Hg
2N]NO
3 – azotan zasady Millona
Zasada Millona ma w stanie krystalicznym budowę pseudopolimeryczną. Atomy rtęci występują w hybrydyzacji sp, tworząc układy liniowe N−Hg−N, zaś atomy azotu posiadają hybrydyzację sp3 i co za tym idzie kąt wiązań Hg−N−Hg wynosi ok. 104°. W rezultacie kryształy tego związku mają tetragonalny układ krystalograficzny, podobny do występującego w β-krystobalicie. Taką samą strukturę zachowuje też większość soli tej zasady[1]. Wyjątkiem są tylko niektóre halogenki, np. bromek, który tworzy pseudopolimeryczny układ heksagonalny, rombowy, jednoskośny, zbliżony do tego jaki występuje w trydymicie[2].
Przypisy
- ↑ W. N. Lipscomb. The structure of Millon's base and its salts. „Acta Cryst.”. 1951 (4), s. 156-158. International Union of Crystallography. DOI: 10.1107/S0365110X51000453 (ang.).
- ↑ L. Nijssen and W. N. Lipscomb. A hexagonal modification of a salt of Millon's base. „Acta Cryst.”. 1954 (7), s. 103-106. International Union of Crystallography. DOI: 10.1107/S0365110X54000205 (ang.).