Zasada przyjemności

Zasada przyjemności – w psychoanalizie, siła psychiczna, która motywuje ludzi do natychmiastowego zaspokajania instynktownych, libidalnych potrzeb (takich jak seks, głód czy pragnienie). Zasadą przyjemności kieruje się głównie nieświadoma część osobowości – id, które dominuje w dzieciństwie. Później, gdy wykształca się ego, dziecko w coraz większym stopniu ma kierować się zasadą rzeczywistości[1][2].

Sigmund Freud zapożyczył tę koncepcję od niemieckiego filozofa, lekarza, psychologa i mistyka Gustava Theodora Fechnera, który wprowadził termin i zauważył, że motywy działań mogą być nieświadome[1].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Andrew M. Colman, A dictionary of psychology, wyd. 4, Oxford: Oxford University Press, 2015, ISBN 978-0-19-174435-8, OCLC 910673118.
  2. ↑ Gary R. VandenBos (red.), APA dictionary of psychology, wyd. 2, Washington, DC 2015, s. 518, 803, ISBN 978-1-4338-1944-5, OCLC 898086816.