Zasada wzajemności (prawo międzynarodowe)

Zasada wzajemności – pojęcie prawa międzynarodowego publicznego odnoszące się do traktowania cudzoziemców przez podmioty międzynarodowe (w szczególności państwa). Zasada oznacza, że jedno państwo przyznaje określone uprawnienia obywatelom drugiego państwa, o ile jego właśni obywatele korzystają z tych samych praw w tym państwie[1]. Zasada wzajemności uważana jest za jeden z motywów przestrzegania prawa międzynarodowego przez podmioty. Przykładami jej zastosowania są m.in. przepisy prawa dyplomatycznego i konsularnego, prawo komunikacyjne i ekstradycja[2].

Przypisy

  1. ↑ Wojciech Góralczyk, Stefan Sawicki: Prawo międzynarodowe publiczne w zarysie. Warszawa: LexisNexis, 2009, s. 259. ISBN 978-83-7620-085-9.
  2. ↑ Jan Białocerkiewicz: Prawo międzynarodowe publiczne. Zarys wykładu. Toruń: Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa „Dom Organizatora”, 2007, s. 33. ISBN 978-83-7285-330-1.