Zaskrońcowate

Zaskrońcowate
Natricinae[1]
Bonaparte, 1838
Ilustracja
Przedstawiciel rodziny – zaskroniec zwyczajny (Natrix natrix)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

zauropsydy

Podgromada

diapsydy

Rząd

łuskonośne

Podrząd

węże

Infrarząd

Alethinophidia

Nadrodzina

Colubroidea

Rodzina

połozowate

Podrodzina

zaskrońcowate

Typ nomenklatoryczny

Natrix Laurenti, 1768

Gatunki

zobacz opis w tekście

Zaskrońcowate (Natricidae) – podrodzina[2][3][4] węży z rodziny połozowatych (Colubridae). Żyją na wszystkich kontynentach oprócz Australii i Antarktydy. Osiągają od 50 do 200 cm długości. Uzębienie typu opisthoglypha. Głowa pokryta dużymi tarczkami, łuski zwykle z wyraźnym kilem. W Polsce występuje zaskroniec zwyczajny.

Rozmnażanie

Jajorodność lub jajożyworodność.

Zagrożenie

Większość nie jest jadowita. Nieliczne warunkowo jadowite.

Rodzaje

Do podrodziny zaliczane jest ponad 200 gatunków zgrupowanych w 35 rodzajach[5]:

  • Adelophis
  • Afronatrix – jedynym przedstawicielem jest Afronatrix anoscopus
  • Amphiesma – jedynym przedstawicielem jest zaskroniec indochiński (Amphiesma stolatum)
  • Amphiesmoides – jedynym przedstawicielem jest Amphiesmoides ornaticeps
  • Anoplohydrus – jedynym przedstawicielem jest Anoplohydrus aemulans
  • Aspidura
  • Atretium
  • Clonophis – jedynym przedstawicielem jest Clonophis kirtlandii
  • Haldea – jedynym przedstawicielem jest Haldea striatula
  • Hebius
  • Helophis – jedynym przedstawicielem jest Helophis schoutedeni
  • Herpetoreas
  • Hydrablabes
  • Hydraethiops
  • Iguanognathus – jedynym przedstawicielem jest Iguanognathus werneri
  • Isanophis – jedynym przedstawicielem jest Isanophis boonsongi
  • Limnophis
  • Liodytes
  • Natriciteres
  • Natrix
  • Nerodia
  • Opisthotropis
  • Paratapinophis – jedynym przedstawicielem jest Paratapinophis praemaxillaris
  • Regina
  • Rhabdophis
  • Rhabdops
  • Sinonatrix
  • Smithophis[6]
  • Storeria
  • Thamnophis
  • Trachischium
  • Tropidoclonion – jedynym przedstawicielem jest Tropidoclonion lineatum
  • Tropidonophis
  • Virginia – jedynym przedstawicielem jest Virginia valeriae
  • Xenochrophis

Przypisy

  1. ↑ Natricinae, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. ↑ P. Uetz: Higher Taxa in Extant Reptiles. The Reptile Database. [dostęp 2019-07-18]. (ang.).
  3. ↑ R.A. Pyron, F.T. Burbrink & J.J. Wiens. A phylogeny and revised classification of Squamata, including 4161 species of lizards and snakes. „BMC Evolutionary Biology”. 13, s. 93, 2013. DOI: 10.1186/1471-2148-13-93. (ang.). 
  4. ↑ Y. Zheng & J.J. Wien. Combining phylogenomic and supermatrix approaches, and a time-calibrated phylogeny for squamate reptiles (lizards and snakes) based on 52 genes and 4162 species. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 94 (B), s. 537–547, 2016. DOI: 10.1016/j.ympev.2015.10.009. (ang.). 
  5. ↑ P. Uetz & J. Hallermann: Higher taxa: Natricinae. The Reptile Database. [dostęp 2019-07-18]. (ang.).
  6. ↑ V.B. Giri, D.J. Gower, A. Das, H.T. Lalremsanga, S. Lalronunga, A. Captain & V. Deepak. A new genus and species of natricine snake from northeast India. „Zootaxa”. 4603 (2), s. 241–264, 2019. DOI: 10.11646/zootaxa.4603.2.2. (ang.). 

Media użyte na tej stronie

Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Natrix natrix 0671.jpg
Autor: Autor nie został podany w rozpoznawalny automatycznie sposób. Założono, że to Soebe (w oparciu o szablon praw autorskich)., Licencja: CC BY 2.5

Sich sonnende Ringelnatter (Natrix natrix natrix), fotografiert im April 2004 von soebe in Schweden.

  • Author: soebe
  • Date: April 15,
  • Location: Sweden
  • Beschreibung: Das Foto entstand im April 2004 zwischen den Trümmern einer Burgruine in Schweden. Um eine Nahaufnahme von dem Tier machen zu können, hatte ich mich über die Steine, die innerhalb der Burgruine lagen, vorsichtig angenähert. Dabei hatte ich einen losen Stein leicht erschüttert. Davon aufgeschreckt hatte sich die Ringelnatter unter einem Stein zurückgezogen. Nach einer Weile guckte das Tier sichernd zwischen den Steinen hervor. Dabei konnte ich eine kleine Fotoserie vom Kopf und Rumpf des Tieres aus nächster Nähe schiessen. Von diesen Bildern ist meines Erachtens das schönste. Nachdem sich das Tier davon überzeugt hatte, das ihm keine Gefahr droht, kroch es in der Grundmauer der Burgruine hinauf und sonnte sich dort. Dort konnte ich das Tier in ganzer Länge fotografieren.