Zastawka pnia płucnego

Zastawka pnia płucnego
pulmonary valve
valva trunci pulmonalis
Ilustracja
Zastawki w sercu człowieka, półschemat (c – zastawka pnia płucnego)
Ilustracja
13 – zastawka pnia płucnego

Zastawka pnia płucnego (łac. valva trunci pulmonalis) – zastawka tętnicza w sercu zapobiegająca cofaniu się krwi z pnia płucnego do prawej komory.

Anatomia

Zastawka pnia płucnego składa się z trzech płatków półksiężycowatych (valvulae semilunales) przedniego, prawego i lewego, którym na ścianie pnia płucnego odpowiadają uwypuklenia tworząc razem trzy zatoki pnia płucnego (sinus trunci pulmonalis)[a].

Fizjologia

Czynność zastawki pnia płucnego polega na zapobieganiu cofania się krwi z pnia płucnego do prawej komory serca.

faza skurczowa

Ponieważ zastawka trójdzielna jest zamknięta to płatki zastawki pnia płucnego rozstępują się w kierunku ściany tętnicy płucnej i krew jest wyrzucana do płuc.

faza rozkurczowa

Cofająca się krew wypełnia płatki półksiężycowate powodując ich automatyczne zamknięcie oraz szczelne dociśnięcie ich brzegów do siebie.

Histologia

Zastawka pnia płucnego składa się z trzech warstw[1]

  • środkowej zbudowanej z tkanki łącznej właściwej włóknistej
  • obwodowej[2] skierowana ku aorcie odpowiadającej jej błonie wewnętrznej zbudowanej z licznej włókien kolagenowych i sprężystych, nielicznych fibroblastów i miocytów gładkich
  • zewnętrznej skierowana ku komorom odpowiadającej wsierdziu, pokryte jest śródbłonkiem, które komórki leżą na ciągłej blaszce podstawnej i maja owalne lub okrągłe jądra, pod śródbłonkiem znajduje się trójwarstwowa cześć łącznotkankowa składająca się z:

Płatki półksiężycowate nie mają naczyń krwionośnych z wyjątkiem położonych w mięśniówce[2].

Odmiany

  • zastawka pnia płucnego może posiadać jeden, dwa, cztery lub pięć płatków[b]

Rozwój płodowy

Rozwój zastawki pnia płucnego jest nierozerwalnie związany z rozwojem stożka tętniczego, który powstaje w 21 dniu z podziału cewy sercowej[3]. Po 7 tygodniu stożek tętniczy dzieli się spiralnie i tworzy wspólnie z workiem aortowym pień płucny i aortę. Równocześnie z powstaniem dwóch większych fałdów wspólnego pnia tętniczego dzielących go na pień płucny i aortę w pniu tym powstają dwa równolegle fałdy mniejsze. Po zrośnięciu się fałdów większych w przegrodę pnia wszystkie fałdy zostają przez nie przepołowione tworząc w pniu płucnym trzy fałdy – dwie powstałe z przepołowienia fałdów większych i jeden z fałdu mniejszego. Następnie części fałdów położonej wyżej zanikają, a części fałdów położone niżej zostają wydrążone od góry i przekształcają się w kieszonki otwarte do pnia płucnego[4].

Miejsce osłuchiwania

  • dźwięk zamknięcia zastawki pnia płucnego bierze udział w tworzeniu drugiego tonu serca[3]
  • miejscem osłuchiwania zastawki pnia płucnego jest druga przestrzeń międzyżebrowa lewa przymostkowo[3]

Wady wrodzone zastawki pnia płucnego

Choroby zastawki pnia płucnego

  • zespół różyczki wrodzonej[5]
  • niedomykalność zastawki tętnicy płucnej[6]

Uwagi kliniczne

  • na przedniej powierzchni klatki piersiowej zastawka pnia płucnego rzutuje się na lewy brzeg mostka na wysokości chrząstki żebrowej[3]

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ Niektórzy wyróżniają uwypuklenie tworzone przez 3 zatoki na pniu płucnym i nazywają opuszką pnia płucnego.
  2. ↑ Odmiana z jednym i odmiana z pięcioma płatkami występuje wyjątkowo rzadko.

Przypisy

  1. ↑ a b Wojciech Sawicki, Jacek Malejczyk: Histologia. Warszawa: PZWL, 2012, s. 340. ISBN 978-83-200-4349-5.
  2. ↑ a b Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia Człowieka. T. III. Warszawa: PZWL, 1993, s. 63–65. ISBN 83-200-1628-2.
  3. ↑ a b c d Sobotta Atlas Anatomii człowieka. Friedrich Paulsen (red.); Jens Waschke (red.); Witold Woźniak (red. IV wyd. pol.); Kazimierz S. Jędrzejewski (red. IV wyd. pol.). T. 2. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2012, s. 4–14. ISBN 978-83-7609-709-1.
  4. ↑ Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia Człowieka. T. III. Warszawa: PZWL, 1993, s. 39–42. ISBN 83-200-1628-2.
  5. ↑ a b c d e Interna Harrisona. T. III. Lublin: Wydawnictwo Czelej, 2001, s. 2436–2438. ISBN 83-88063-42-1.
  6. ↑ Interna Harrisona. T. III. Lublin: Wydawnictwo Czelej, 2001, s. 2471. ISBN 83-88063-42-1.

Bibliografia

  • Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia Człowieka. T. III. Warszawa: PZWL, 1993, s. 63–65. ISBN 83-200-1628-2.
  • Wojciech Sawicki, Jacek Malejczyk: Histologia. Warszawa: PZWL, 2012, s. 340. ISBN 978-83-200-4349-5.
  • Sobotta Atlas Anatomii człowieka. Friedrich Paulsen (red.); Jens Waschke (red.); Witold Woźniak (red. IV wyd. pol.); Kazimierz S. Jędrzejewski (red. IV wyd. pol.). T. 2. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2012, s. 4–14. ISBN 978-83-7609-709-1.
  • Choroby wewnętrzne. Franciszek Kokot (red.). Warszawa: PZWL, 1996, s. 64–68. ISBN 83-200-1960-5.
  • Paul Dworkin: Pediatria. Jan Pellar (red. I wyd. pol). Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 1993, s. 393–400. ISBN 83-85842-00-4.
  • Lust Pfaundler Diagnostyka i terapia w pediatrii. Helmut Bartels (red.); Irena Norska-Borówka (red. I wyd. pol.). Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 1999, s. 397–427. ISBN 83-87944-15-7.
  • Interna Harrisona. T. III. Lublin: Wydawnictwo Czelej, 2001, s. 2436–2438. ISBN 83-88063-42-1.

Star of life.svg Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Media użyte na tej stronie

Star of life.svg

The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.

Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.
Heart numlabels.svg
Autor: Wapcaplet., Licencja: CC-BY-SA-3.0
Serce:
1. Prawy przedsionek
2. Lewy przedsionek
3. Żyła główna górna
4. Łuk aorty
5. Lewa tętnica płucna
6. Żyła płucna dolna
7. Zastawka mitralna
8. Zastawka aortalna
9. Komora lewa
10. Komora prawa
11. Żyła główna dolna
12. Zastawka trójdzielna
13. Zastawka pnia płucnego
Ssakzastawki.png
valvules in human heart