Zawratowa Turnia

	Zawratowa Turnia
	Zawratowa Turnia
	; Zawratowa Turnia widoczna z Kościelca, po prawej Niebieska Turnia
Państwo	Polska
Pasmo	Tatry, Karpaty
Wysokość	2247 m n.p.m.
	Położenie na mapie Tatr Zawratowa Turnia
	49°13′10″N 20°00′56″E/49,219444 20,015556

Zawratowa Turnia (niem. Unterer Seealmturm, słow. Závratová veža, węg. Zawrat-torony^[1], 2247 m) – turnia we wschodniej grani Świnicy w Tatrach Wysokich. Znajduje się w tej grani między Niebieską Turnią, oddzieloną Niebieską Przełęczą, a Małym Kozim Wierchem, od którego oddziela ją przełęcz Zawrat^[2].

Od Zawratowej Turni odchodzi w kierunku północnym Grań Kościelców, w której wyróżniają się kolejno od turni Zadni Kościelec (oddzielony Mylną Przełęczą), Kościelec i Mały Kościelec. Zawratowa Turnia wznosi się nad trzema kotłami lodowcowymi. Jej północno-zachodnie stoki opadają do Mylnej Kotlinki (najwyższe piętro Doliny Zielonej Gąsienicowej, północno-wschodnie do Kotła Zmarzłego Stawu Gąsienicowego, południowe do Dolinki pod Kołem (najwyższe piętro Doliny Pięciu Stawów Polskich)^[3].

Nazwa turni pochodzi od sąsiedniej przełęczy Zawrat^[2].

Pod samą przełęczą w skale umocowana jest figurka Matki Boskiej. Została tam umieszczona w 1904 r. przez ks. Walentego Gadowskiego i Klimka Bachledę z okazji 50. rocznicy ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny^[4].

Pierwsze znane wejścia:

latem: E. Witlaczil w 1889 r.
zimą: Henryk Bednarski, Józef Lesiecki, Leon Loria i Stanisław Zdyb 1 lub 2 stycznia 1910 r.^[5]

Widok z Zawratowego Żlebu

Przypisy

↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [dostęp 2019-02-02] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24] .
↑ ^a ^b Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1
↑ Tatry Wysokie i Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa, Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/06, ISBN 83-87873-26-8
↑ Orla Perć. Mapa 1:5000, Warszawa-Zielona Góra-Zakopane: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-42-X
↑ Witold HenrykW.H. Paryski Witold HenrykW.H., Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część I. Liliowe – Mały Kościelec, Warszawa: Sport i Turystyka, 1951 .