Zawsze niech będzie słońce

Figura radzieckiego pioniera ze słowami piosenki

Zawsze niech będzie słońce (ros. Пусть всегда будет солнце; pierwotna nazwa: Słoneczny krąg, ros. Солнечный круг) – piosenka autorstwa Lwa Oszanina do muzyki Arkadija Ostrowskiego wykonana po raz pierwszy w 1962 przez radziecką piosenkarkę Tamarę Miansarową.

Tamara Miansarowa za wykonanie tej piosenki zdobyła główne nagrody na VIII Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Helsinkach w roku 1962 i na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie w roku 1963. Dzięki jej brawurowemu wykonaniu, piosenkarka zajęła I lokatę w Dniu Międzynarodowym, ex-aequo z Francuzką Simone Langlois. Członkowie radzieckiej delegacji odwodzili ją od zamiaru wykonania tego utworu, muzycy odmawiali jej prób.

Po tych sukcesach piosenka szybko zdobyła wielką popularność na terenie całego ZSRR a także w innych krajach.

Piosenka była chętnie śpiewania przez radzieckich pionierów na obozach pionierskich i w szkołach a także wykonywana przez oktiabriata (radzieckich zuchów) w szkołach. Śpiewały ją też przedszkolaki.

W Związku Radzieckim piosenka ta była uważana za jeden z symboli pokoju. Nadal jest jedną z nielicznych pieśni, które są w dalszym ciągu popularne w Rosji po upadku ZSRR i rozwiązaniu radzieckich organizacji pionierskich.

Historia powstania utworu

Popularny radziecki poeta i tekściarz Lew Oszanin napisał słowa tej piosenki po przypadkowym ujrzeniu plakatu autorstwa Nikołaja Czaruchina (1934–2008) Zawsze niech będzie słońce... (ros. Пусть всегда будет солнце!.., 1961)[1]. Inspiracją tego plakatu był czterowiersz autorstwa 4-letniego chłopca, Kosti Barranikowa, powstały po tym, jak mu wyjaśniono, co oznacza słowo zawsze:

Пусть всегда будет солнце,
Пусть всегда будет небо,
Пусть всегда будет мама,
Пусть всегда буду я.

co na język polski można przetłumaczyć jako:

Zawsze niech będzie słońce,
Zawsze niech będzie niebo,
Zawsze niech będzie mama,
Zawsze niech będę ja.

Czterowiersz ten opublikowany został już w roku 1928 w czasopiśmie Język ojczysty i literatura w szkole zawodowej (ros. Родной язык и литература в трудовой школе) w artykule psycholog dziecięcej K. Spaskiej. Następnie wiersz ten pojawił się w książce Kornieja Czukowskiego Od dwóch do pięciu (ros. От двух до пяти) i tam właśnie przykuł uwagę artysty.

Odniesienia w polityce

Prezydent Stanów Zjednoczonych Ronald Reagan w swojej noworocznej mowie inaugurującej rok 1986, skierowanej do obywateli USA i ZSRR, zrobił aluzję do słów tej piosenki, mówiąc[2]:

Wypatrujmy z niecierpliwością przyszłości z czistoje niebo [z niebem jak len] dla całej ludzkości. Dziękuję, spasibo.
(ang. Let us look forward to a future of chistoye nyebo [blue skies] for all mankind. Thank you, spasibo.)

Przypisy

  1. ↑ Strona z notką biograficzną Nikołaja Czaruchina. plakaty.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-02-24)]. (ros.)
  2. ↑ Przesłania noworoczne prezydenta Reagana i Sekretarza Generalnego Gorbaczowa, 1 stycznia 1986. reagan.utexas.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-24)]. (ang.)

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Pust wsegda budet solnze2.JPG
Autor: Der.metzger2009, Licencja: CC BY-SA 4.0
Figuren am Kirillow-Haus im russischen Dorf Kunara, nahe Newjansk die den Liedtext von Pust wsegda budet solnze auf Tafel halten