Zbigniew Bąkiewicz

Zbigniew Marian Bąkiewicz

Stanisław Fabian
Andrzej Kremowicz
Banks

Andrzej, Zabawka, T-2

major
Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1912 Chroboty
Data i miejsce śmierci	26 października 1996 Anglia
Przebieg służby
Lata służby	1935–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie, Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	4 Brygada Kadrowa Strzelców, 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa, Wachlarz, Kedyw, Batalion „Ostoja”
Stanowiska	p.o. komendanta komisariatu Straży Granicznej, dubler dowódcy III Odcinka Wachlarza, wykładowca w Oddziale IV KG AK, oficer informacyjny Oddziału VI KG AK BIP, oficer łącznikowy batalionu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa, powstanie warszawskie
Późniejsza praca	właściciel zakładu zegarmistrzowskiego, dyrektor korporacji
Odznaczenia

Zbigniew Marian Bąkiewicz vel Stanisław Fabian vel Andrzej Kremowicz vel Banks, ps.: „Andrzej”, „Zabawka”, „T-2” (ur. 5 lutego 1912 w Chrobotach, zm. 26 października 1996 w Anglii^[1]) – polski oficer zawodowy w Wojsku Polskim w okresie międzywojennym, porucznik cichociemny, dubler dowódcy III Odcinka Wachlarza i instruktor wyszkolenia, żołnierz batalionu „Ostoja” w powstaniu warszawskim, major piechoty.

Życiorys

Służył od 1935 roku w Straży Granicznej. Po kampanii wrześniowej był internowany na Węgrzech, po czym przedostał się do Francji, a następnie do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w 4 Brygadzie Kadrowej Strzelców i w 1 Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej.

Po przeszkoleniu w dywersji i zaprzysiężeniu 11 grudnia 1941 roku, jako porucznik cichociemny „Zabawka” został w nocy z 27 na 28 marca 1942 roku zrzucony do Polski (operacja lotnicza „Boot”). Został przydzielony jako dubler dowódcy III Odcinka Wachlarza i instruktor wyszkolenia. Od marca 1943 roku pracował w Kedywie, jako wykładowca w szkole dywersji „Zagajnik”. Walczył w powstaniu warszawskim w Oddziale VI Komendy Głównej AK (należał do tzw. II rzutu KG AK), a następnie w batalionie „Ostoja”. Po kapitulacji powstania znalazł się w niewoli niemieckiej.

W 1945 roku osiadł w Wielkiej Brytanii, do 1949 roku służył w PKPR. Zmienił nazwisko na Banks. Początkowo był właścicielem zakładu zegarmistrzowskiego, później zajmował szereg stanowisk w przedsiębiorstwie swojego teścia, T.N. Cole’a „Vidor”, aż do stanowiska dyrektora generalnego.

Po śmierci został pochowany na cmentarzu Junikowo w Poznaniu (pole 8, rząd A, miejsce 1)^[2].

Grób Zbigniewa Bąkiewicza na Cmentarzu Junikowskim

Awanse

• podporucznik – 1 stycznia 1936 roku
• porucznik – ze starszeństwem z dniem 27 marca 1942 roku
• kapitan – zweryfikowany 1 października 1944 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1945 roku
• major –

Odznaczenia

• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami.

Życie rodzinne

Był synem Mariana, oficera Wojska Polskiego, i Wandy z domu Fabian. Był trzykrotnie żonaty:

• w 1938 roku ożenił się z Władysławą Szymańską (ur. 1912). Mieli syna Jacka (ur. 1939)
• w 1948 roku ożenił się z Valery Cole. Mieli dwie córki: Sandrę (ur. 1949) i Danutę (ur. 1951)
• w 1969 roku ożenił się z Anną Chudoń (ur. 1943). Mieli syna Jeremy’ego.

Przypisy

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 3. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2002, s. 133–134. ISBN 83-902499-5-2.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 301. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 55–56.
• Cezary Chlebowski: „Wachlarz”: monografia wydzielonej organizacji dywersyjnej Armii Krajowej: wrzesień 1941 – marzec 1943. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1983. ISBN 83-211-0419-3.

Linki zewnętrzne

• Biogram, elitadywersji.org