Zbigniew Głowienka

Zbigniew Głowienka

gen. broni Zbigniew Głowienka (2010)
generał broni w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia	9 września 1951 Pisarzowice
Przebieg służby
Lata służby	1969–2014
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	7 Dywizja Desantowa 8 Dywizja Zmechanizowana 7 Brygada Obrony Wybrzeża 8 Dywizja Obrony Wybrzeża 1 Korpus Zmechanizowany Pomorski Okręg Wojskowy Inspektorat Wsparcia Sił Zbrojnych Śląski Okręg Wojskowy 2 Korpus Zmechanizowany Dowództwo Wojsk Lądowych
Stanowiska	dowódca pułku desantowego szef sztabu dywizji dowódca dywizji szef Szkolenia Wojsk Lądowych szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych dowódca okręgu wojskowego dowódca korpusu dowódca Wojsk Lądowych
Późniejsza praca	dyr. Departamentu Kontroli MON
Odznaczenia

Zbigniew Władysław Głowienka (ur. 9 września 1951 w Pisarzowicach) – generał broni Wojska Polskiego w stanie spoczynku.

Życiorys

Zbigniew Władysław Głowienka urodził się 9 września 1951 w Pisarzowicach. W latach 1969–1973 był podchorążym w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu, po ukończeniu której otrzymał promocję oficerską i tytuł zawodowy inżyniera. Na pierwsze stanowisko służbowe skierowano go w 1973 do 7 Łużyckiej Dywizji Desantowej, gdzie został dowódcą plutonu desantowego w 35 pułku desantowym w Gdańsku. W 1975 został dowódcą kompanii desantowej. W latach 1977–1980 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie, uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. Po ukończeniu studiów II stopnia był od 1980 do 1982 szefem sztabu – zastępcą dowódcy 35 pułku desantowego. Następnie dowodził 4 pułkiem desantowym w Lęborku, który w 1986 uzyskał miano Przodującego Oddziału Pomorskiego Okręgu Wojskowego.

W tym samym roku został przeniesiony do 8 Drezdeńskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Bartosza Głowackiego w Koszalinie na stanowisko szefa sztabu – zastępcy dowódcy. W 1989 objął dowództwo 7 Łużyckiej Brygady Obrony Wybrzeża w Gdańsku. W latach 1991–1992 był słuchaczem Podyplomowych Studiów Operacyjno-Strategicznych w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. Od 1992 dowodził 8 Drezdeńską Dywizją Zmechanizowaną, którą rok później przemianowano na 8 Bałtycką Dywizję Obrony Wybrzeża. Również w 1993 jednostkę tę wyróżniono Znakiem Honorowym Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Od 1996 rozpoczął służbę w Dowództwie Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy, gdzie początkowo był zastępcą szefa sztabu ds. operacyjnych, a w 1997 został szefem szkolenia – zastępcą dowódcy.

W 2000 wyznaczono go na Szefa Szkolenia Wojsk Lądowych w Warszawie, natomiast w latach 2001-2003 dowodził 1 Korpusem Zmechanizowanym w Bydgoszczy przez cały okres jego istnienia. Następnie był dowódcą Pomorskiego Okręgu Wojskowego. 7 października 2006 został szefem nowo utworzonego Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych w Bydgoszczy. Od 26 sierpnia do 1 września 2007 przebywał w rezerwie kadrowej, po czym objął stanowisko dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. W 2009 przejął dowództwo nad 2 Korpusem Zmechanizowanym w Krakowie.

20 maja 2010 Marszałek Sejmu wykonujący obowiązki Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Bronisław Komorowski wyznaczył go na dowódcę Wojsk Lądowych (ze stopniem etatowym stanowiska: generał broni), po gen. dyw. Tadeuszu Buku, który zginął tragicznie 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu rządowego Tu-154 w Smoleńsku. Objęcie funkcji dowódcy Wojsk Lądowych (przejęcie od tymczasowo pełniącego obowiązki gen. dyw. Edwarda Gruszki) odbyło się 24 maja 2010 w Dowództwie Wojsk Lądowych w Warszawie, w obecności ministra Bogdana Klicha i gen. Mieczysława Cieniucha.

17 grudnia 2013 roku w Belwederze Prezydent RP Bronisław Komorowski wręczył mu akt zwolnienia ze stanowiska dowódcy Wojsk Lądowych z dniem 1 stycznia 2014 roku^[1][2][3].

W lutym 2014 roku zakończył służbę wojskową^[4]. Następnie piastował stanowisko dyrektora Departamentu Kontroli Ministerstwa Obrony Narodowej^[5].

Awanse oficerskie

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2011^[8]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2001^[9]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1996^[10]
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Złoty Medal za Długoletnią Służbę – 2012^[11][12]
• Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
• Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
• Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
• Złoty Medal "Za zasługi dla obronności kraju"
• Srebrny Medal "Za zasługi dla obronności kraju"
• Brązowy Medal "Za zasługi dla obronności kraju"
• Odznaka Skoczka Spadochronowego Wojsk Powietrznodesantowych
• Odznaka pamiątkowa Dowództwa Wojsk Lądowych (nr 276) – 2000^[13]
• Odznaka pamiątkowa Pomorskiego Okręgu Wojskowego – 2005^[14]
• Odznaka pamiątkowa CWMSD – 2013^[15]
• Odznaka absolwenta Podyplomowych Studiów Operacyjno-Strategicznych AON
• Odznaka IV Klasy (Brązowa) "Za zasługi dla Związku Żołnierzy Wojska Polskiego" – 2011^[16][17]
• Honorowa Odznaka Organizacyjna "Za Zasługi dla Federacji Stowarzyszeń Rezerwistów i Weteranów Sił Zbrojnych RP" – 2013^[18][19][20]
• Officier Legii Honorowej – Francja, 2013^[21]
• Commander Legii Zasługi – Stany Zjednoczone, 2012^[22][23]
• Illinois Military Medal of Merit (Gwardia Narodowa stanu Illinois) – Stany Zjednoczone, 2012^[24][25][26]

Przypisy

Bibliografia

• Krzysztof Komorowski (red.): Kronika Wojska Polskiego 2007. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2008, s. 178. ISSN 1734-2317.