Zbigniew Ihnatowicz

Zbigniew Ihnatowicz
Imię i nazwisko	Zbigniew Marian Ihnatowicz
Data i miejsce urodzenia	20 lipca 1906 Postawy
Data i miejsce śmierci	5 sierpnia 1995 Warszawa
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	architektura urbanistyka
Epoka	modernizm
Ważne dzieła
Centralny Dom Towarowy
Odznaczenia

Centralny Dom Towarowy (1966)

Bar Wenecja (1958–1961)

Zbigniew Marian Ihnatowicz (ur. 20 lipca 1906 w Postawach, zm. 5 sierpnia 1995 w Warszawie) – polski architekt i urbanista, przedstawiciel modernizmu, nauczyciel akademicki; członek Stowarzyszenia Architektów Rzeczypospolitej Polskiej (1934) i Towarzystwa Urbanistów Polskich (1937), współtwórca Zakładów Artystyczno-Badawczych (1954), profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1973), profesor Politechniki Białostockiej; sędzia kolegialny Międzynarodowej Unii Architektów (UIA)^[1]; jeden z najwybitniejszych architektów doby modernizmu w Polsce^[2], laureat Honorowej Nagrody SARP (1969)^[1].

Życiorys

Zbigniew Ihnatowicz ukończył Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie, a następnie podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Tytuł inżyniera architekta uzyskał w 1933.

Po studiach prowadził działalność projektową w pracowniach Kazimierza Skórewicza i Juliusza Żórawskiego (do 1934 roku). Pracował również w Biurze Planu Regionalnego Warszawy (1934–1939).

W czasie II wojny światowej przebywał w niemieckim obozie jenieckim w Murnau. Brał tam udział w międzynarodowym konkursie jenieckim na domy mieszkalne. Do Polski wrócił w 1946 roku i został projektantem w Głównym Urzędzie Planowania Przestrzennego (1946–1949) oraz w biurach projektowych: Centralnym Biurze Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Przemysłowego oraz w Zakładach Artystyczno-Badawczych Akademii Sztuk Pięknych. Zajmował się również działalnością dydaktyczną jako wykładowca w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i na Wydziale Architektury Uniwersytetu Laval w Quebecu.

Do najważniejszych realizacji architektonicznych Ihnatowicza należą:

• domy mieszkalne w Postawach i Cieleśnicy (1929);
• Dom Polski w Pojana Mikului (Rumunia, 1937);
• Centralny Dom Towarowy w Warszawie (J. Romański, 1948–1951);
• Ośrodek Sportowy Warszawianka (J. Sołtan, W. Gessler, W. Wittek, 1956–1962);
• pawilon gastronomiczny „Wenecja” w Warszawie (J. Sołtan, A. Szczepiński, V. Damięcka, 1958–1961);
• wnętrza dworca kolejowego Warszawa Śródmieście (J. Sołtan, A. Romanowicz, P. Szymaniak, W. Gessler, A. Szczepiński, 1963);
• Powszechny Dom Towarowy „Dukat” w Olsztynie (Jerzy Sołtan, Stanisław Brejowski, Wojciech Fangor, 1962);
• pawilony wystawowe na międzynarodowych targach, m.in. w Nowym Jorku, Helsinkach, Budapeszcie i Damaszku (1958–1968).

Ihnatowicz był ponadto laureatem licznych konkursów architektoniczno-urbanistycznych. Zdobył m.in. Nagrodę Państwową II stopnia w dziedzinie sztuki, nagrody Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych za wnętrza dworca Warszawa Śródmieście i zespół PDT w Olsztynie, Honorowa Nagroda SARP, a także członkiem Towarzystwa Urbanistów Polskich (1937–56) oraz Rady Naukowej Instytutu Wzornictwa Przemysłowego (1953–54) i Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej przy Naczelnym Architekcie Warszawy (1957–59). W 1934 roku otrzymał status członka zwyczajnego Stowarzyszenia Architektów Polskich. Przewodniczył Prezydium Kolegium Sędziów Konkursowych SARP i zasiadał w radzie SARP. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 274-5-20/21)^[3].

Artykuły oraz reprodukcje projektów Ihnatowicza ukazywały się zarówno w publikacjach polskich, jak i zagranicznych.

Realizacje architekta, szczególnie te, które powstały w pracowni Sołtana, uważa się za obiekty wyprzedzające swoją epokę. Projekty Ihnatowicza charakteryzowała zawsze dbałość o odpowiednie zintegrowanie budynków z otoczeniem oraz troska o nadanie im właściwego wyrazu artystycznego. Jego realizacje zajmują ważne miejsce w historii polskiej myśli architektonicznej.

Przypisy