Zbigniew Kozłowski (piłkarz)

Zbigniew Kozłowski

Data i miejsce urodzenia	19 kwietnia 1954 Szczecin
Data i miejsce śmierci	9 kwietnia 2020 Szczecin
Wzrost	183 cm
Pozycja	środkowy obrońca
Kariera juniorska
Lata Klub 1968–1973 Pogoń Szczecin
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1973–1984 Pogoń Szczecin 178 (4) 1984–1987 Kinna IF 2007 Pogoń Szczecin Nowa 1 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1991–1995 Pogoń Szczecin (asystent) 1994–1996 Pogoń II Szczecin 1997 Chemik Police 1999–2000 Odra Szczecin 2001–2002 Błękitni Stargard Szczeciński 2003 Błękitni Stargard Szczeciński 2003 Pogoń Szczecin Nowa 2003 Rega-Merida Trzebiatów 2003–2004 Zorza Dobrzany 2004 Polonia Słubice 2004–2005 Iskierka Śmierdnica 2005–2006 Błękitni Stargard Szczeciński 2006 Sokół Pyrzyce 2006–2007 Arkonia Szczecin 2007–2008 Iskierka Śmierdnica 2008–2009 Arkonia Szczecin 2009 Iskierka Śmierdnica 2010 Błękitni Orneta 2010–2011 Sokół Pyrzyce 2013 Iskierka Szczecin

Zbigniew Kozłowski (ur. 19 kwietnia 1954 w Szczecinie, zm. 9 kwietnia 2020 tamże) – polski piłkarz grający na pozycji obrońcy, przez niemal całą karierę związany z Pogonią Szczecin, trener.

Kariera piłkarska

Pierwsze ligowe występy w szczecińskim klubie zanotował w sierpniu 1968 w zespole trampkarzy starszych. W kolejnych latach rywalizował też w kategoriach juniorskich, a debiut w grającej w ekstraklasie pierwszej drużynie zaliczył 28 sierpnia 1973 w domowym spotkaniu ze Stalą Mielec^[1] (0:2). Wkrótce został podstawowym stoperem "Portowców". W latach 1973–1977 i 1981–1983 wystąpił w 178 spotkaniach I ligi, w których zdobył cztery gole. Brał też udział w grach o Puchar Polski, w którym Pogoń dwukrotnie dochodziła do finału rozgrywek (w sezonie 1980/81 przegrała po dogrywce z Legią Warszawa 0:1, a rok później w takim samym stosunku z Lechem Poznań)^[2], Pucharu Ligi oraz europejskiego Pucharu Intertoto. W latach 1979–1981 jego zespół występował na drugim szczeblu krajowym. Barwy Pogoni reprezentować miał w 268 oficjalnych grach^[3]. Przez całą swoją karierę ani razu nie został upomniany żółtą kartką^[4].

W październiku 1976 został powołany przez selekcjonera reprezentacji Polski Jacka Gmocha na wyjazdowy mecz eliminacji mistrzostw świata 1978 z Portugalią w Porto (2:0). Znalazł się w kadrze meczowej, jednak nie został wpisany do protokołu sędziowskiego^[5].

W grudniu 1977, podczas wyjazdowego meczu z ŁKS Łódź (0:0) doznał skomplikowanego urazu nogi, który wyłączył go z gry do końca sezonu 1978/79.

W latach 1984–1987 był zawodnikiem szwedzkiego klubu Kinna IF. Po zakończeniu kariery związany był ze Stowarzyszeniem Oldbojów Pogoni Szczecin im. Floriana Krygiera^[6]. Po raz ostatni w oficjalnym meczu piłkarskim wystąpił 20 maja 2007 goszcząc w składzie Pogoni Szczecin Nowej w pierwszej połowie spotkania klasy B z Derbami Ulikowo (12:0), w którym zdobył jedną z bramek skutecznie egzekwując rzut karny^[7].

Kariera trenerska

W latach 1991–1995 pracował jako asystent kilku kolejnych trenerów szczecińskiej Pogoni, ponadto w latach 1994–1996 prowadził zespół rezerw w tym klubie.

W rundzie jesiennej drugoligowego sezonu 1997/98 szkolił piłkarzy Chemika Police^[8], który wiosną spadł do III ligi. Od sierpnia 1999 do marca 2000 pracował w Odrze Szczecin^[9], która również została zdegradowana na trzeci poziom rozgrywkowy.

Trzykrotnie obejmował zespół Błękitnych Stargard Szczeciński. W okresie od lata 2001 do końca 2002 jego piłkarzom udało się awansować do III ligi i prowadzić w jej tabeli na półmetku rozgrywek 2002/03^[10]. Na stanowisko wrócił w maju 2003 i skutecznie dokończył walkę o awans na zaplecze ekstraklasy. Wkrótce potem ponownie odszedł z klubu. Po raz ostatni pracował w nim w latach 2005–2006, gdy występował on w IV lidze^[11].

Latem 2003 krótko prowadził treningi Pogoni Szczecin Nowej^[12], która miała zastąpić na poziomie IV ligi funkcjonujący dotychczas w ramach sportowej spółki akcyjnej klub Pogoń Szczecin po jego spadku z ekstraklasy i nie otrzymaniu drugoligowej licencji^[13][14]. Jesienią 2003 najpierw przez niecały miesiąc pracował w czwartoligowej Redzie-Meridzie Trzebiatów^[15], a następnie w trzecioligowej Zorzy Dobrzany^[16], która podczas przerwy zimowej wycofała się z rozgrywek. Od kwietnia 2004 przez kilka miesięcy prowadził trzecioligową Polonię Słubice^[17].

Parokrotnie znajdował zatrudnienie w klubie Iskierka Śmierdnica (2004–2005, 2007–2008, 2009, 2013). W 2008 jego zespół po barażach uzyskał promocję z klasy okręgowej do tytularnej V ligi^[18], choć po reorganizacji systemu rozgrywkowego nadal był to szósty szczebel w krajowej hierarchii, z kolei jesienią 2009 przyczynił się do spadku Iskierki do klasy okręgowej pół roku później.

Na początku 2006 objął posadę w Sokole Pyrzyce, z którym wygrał rozgrywki V ligi, mając tym samym udział w awansie na wyższy szczebel, choć odszedł z klubu jeszcze przed końcem sezonu. Na niższym poziomie rozgrywkowym prowadził ten zespół również w sezonie 2010/11^[19]. W rozgrywkach czwartego (sezon 2006/07) oraz szóstego poziomu (sezon 2008/09) dowodził Arkonią Szczecin^[20]. Za pierwszym razem zespół spadł klasę niżej^[21].

Latem 2010 jego nazwisko znalazło się na liście szkoleniowców Błękitnych Orneta (piąty poziom rozgrywkowy)^[22].

Życie prywatne

Zmarł w szpitalu przy ul. Jagiellońskiej w Szczecinie z powodu wylewu^[23] w wieku 65 lat^[24].

Statystyki klubowe

Sukcesy piłkarskie

Pogoń Szczecin

• I liga Trzecie miejsce: 1983/84
• Puchar Polski Finał: 1980/81, 1981/82
• Puchar Intertoto Zwycięstwo: 1977^[f], 1983^[g]
• II liga Mistrz i awans do I ligi: 1980/81^[h]

Pogoń Szczecin Nowa

• Klasa B (grupa Szczecin) Mistrz i awans do klasy A: 2006/07^[i]

Uwagi

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Zbigniew Kozłowski (piłkarz) w bazie 90minut.pl
• Zbigniew Kozłowski w bazie Wikiliga.pl
• Miejsce spoczynku Zbigniewa Kozłowskiego.