Zbigniew Kuciewicz

Zbigniew Leopold Kuciewicz

plutonowy podchorąży
Data urodzenia	15 listopada 1926
Data śmierci	7 października 2015
Przebieg służby
Siły zbrojne	Związek Jaszczurczy Narodowe Siły Zbrojne Armia Krajowa Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce
Późniejsza praca	trener pływacki
Odznaczenia

Zbigniew Leopold Kuciewicz (ur. 15 listopada 1926, zm. 7 października 2015^[1]) – polski działacz podziemia niepodległościowego w czasie II wojny światowej, żołnierz Związku Jaszczurczego i Narodowych Sił Zbrojnych, uczestnik powstania warszawskiego, działacz kombatancki, prezes Związku Żołnierzy NSZ, trener pływacki, działacz sportowy.

Życiorys

Podziemie niepodległościowe i działalność kombatancka

W czasie okupacji niemieckiej działał w polskim podziemiu niepodległościowym w ramach Związku Jaszczurczego od 1941 roku, a następnie od 1943 roku w ramach plutonu pionierów Narodowych Sił Zbrojnych. Był również założycielem konspiracyjnego piłkarskiego Klubu Sportowego „7". W powstaniu warszawskim brał udział w ramach struktur Zgrupowania „Chrobry II”. Był kawalerem Krzyża Walecznych^[2]. Po zakończeniu działań wojennych brał udział w działalności podziemia antykomunistycznego w ramach struktur Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Był wieloletnim wiceprezesem, a w latach 2011–2015 prezesem Zarządu Głównego Związku Żołnierzy NSZ^[2].

Działalność sportowa

Grób działacza kombatanckiego i sportowego Zbigniewa Kuciewicza na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

W latach 1947–1950 studiował w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (pracę magisterską obronił w 1969). Pracował jako trener pływania w Polonii Warszawa na przełomie lat 50. i 60.^[3], twórca jej sukcesów w tym okresie, od 1970 pracował jako trener tej konkurencji z polską kadrą narodową w pięcioboju nowoczesnym oraz w klubie CWKS Legia Warszawa. W czasie jego pracy reprezentanci Polski zdobyli złoto olimpijskie (Janusz Pyciak-Peciak w 1976), indywidualne mistrzostwo świata (Janusz Pyciak-Peciak w 1977), drużynowe mistrzostwo świata (1977 i 1978) oraz dwa srebrne (Janusz Pyciak-Peciak w 1978 i 1979) i jeden brązowy medal (Sławomir Rotkiewicz w 1977) na mistrzostwach świata indywidualnie. W 1977 został wybrany trenerem roku przez Przegląd Sportowy (razem z Bolesławem Bogdanem – głównym trenerem kadry oraz Krystyną Babirecką i Zbigniewem Katnerem). Jako trener pływania pracował z kadrą pięciobojową do 1980, następnie odpowiadał w związku za organizację szkolenia.

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B26-2-20)^[4].

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1977),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2002) – „za wybitne zasługi dla rozwoju sportu”^[5].
• Krzyż Walecznych (1944)
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Krzyż Armii Krajowej,
• Warszawski Krzyż Powstańczy,
• Krzyż Partyzancki,
• Krzyż Narodowego Czynu Zbrojnego,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej,
• Medal PKOL,
• Złota Odznaka Za Zasługi Dla Warszawy.

Przypisy