Zbigniew Makowiecki
 pułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia | 11 kwietnia 1917 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 24 października 2017 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1939–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | w Unilever, w wydawnictwie „Polonia Book Fund Ltd.” |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg){kind=small} | |
Zbigniew Makowiecki (ur. 11 kwietnia 1917 w Piotrogrodzie[1], zm. 24 października 2017 w Londynie[1][2]) – polski kawalerzysta, uczestnik II wojny światowej, działacz emigracyjny, pułkownik Wojska Polskiego[3].
Życiorys
Był synem Stanisława Makowieckiego i Jadwigi z domu Paszkowicz. Jego ojciec był urzędnikiem Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej oraz Izby Ubezpieczeń Społecznych, zaś matka ze względu na dobrą znajomość języków obcych okresowo pracowała jako tłumaczka. Od 1920 Zbigniew Makowiecki mieszkał w Warszawie, gdzie uczęszczał do Gimnazjum im. Stefana Batorego (matura 1935). W czasie nauki w Gimnazjum Batorego wstąpił do 23 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej „Pomarańczarnia”. W 1935 uzyskał stopień podharcmistrza, a w latach 1936–1937 sprawował funkcję drużynowego[4]. Do jego wychowanków należeli m.in. Tadeusz Zawadzki „Zośka”, Jan Bytnar „Rudy”, Aleksy Dawidowski i Jan Rodowicz „Anoda”. Studiował w Szkole Głównej Handlowej. Od 20 września 1935 do 15 lipca 1936 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, po czym jako plutonowy podchorąży odbył praktykę w 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego w Warszawie. W 1938 został mianowany podporucznikiem w korpusie oficerów rezerwy kawalerii[5]. Po wybuchu II wojny światowej walczył w trakcie polskiej wojnie obronnej 1939 w szeregach 3 pułku strzelców konnych im. Hetmana Polnego Koronnego Stefana Czarnieckiego między innymi w bitwie pod Kockiem[1][6]. Po kapitulacji Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”[3], aż do maja 1945 przebywał w niewoli niemieckiej w różnych obozach jenieckich m.in. Oflag IV C Colditz, Oflag II A Prenzlau, Oflag II D Gross-Born i Oflag X C Lubeka[7].
Po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie wstąpił do 10 pułku dragonów i do 1947 przebywał w Niemczech, skąd następnie wyjechał do Anglii. Przez kilka kolejnych lat ze względu na zły stan zdrowia przebywał w szpitalu. W Anglii ukończył studia statystyczne i w 1955 poślubił Janinę Cabałę. W latach 1955–1975 związany był z kompanią Unilever, a następnie pracował w wydawnictwie „Polonia Book Fund Ltd.”[1] Był aktywnym działaczem polonijnym w Wielkiej Brytanii, był prezesem Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii w Londynie[3] i działaczem Polskiej Macierzy Szkolnej, w ramach której koordynował między innymi kolonie dla polskich dzieci mieszkających w Wielkiej Brytanii i w Belgii[8].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
- ↑ a b c d Zbigniew Makowiecki (pol.). audiohistoria.pl. [dostęp 2017-10-26].
- ↑ Zbigniew Makowiecki: Nekrologii (pol.). nekrologi.net. [dostęp 2017-10-26].
- ↑ a b c d e Zmarł jeden z ostatnich Kleeberczyków płk Zbigniew Makowiecki (pol.). kock.pl. [dostęp 2017-10-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-26)].
- ↑ Edmund Kujawski i inni, „Pochodem idziemy-- ”: dzieje i legenda Szkoły im. Stefana Batorego w Warszawie: praca zbiorowa., wyd. 1, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1993, ISBN 978-83-06-02325-1, OCLC 31099701.
- ↑ Radomyski 1992 ↓, s. 73, 102.
- ↑ Dariusz Szymczyk, Zbigniew Makowiecki w obozach jenieckich Wehrmachtu, „Łambinowicki Rocznik Muzealny”, 37, 2014, s. 125-144, ISSN 0137-5199.
- ↑ Izabela Barańska–Chmielewska, Era Liderów, „Polska Zbrojna”, 1, 2018, s. 126, ISSN 0867–4523.
- ↑ Zmarł 100-letni weteran II wojny. wiadomosci.wp.pl. [dostęp 2017-10-26].
Bibliografia
- Stanisław Radomyski: Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1992. ISBN 83-85621-06-7.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).