Zbigniew Mitzner

Zbigniew Mitzner
Jan Szeląg
Data i miejsce urodzenia

14 lutego 1910
Warszawa

Data i miejsce śmierci

3 grudnia 1968
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Wojskowy na Powązkach

Narodowość

polska

Rodzice

Emil

Małżeństwo

Laryssa

Dzieci

Piotr

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej
Grób Zbigniewa Mitznera na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Zbigniew Mitzner ps. „Jan Szeląg” (ur. 14 lutego 1910 w Warszawie, zm. 3 grudnia 1968 tamże) – polski dziennikarz i satyryk.

Życiorys

Urodził się 14 lutego 1910 w Warszawie[1]. Był synem Emila. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim.

Debiutował w roku 1928 na łamach „Robotnika”. Pisał także na łamach pisma Płomienie. Został członkiem Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej OMTUR. W 1930 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Publikował w czasopismach „Płomienie”, „Dziennik Ludowy”, „Echo Tygodnia”. W roku 1935 wraz z Erykiem Lipińskim założył tygodnik satyryczny „Szpilki”[1]. W latach 1936–1938 piętnastokrotnie wytaczano mu procesy prasowe i trzy razy był skazywany na karę więzienia. Groziło mu uwięzienie w Berezie Kartuskiej.

Po wybuchu wojny znalazł się w Białymstoku, gdzie został zaaresztowany przez NKWD. Uwolniony dzięki staraniom Kazimierza Krukowskiego, przez Wilno, gdzie zetknął się z Czesławem Miłoszem, przedostał się do Warszawy. Uczestniczył w konspiracji. W okresie okupacji niemieckiej publikował w prasie podziemnej.

Po 1945 powrócił do zawodu dziennikarza. W latach 1945–1947 był redaktorem „Robotnika”. Od 1948 prowadził pracę dydaktyczną w szkole prawniczej im. Duracza, a w 1951 został wykładowcą na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego, później dziekanem tego wydziału.

Oprócz felietonów w prasie opublikował wiele książek. Pośmiertnie ukazała się powieść z kluczem „Zenit i nadir”, napisana od listopada 1956 do lutego 1957 roku. Stanowiła ona rozliczenie okresu stalinizmu.

Był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, Związku Literatów Polskich, Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Zmarł 3 grudnia 1968 w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A32-3-11)[2].

Jego żoną była Larysa z domu Zajączkowska (1918-1987, pisarka), z którą miał syna Piotra (ur. 1955, teatrolog, poeta, eseista, pisarz).

Dzieła

  • Wyprawy w przeszłość, Czytelnik, Warszawa 1953
  • Mroki dnia, Czytelnik, Warszawa 1963; kryminał
  • Tak i nie – wybór felietonów 1936-1966, Czytelnik, Warszawa 1966
  • 13 lat i 113 dni, Czytelnik, Warszawa 1968
  • Spotkania, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1979 ISBN 83-08-00139-4
  • Zenit i nadir, Wyd. Adam Marszałek, Toruń 2006 ISBN 83-7441-238-0

Odznaczenia i ordery

Przypisy

  1. ↑ a b Sto warszawiaków i warszawianek. „Warszawski Kalendarz Ilustrowany "Stolicy" - 1967”, s. 44, 1966. Warszawa: Wydawnictwo Warszawskiego Tygodnika "Stolica". 
  2. ↑ Lista pochowanych. Zbigniew Mitzner. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
  3. ↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1492.
  4. ↑ Została odznaczona wówczas także jego żona Laryssa. Por. M.P. z 1955 r. nr 70, poz. 888.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie