Zbigniew Nadratowski
| Data i miejsce urodzenia | 14 sierpnia 1928 |
|---|---|
| Data śmierci | 2007 |
| Wojewoda wrocławski | |
| Okres | od 11 grudnia 1973 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
   | |
Zbigniew Czesław Nadratowski (ur. 14 sierpnia 1928 w Kowalewie, zm. 2007) – polski inżynier lotnictwa, wojewoda wrocławski (od 11 grudnia 1973 do 22 stycznia 1979), przewodniczący prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu (od 9 marca 1972 do 9 marca 1973), poseł na Sejm PRL VI kadencji (od marca 1972 do marca 1976, pracował w nim w Komisji Budownictwa i Gospodarki Komunalnej oraz w Komisji Nauki i Postępu Technicznego).
Życiorys
Syn Mieczysława i Stanisławy. Od początku (1948) należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Ukończył studia na Politechnice Wrocławskiej (1953). W latach 1953–1967 był pracownikiem Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Rzeszowie, m.in. dyrektorem technicznym, a w latach 1967–1972 dyrektorem naczelnym Kombinatu „Delta-Hydral” we Wrocławiu. Od 1974 do 1979 zasiadał w egzekutywie Komitetu Wojewódzkiego PZPR we Wrocławiu.
Został nominowany na wojewodę po tym, jak przewidziany wcześniej na tę funkcję Marian Czuliński podjął decyzję o zburzeniu w 1975 zabytkowych Młynów Świętej Klary we Wrocławiu, za co ukarany został przeniesieniem na mniej eksponowane stanowisko. Zbigniew Nadratowski natomiast został odwołany z funkcji wojewody po „zimie stulecia” 1978/1979: obciążono go przed opinią publiczną nieoficjalnie („propagandą szeptaną”) za tragiczne skutki wyłączenia z eksploatacji wrocławskiej elektrociepłowni tuż po Nowym Roku w 1979[1][2], kiedy źle przygotowane na taką okoliczność agregaty prądotwórcze szpitali (w tym położniczych) nie były im w stanie dostarczyć dostatecznej ilości energii. W sprawie tej nigdy nie przeprowadzono dochodzenia i nikogo oficjalnie nie oskarżono[3], a wojewoda w rzeczywistości odwołany został przez ówczesne władze PZPR za nieprawidłowości, których miał się dopuścić przy zakupie willi na wrocławskich Krzykach (oczyszczony z tych zarzutów wyrokiem sądu po 1989). Na stanowisku wojewody Zbigniewa Nadratowskiego zastąpił Janusz Owczarek.
W grudniu 1981 Zbigniew Nadratowski był jednym z trzydziestu kilku (34 lub 36) byłych przywódców państwowych i członków nomenklatury politycznej PZPR internowanych w związku z wprowadzeniem stanu wojennego; zwolniony formalnie w listopadzie 1982.
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi (1955)[4][5]
Przypisy
- ↑ Cezary Kaszewski, Życie zamarło w mieście i na wsi, w: „Gazeta Wrocławska”, 9 stycznia 2009.
- ↑ W rzeczywistości przyczyną tego wyłączenia było wstrzymanie zasilania pieców w miał węglowy, który przechowywany był na odległym o kilkaset metrów od pieców elektrociepłowni składowisku; podczas Sylwestra w 1978 padał silny deszcz, a w ciągu kilku godzin temperatura spadła znacznie poniżej zera i źle zabezpieczony przed warunkami atmosferycznymi taśmociąg zamarzł tak, że mimo wsparcia wezwanego do pomocy wojska nie udało się utrzymać funkcjonowania pieców (zob. Kogeneracja SA – historia); za ten zbieg okoliczności i niedbalstwa w jednym z przedsiębiorstw trudno obciążać odpowiedzialnością wojewodę.
- ↑ Według rozpowszechnianych wówczas plotek, skutkiem braku zasilania oddziałów położniczych miała być śmierć rzekomo ponad stu noworodków.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 115, poz. 1465
- ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
Bibliografia
| Nadburmistrzowie (1809–1945) |
|
|---|---|
| Prezydenci (1945–1950) |
|
| Przewodniczący Prezydium MRN (1950–1956) |
|
| Przewodniczący Prezydium Rady Narodowej miasta Wrocławia (1956–1973) |
|
| Prezydenci (1973–1975) |
|
| Wojewodowie (1975–1984) |
|
| Prezydenci (od 1984) |
|
