Zbigniew Osostowicz

Zbigniew Osostowicz
Ilustracja
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

6 lipca 1893
Lwów

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941, trzykrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Zbigniew Stanisław Osostowicz h. Leliwa (ur. 6 lipca 1893 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Zbigniew Osostowicz urodził się 6 lipca 1893 we Lwowie, w rodzinie Władysława i Zdzisławy z Wyszyńskich[1]. Jego bratem był Tadeusz (ur. 1894), także legionista i oficer Wojska Polskiego[2].

W 1912 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Brzeżanach (w jego klasie był m.in. Józef Ołpiński)[3]. W Brzeżanach był założycielem i kierownikiem oddziału Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, od 1911 należał do Związku Strzeleckiego, ponadto był członkiem Towarzystwa Szkoły Ludowej, skautingu, Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W 1912 podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego.

W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. 14 maja 1915, po ukończeniu Szkoły Podchorążych Legionów Polskich „ze stopniem dobrym”, został mianowany aspirantem oficerskim w randze tytularnego sierżanta z poborami plutonowego[4][5]. Był oficerem 10 kompanii 6 pułku piechoty Legionów (wraz z bratem Tadeuszem). 1 maja 1916 awansował na chorążego[6]. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym został wcielony do cesarskiej i królewskiej armii, a we wrześniu tego roku przetransportowany razem z szeregowymi III batalionu 6 pp LP do miejscowości Visk na Węgrzech, gdzie został zdegradowany do stopnia tytularnego sierżanta i wcielony do Armeefeldausbildungsgruppe generała Kövessa[7]. W Visk napisał słowa do piosenki „Szeregami idą ku mnie...”[8].

Z dniem 10 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem stopnia podporucznika nadanego 15 listopada 1918 przez generała majora Edwarda Śmigły-Rydza[9]. Latem 1920 pełnił służbę w Oddziale V Naczelnego Dowództwa. Na tym stanowisku 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w „grupie byłych Legionów Polskich”. 1 czerwca 1921, w stopniu kapitana i tytułem adiutanta sztabowego, pełnił służbę w Naczelnym Dowództwie, pozostając na ewidencji 6 pułku piechoty Legionów[10]. W 1921 został słuchaczem II Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 392. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. Z dniem 1 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. Studiując, a następnie pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu. 31 marca 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 121. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 1 grudnia 1924 roku został przeniesiony do 49 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Kołomyi na stanowisko dowódcy III batalionu[12][13]. 25 października 1926 roku został przeniesiony z Oddziału V Sztabu Generalnego w Warszawie do 5 Dywizji Piechoty we Lwowie na stanowisku szefa sztabu[14][15]. 27 kwietnia 1929 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisko szefa Oddziału Ogólnego[16]. W 1931 roku w Oddziale III Operacyjnym Sztabu Głównego na stanowisku szefa wydziału[17][18]. 28 lutego 1935 został przeniesiony w stan nieczynny, który został przedłużony w 1935 o dalsze trzy miesiące[19]. W 1937 został przeniesiony w stan spoczynku z przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[1]. Pracował jako sekretarz generalny Pocztowej Kasy Oszczędności[20].

W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany, przydzielony do sztabu Armii „Modlin” i wyznaczony na stanowisko oficera sztabu w Oddziale I. 16 września 1939 wyjechał z II rzutem sztabu ze wsi Mszanka, położonej na południe od Włodawy, do Lubomla i dalej do Włodzimierza Wołyńskiego lub do Lwowa[21].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[22]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

14 stycznia 1928[23] zawarł związek małżeński z Janiną z Kamienobrodzkich, z którą miał córkę Annę (ur. 1929)[24].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 453.
  2. ↑ Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Tadeusz Osostowicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2016-12-23].
  3. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Wyższego w Brzeżanach za rok szkolny 1911/12. Brzeżany: 1912, s. 69, 71.
  4. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 270.
  5. ↑ Rozkaz Nr 123. „Goniec Polowy Legionów : Dziennik rozporzadzeń Komendy Legionów Polskich”. 4, s. 1, 1915-05-29. Piotrków. .
  6. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 28.
  7. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 570, 572.
  8. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 459.
  9. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych z 18 stycznia 1919 r. Nr 5, poz. 201.
  10. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 41, 801.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 236, 408, 1500.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 21 listopada 1924 roku, s. 686.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 242, 349.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 46 z 25 października 1926 roku, s. 378.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121, 173.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 126.
  17. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 9.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 26, 421.
  19. ↑ Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 5, s. 36, 21 marca 1935. 
  20. ↑ a b M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu pracy w bankowości”.
  21. ↑ Jurga i Karbowski 1987 ↓, s. 343-344, 439.
  22. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  23. ↑ Zbigniew Stanisław Osostowicz h. Leliwa M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2022-09-14].
  24. ↑ a b c d e f g Polak (red.) 1993 ↓, s. 154.
  25. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 154.
  26. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  27. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  28. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 169.
  29. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 1922 r., s. 374.
  30. ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  31. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 239.
  32. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 349.
  33. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie