Zbigniew Szałajda

Zbigniew Szałajda
Data i miejsce urodzenia

11 maja 1934
Wilno

Wiceprezes Rady Ministrów
Okres

od 9 października 1982
do 14 października 1988

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Minister hutnictwa i przemysłu maszynowego
Okres

od 10 lipca 1981
do 9 października 1982

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Następca

Edward Łukosz

Minister hutnictwa
Okres

od 8 października 1980
do 3 lipca 1981

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Franciszek Kaim

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy

Zbigniew Karol Szałajda (ur. 11 maja 1934 w Wilnie) – polski inżynier hutnik i polityk. minister hutnictwa (1980–1981), minister hutnictwa i przemysłu maszynowego (1981–1982) oraz wiceprezes Rady Ministrów (1982–1988).

Życiorys

Syn Jana i Gizeli. W 1956 uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera mechanika na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej. Po ukończeniu studiów pracował w hutach „Florian” (1956–67), im. F. Dzierżyńskiego (1967–70), po czym został dyrektorem naczelnym hut „Kościuszko”) (1970–74) i „Katowice” (1974–1980).

20 kwietnia 1960 został przyjęty do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Należał do egzekutyw oddziałowych organizacji partyjnych, jak również zakładowych i wojewódzkiej w Katowicach, wchodził również w skład plenum komitetu miejskiego w Chorzowie i Świętochłowicach. Od 8 października 1980 do 3 lipca 1981 był ministrem hutnictwa w rządzie Józefa Pińkowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego, od 10 lipca 1981 do 9 października 1982 ministrem hutnictwa i przemysłu maszynowego. Po złożeniu teki ministerialnej został wicepremierem, funkcję tę pełnił następnie w rządzie Zbigniewa Messnera. W 1986 stanął na czele specjalnej kryzysowej komisji rządowej, powołanej w związku z katastrofą w Czarnobylu. W 1987 przewodniczył specjalnej komisji rządowej powołanej do zbadania katastrofy samolotu pasażerskiego IŁ-62M SP-LBG, rozbitego w Lesie Kabackim 9 maja 1987[1]. W latach 1984–1988 był przewodniczącym Komitetu do Spraw Nauki i Postępu Technicznego przy Radzie Ministrów.

W latach 1986–1990 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR. W 1983 wybrany w skład Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Od 1989 do 1991 pełnił funkcję zastępcy Stałego Przedstawiciela PRL w Radzie Wzajemnej Pomocy Gospodarczej w Moskwie, z tytułem ambasadora ad personam.

Po 1990 pracował w sektorze prywatnym. Od czerwca 2003 był przewodniczącym Rady Nadzorczej Stalexport Centrostal Warszawa S.A., a od stycznia 2004 członkiem Rady Nadzorczej Stalexport S.A. W tym czasie pełnił również funkcję przewodniczącego Rady Nadzorczej spółki Biproferm Sp. z o.o. (Biuro Projektów i Generalnego Wykonawstwa)[2].

Najważniejsze odznaczenia[3]

Przypisy

  1. Tragiczna katastrofa samolotu PLL LOT. „Skrzydlata Polska”. 21/1987, s. 2, 24 maja 1987. Warszawa: Oficyna Wydawnicza SIMP. ISSN 0137-866X. 
  2. Sprawozdanie z Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy Stalexport S.A. z dn. 16 stycznia 2004 roku.
  3. Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 1280

Bibliografia

  • Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944-1991, Warszawa 1991
  • Katalog IPN

Media użyte na tej stronie

POL Order Sztandaru Pracy 1 klasy BAR.svg
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Zbigniew Messner 1988.jpg
Zbigniew Messner, Premier Polski 1985-1988
Gen. Wojciech Jaruzelski 13 grudnia 1981.JPG
Gen. Wojciech Jaruzelski przygotowuje się w studiu telewizyjnym do odczytania przemówienia informującego o wprowadzeniu stanu wojennego. Warszawa, 13 XII 1981