Zbigniew Szacherski

Zbigniew Szacherski

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1901 Pułtusk
Data i miejsce śmierci	28 września 1985 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Zbigniew Szacherski (ur. 25 stycznia 1901 w Pułtusku, zm. 28 września 1985 w Warszawie) – pułkownik Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 25 stycznia 1901 w Pułtusku, w rodzinie Piotra (1849–1929), dr. med., i Haliny z Grabowskich (1871–1955). Kształcił się w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, rozpoczął również studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Był harcerzem drużyny im. Hetmana Żółkiewskiego. W listopadzie 1918 uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Warszawie. Ochotnik Szwadronu Ziemi Mazowieckiej oraz uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Ukończył kurs w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, otrzymując stopień podchorążego. Był oficerem służby stałej 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich z garnizonem w Bydgoszczy. Awansowany do stopnia podporucznika rezerwy w korpusie oficerów kawalerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. W październiku 1931 został przeniesiony do 7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich w Poznaniu^[1]. 22 lutego 1934 został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[2]. Z dniem 1 stycznia 1939, po ośmiu latach dowodzenia 2 szwadronem, został wyznaczony na stanowisko adiutanta pułku^[3].

Po wybuchu II wojny światowej w kampanii wrześniowej jego pułk walczył w strukturach Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Brał udział m.in. w bitwie nad Bzurą, pod Zbrożkową Wolą, o Brochów. 9 września 1939 zastąpił majora Pawła Budzika na stanowisku kwatermistrza pułku^[4], a 14 września, po śmiertelnym zranieniu majora Budzika, zastąpił go na stanowisku zastępcy dowódcy pułku^[5]. 17 września, po zranieniu pułkownika Stanisława Królickiego, objął dowództwo pułku^[6]. 19 września został ciężko ranny^[7] i przekazał dowództwo pułku rotmistrzowi Konstantemu Kozłowskiemu^[8]. Następnego dnia został przetransportowany do Szpitala Chirurgii Urazowej w Warszawie^[9]. Po pięciu miesiącach leczenia opuścił szpital jako inwalida^[10]. Pod koniec 1943 został formalnie przyjęty do Armii Krajowej^[11].

We wrześniu 1944 został przyjęty do ludowego Wojska Polskiego i przydzielony do Wojskowego Instytutu Wydawniczego w Lublinie^[12]. Po wyzwoleniu Warszawy został dyrektorem Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie^[13]. Z wojska odszedł w roku 1950. Pod koniec lat 50. przeszedł na rentę. Przez wiele lat był wiceprezesem Związku Inwalidów Wojennych.

W 1966 Instytut Wydawniczy Pax wydał jego wspomnienia zatytułowane „Wierni Przysiędze”.

Grób rodziny Szacherskich.

Zmarł 28 września 1985 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu w Starych Proboszczewicach k. Płocka^[14].

Życie prywatne

Od 1931 był mężem Stelli Marii z Rolbieskich (1911–1997). Mieli córkę Marię (1937–2003)^[15].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[16][17]
• Odznaka Grunwaldzka

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Zbigniew Szacherski: Wierni przysiędze. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1968.
• Piotr Bauer, Bogusław Polak: Armia Poznań w wojnie obronnej 1939, Wydawnictwo Poznańskie 1983.
• Roman Abraham: Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07712-6.
• Stella Maria Szacherska: Pułkownik Zbigniew Szacherski - dyrektor Muzeum Wojska Polskiego w latach odbudowy, Warszawa: „Wieś Jutra” 2000.