Zbigniew Szydłowski (generał)

Zbigniew Szydłowski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	17 kwietnia 1925 Płaszków
Data i miejsce śmierci	19 marca 1984 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1944–1984
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	zastępca dowódcy dywizji ds. politycznych, zastępca komendanta i komendant Ośrodka Szkolenia Oficerów Politycznych, zastępca dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego ds. politycznych, zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP - szef Zarządu Kultury i Oświaty, prezes Zarządu Głównego Ligi Obrony Kraju, dyrektor departamentu w Ministerstwie Oświaty i Wychowania
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Grób Zbigniewa Szydłowskiego i jego żony Krystyny Dobrosławy na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Zbigniew Szydłowski (ur. 17 kwietnia 1925 w Płaszkowie, zm. 19 marca 1984 w Warszawie) – generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 17 kwietnia 1925 w Płaszkowie w powiecie koneckim na obszarze ówczesnego województwa kieleckiego w rodzinie robotniczej Jana (1894-1929), kamieniarza i Michaliny z domu Skrzypek (ur. 1905). Po śmierci ojca, z powodu ciężkich warunków materialnych, wychowywał się w u wuja - inwalidy. W latach 1931-1937 ukończył 7 klas szkoły powszechnej w Dwikozach, a następnie do wybuchu wojny ukończył 1 rok gimnazjum ogólnokształcącego w Katowicach.

Od maja 1940 roku pracował jako robotnik i pomocnik kierowcy w Zakładach Wytwórczych „Społem” w Dwikozach, a następnie do września 1944 w Starostwie Powiatowym w Sandomierzu, gdzie był urzędnikiem referatu przemysłu. 5 grudnia 1944 w Sandomierzu wstąpił ochotniczo do służby w ludowym Wojsku Polskim i został skierowany do 9 zapasowego pułku piechoty w Lublinie-Majdanku. 26 marca 1945 ukończył Centralną Szkołę Oficerów Politycznych w Lublinie i został promowany na stopień podporucznika w korpusie oficerów polityczno-wychowawczych. Od kiwietnia 1945 był instruktorem propagandy w 17 pułku piechoty 5 Dywizji Piechoty. Brał udział w walkach 17 pułku piechoty na szlaku bojowym od Nysy Łużyckiej do Budziszyna. Od lipca 1945 był instruktorem propagandy Wydziału Polityczno-Wychowawczego 5 Dywizji Piechoty. Od marca 1947 był zastępcą dowódcy 28 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w Śremie. W lutym 1949 został wyznaczony na zastępcę szefa wydziału polityczno-wychowawczego 4 Dywizji Piechoty, a w listopadzie 1949 został zastępcą dowódcy do spraw polityczno-wychowawczych 16 Dywizji Pancernej w Elblągu.

Od października 1950 do kwietnia 1955 studiował w Akademii Wojskowo-Politycznej im. Lenina w Moskwie, którą ukończył z oceną dobrą i dyplomem magistra historii. Od maja 1955 był zastępcą komendanta - szefem wydziału politycznego Oficerskiej Szkoły Politycznej im. L. Waryńskiego w Łodzi, a od października 1956 , po reorganizacji szkoły został szefem wydziału politycznego Ośrodka Szkolenia Oficerów Politycznych. Od grudnia 1956 był czasowo komendantem tego ośrodka, a od czerwca 1957 także czasowo komendantem Wojskowego Ośrodka Szkolenia Ogólnego w Łodzi.

W latach 1957–1958 był zastępcą szefa Zarządu Politycznego Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy. W latach 1958–1964 był zastępcą dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego do spraw politycznych. 6 października 1962 mianowany uchwałą Rady Państwa PRL na stopień generała brygady. Awans otrzymał 12 października 1962 w Belwederze z rąk przewodniczącego Rady Państwa Aleksandra Zawadzkiego.

Następnie w latach 1964–1968 był zastępcą szefa Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego, szefem Zarządu III – Kultury i Oświaty. Od marca 1964 był przewodniczącym Rady Młodzieżowej WP. Od 1 marca 1969 do 27 kwietnia 1978 był prezesem Zarządu Głównego Ligi Obrony Kraju. Następnie został skierowany do pracy poza wojskiem na stanowisko dyrektora Departamentu Spraw Obronnych Ministerstwa Oświaty i Wychowania.

Zmarł 19 marca 1984 w Warszawie po długiej i ciężkiej chorobie. Pochowany z honorami 22 marca 1984 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B 4 rz. 8 m. 2)^[1]. W pogrzebie uczestniczyli: przewodniczący Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR Kazimierz Morawski, wiceminister obrony narodowej, szef GZP WP gen. broni dr Józef Baryła oraz zastępca Ministra do spraw ogólnych gen. dyw. dr Antoni Jasiński. W imieniu żołnierzy Wojska Polskiego nad trumną gen. Szydłowskiego przemówił zastępca szefa GZP WP - szef Zarządu Kultury i Oświaty gen. bryg. Albin Żyto.

Awanse

• podporucznik - 1945
• porucznik - 1946
• kapitan - 1946
• major - 1950
• podpułkownik - 1955
• pułkownik - 1958
• generał brygady - 1962

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie. Od 1946 był żonaty z Krystyną Dobrosławą z domu Janeczek (1927-2015). Miał dwie córki i syna^[1][2].

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1959)
• Order Sztandaru Pracy I klasy (1978)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1964)
• Krzyż Walecznych (1946)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1946)
• Brązowy Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” – dwukrotnie (1945, 1946)
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (1945)
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1968)
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1968)
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Order Czerwonego Sztandaru (Związek Radziecki, 1968)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1945)
• Medal „Za odwagę” (Czechosłowacja, 1948)

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom IV: S–Ż, Toruń 2010, s. 67-69.
• J.Powała – „Historia Centrum Szkolenia Oficerów Politycznych”. Wyd. Łódź, 1988
• „Pomorski Okręg Wojskowy 1945-1987”. Wyd. Bydgoszcz, 1989
• L. Kowalski – „Generał ze skazą”. Wyd. Warszawa 2001
• „Żołnierz Wolności”. nr 70 z 22 marca 1984 r., s. 2
• H.P. Kosk – „Generalicja Polska”. t. II, Wyd. Pruszków 2001