Zbigniew Szymański (pisarz)

Zbigniew Szymański
Witold Tarasiewicz
Data i miejsce urodzenia

21 sierpnia 1927
Wilno, II RP

Data i miejsce śmierci

18 maja 2020
Gdynia

Zawód, zajęcie

poeta, architekt

Miejsce zamieszkania

Gdynia

Narodowość

polska

Odznaczenia
Medal Księcia Mściwoja II (1997)[1]

Zbigniew Szymański, ps. Witold Tarasiewicz (ur. 21 sierpnia 1927 w Wilnie[1], zm. 18 maja 2020[2] w Gdyni)[3] – polski poeta i architekt.

Życiorys

Urodził się w 1927 roku w Wilnie. Ukończył liceum budowlane. W lutym 1944 wstąpił do AK i w jej szeregach brał udział w wyzwoleniu Wilna w lipcu tego samego roku. Bezpośrednio potem został aresztowany przez NKWD, wywieziony do Kaługi i wcielony do Armii Czerwonej. Z powodu młodego wieku został urlopowany i wrócił do Wilna. W obawie przed aresztowaniem wstąpił do armii Berlinga[4]. Po zdemobilizowaniu zdał maturę w Gdańsku i zdobył tytuł technika architektury i budownictwa. Debiutował jako poeta w roku 1950 na łamach „Tygodnika Powszechnego” pod pseudonimem Witold Tarasiewicz. W latach 1954-1973 był kierownikiem Biura Projektów Architektonicznych. Od 1952 roku mieszkał w Gdyni[1].

Przyjaźnił się z pisarką Różą Ostrowską, pisarzem Lechem Bądkowskim oraz poetą Franciszkiem Fenikowskim. Jego syn, Zbigniew Radosław, także jest poetą[5].

Twórczość

  • Wiersze gdańskie
  • Dnie niepokoju
  • Wygasanie form
  • Erotyki kaszubskie
  • Niosący światło[6]
  • Pieśń o ziemi kaszubskiej[7]
  • Światło, które chronię[8]
  • Przygody Piotrusia na pirackiej wyspie[9]
  • Fragment poliptyku[10]
  • Opowieści gdańskich zegarów[11]

Nagrody

  • 2005 – Laureat Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury[12]

Przypisy

  1. ↑ a b c Szymański Zbigniew. Gedanopedia. [dostęp 2015-09-17].
  2. ↑ Nie żyje Zbigniew Szymański, poeta i pisarz, który odbudowywał Gdańsk, Portal miasta Gdańska, 20 maja 2020 [dostęp 2020-05-20] (pol.).
  3. ↑ Zbigniew Szymański (poeta), Lubimyczytać.pl [dostęp 2020-05-19].
  4. ↑ Aleksandra Szczęch, Bożena Ptak, Jagoda Piechocka: Wywiad ze Zbigniewem Szymańskim. Cyfrowe Archiwum Pomorskich Kresowiaków. [dostęp 2015-09-17]. Transkrypcja wywiadu
  5. ↑ Zbigniew Szymański na „Strychu”, Fundacja Pomysłodalnia, 23 lutego 2011 [dostęp 2015-09-17].
  6. ↑ Zbigniew Szymański, Niosący światło, wyd. 1, Gdańsk: Wydawn. Morskie, 1979, ISBN 83-215-9136-1, OCLC 10265556 [dostęp 2022-04-20].
  7. ↑ Zbigniew Szymański, Pieśń o ziemi kaszubskiej, Gdańsk: Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie, 1981, ISBN 83-00-00099-2, OCLC 17048498 [dostęp 2022-04-20].
  8. ↑ Zbigniew Szymański, Światło, które chronię : wiersze i poematy, wyd. 1, Gdańsk: Wydawn. Morskie, 1982, ISBN 83-215-9175-2, OCLC 10980245 [dostęp 2022-04-20].
  9. ↑ Zbigniew Szymański, Przygody Piotrusia na pirackiej wyspie, Gdańsk: Wydaw. Morskie, 1988, ISBN 83-215-9851-X, OCLC 835004443 [dostęp 2022-04-20].
  10. ↑ Zbigniew Szymański, Gdańsk : fragment poliptyku, wyd. 1, Gdańsk: Wydawn. Morskie, 1988, ISBN 83-215-9220-1, OCLC 19293786 [dostęp 2022-04-20].
  11. ↑ Zbigniew Szymański, Opowieści gdańskich zegarów, wyd. 2, Gdańsk: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1991, ISBN 83-03-00786-6, OCLC 751328107 [dostęp 2022-04-20].
  12. ↑ Laureaci Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury. gdansk.pl, 2016-06-23. [dostęp 2016-06-23]. (pol.).

Bibliografia

  • Lesław M. Bartelski: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon. Wydawn. Nauk. PWN, 1995. ISBN 83-01-11593-9.