Zbigniew Wesołowski

Zbigniew Wesołowski
Data i miejsce urodzenia

7 stycznia 1933
Lubosz

Profesor nauk technicznych
Specjalność: dynamika ośrodka ciągłego, laserowe technologie metali
Alma Mater

Politechnika Warszawska

Doktorat

1962
Instytut Podstawowych Problemów Techniki PAN

Habilitacja

1966
Instytut Podstawowych Problemów Techniki PAN

Profesura

1971

Polska Akademia Nauk
Status

członek rzeczywisty

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Świętokrzyska

Stanowisko

profesor zwyczajny

Dyrektor
Jednostka naukowo-badawcza

Centrum Laserowych Technologii Metali im. Henryka Frąckiewicza

Okres spraw.

2000–2008

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Zbigniew Łucjan Wesołowski (ur. 7 stycznia 1933 w Luboszu[1]) – polski inżynier mechanik, profesor nauk technicznych, profesor zwyczajny i w latach 2000–2008 dyrektor Centrum Laserowych Technologii Metali im. Henryka Frąckiewicza Politechniki Świętokrzyskiej i Polskiej Akademii Nauk, od 2010 członek rzeczywisty PAN.

Życiorys

W 1957 ukończył studia na Politechnice Warszawskiej. Doktoryzował się w 1962 w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN w oparciu o badania dotyczące stateczności rozciąganego pręta. Stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskał w 1966 w IPPT PAN na podstawie badań modelu ciała przenoszącego naprężenia momentowe. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1971, a zwyczajnego w 1978[2].

Był pracownikiem Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN, w latach 1975–1980 pełnił funkcję zastępcy dyrektora tej jednostki. W IPPT PAN kierował także Pracownią Podstaw Fizyki Ośrodków Ciągłych (1969–1970), Pracownią Mechaniki Ośrodków Sprężystych (1971–1984) i Zakładem Aeroakustyki (1984–1990)[2].

Objął stanowisko profesora zwyczajnego Politechniki Świętokrzyskiej. Pełnił funkcję dyrektora (2000–2008) i zastępcy dyrektora (1996–2000) Centrum Laserowych Technologii Metali im. Henryka Frąckiewicza PŚk i PAN. W latach 1995–2007 kierował także Katedrą Przemysłowych Systemów Laserowych[3]. Wykładał również na Politechnice Warszawskiej, Politechnice Poznańskiej, Uniwersytecie Warszawskim i Universität Stuttgart[2].

W 1989 został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk, a w 2010 członkiem rzeczywistym PAN[3].

Specjalizuje się w dynamice ośrodka ciągłego, laserowych technologiach metali, akustyce i budowie maszyn[1][4]. Opublikował ok. 160 prac[1]. Otrzymał Nagrodę im. M.T. Hubera (1968) i nagrodę sekretarza naukowego PAN (1972). W latach 1969–1990 wypromował 12 doktorów. Był redaktorem naczelnym czasopism naukowych: „Zagadnienia Drgań Nieliniowych” (1984–1994) i „Journal of Technical Physics” (1989–1993)[2]. W latach 1991–1994 był przewodniczącym rady naukowej Ośrodka Informacji Naukowej PAN[3]. Został członkiem kilku towarzystw naukowych, m.in. Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej[2].

W 2002, w uznaniu wybitnych zasług w działalności naukowej i dydaktycznej, za osiągnięcia w pracy zawodowej, został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[5]. Otrzymał również Złoty Krzyż Zasługi (1979)[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c Krzysztof Pikoń, Agnieszka Sokołowska, Krystyna Pikoń: Złota księga nauk technicznych 2011. Gliwice: Mastermedia, 2011, s. 437.
  2. ↑ a b c d e f Prof. dr hab. inż. Zbigniew Wesołowski, czł. kor. PAN. tu.kielce.pl. [dostęp 2018-04-20].
  3. ↑ a b c Wesołowski, Zbigniew. czlonkowie.pan.pl. [dostęp 2018-04-20].
  4. ↑ Prof. zw. dr hab. c Zbigniew Wesołowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2018-04-20].
  5. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 sierpnia 2002 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2002 r. nr 57, poz. 778).