Zbigniew Zieleniewski

Zbigniew Zieleniewski

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1924 Osieczek
Data śmierci	16 maja 2017
Przebieg służby
Lata służby	1944–1990
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	dowódca 11 Dywizji Pancernej, szef Zarządu VI Organizacyjnego Sztabu Generalnego WP, I zastępca Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej, szef Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie Zachodnim, komendant główny OHP
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Grób gen. Zbigniewa Zieleniewskiego na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Zbigniew Zieleniewski (ur. 15 marca 1924 w Osieczku k. Sierpca, zm. 16 maja 2017^[1][2]) – polski wojskowy, generał dywizji LWP.

Życiorys

Do WP wstąpił 5 października 1944, w lutym 1945 skończył Oficerską Szkołę Piechoty nr 2 w Lublinie ze stopniem podporucznika, po czym został wcielony do 6 Dywizji Piechoty i wysłany na front. Brał udział w zdobywaniu Kołobrzegu w marcu 1945, w forsowaniu Odry i dotarciu do Łaby. Od 20 listopada 1945 dowódca 2 batalionu 16 pułku piechoty, w 1946 awansowany przez Michała Żymierskiego na kapitana. W 1947 skończył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie i został szefem wydziału zwiadowczego sztabu 6 DP. W 1948 awansowany na majora, w 1949 został dowódcą 53 pułku piechoty w Ostródzie, a w 1951 dowódcą 75 pułku piechoty w Suwałkach. Zastępca szefa wydziału szkolenia w Dowództwie Warszawskiego Okręgu Wojskowego w stopniu podpułkownika od 1952, 1953–1954 skończył kurs doskonalenia dowódców w Akademii Sztabu Generalnego WP. W 1957 został zastępcą komendanta ASG, do 1959 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie, po powrocie został szefem oddziału szkolenia bojowego dowództwa Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. Od 1962 dowódca 11 Drezeńskiej Dywizji Pancernej w Żaganiu. W październiku 1962 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki. Jako dowódca 11 DPanc. był dowódcą rzutu pancernego w defiladzie Tysiąclecia Państwa Polskiego w lipcu 1966 w Warszawie. Od 1967 szef Zarządu VI Organizacyjnego Sztabu Generalnego WP, od 1972 szef Inspektoratu Obrony Terytorialnej i Wojsk Obrony Wewnętrznej – I zastępca Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej. Funkcję tę sprawował przez 11 lat. Od października 1973 generał dywizji, nominację wręczył mu w Belwederze I sekretarz Komitetu Centralnego PZPR Edward Gierek w obecności przewodniczącego Rady Państwa PRL prof. Henryka Jabłońskiego. W okresie czerwiec 1983 – listopad 1987 szef Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie Zachodnim w randze ministra pełnomocnego. Następnie komendant główny OHP (1987–1989). W listopadzie 1989 pożegnany przez ministra obrony narodowej gen. armii Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej i w lutym 1990 w wieku 65 lat przeniesiony w stan spoczynku.

Członek PPR i PZPR. W latach 1972–1980 prezes Wojskowego Klubu Sportowego Legia Warszawa.

Według materiałów zgromadzonych przez Instytut Pamięci Narodowej był tajnym współpracownikiem Informacji Wojskowej. Nosił pseudonim „Ząb”. Został zwerbowany w 1946 r. podczas służby w 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty^[3].

Zmarł 16 maja 2017 i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[2] (kwatera C32-12-7)^[4].

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[5]:

• podporucznik - 1945
• kapitan - 1946 (z pominięciem stopnia porucznika)
• major - 1948
• podpułkownik - 1952
• pułkownik - 1955
• generał brygady - 1962
• generał dywizji - 1973

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1978)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1958)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1973)
• Krzyż Walecznych (1945)
• Złoty Krzyż Zasługi (1952)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1946)
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Srebrna Odznaka „Za zasługi w obronie granic PRL”
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR) (1973)
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (ZSRR)

I wiele innych medali i odznaczeń.

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990, t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 305-307