Zbroja łuskowa

Rzymska zbroja łuskowa
(lorica squamata)
Technika mocowania płytek w zbroi łuskowej

Zbroja łuskowa – rodzaj pancerza składającego się z dużej liczby łusek wykonanych z metalu, rogu lub kości, naszytych lub w inny sposób przytwierdzonych do podłoża skórzanego lub wykonanego z innego mocnego materiału. Słabym punktem tej zbroi jest wrażliwość na ciosy od dołu i bronie takie jak włócznia, które mogły przebić się pomiędzy łuskami, jednak różnego typu konstrukcje tej zbroi częściowo pokrywały te słabości.

Ten rodzaj uzbrojenia obronnego pojawił się przed nową erą w stepach. Na kolumnie cesarza Trajana przedstawiono jazdę Roksolanów w zbrojach łuskowych. W jednostkach posiłkowych armii rzymskiej pancerz ten stosowano dosyć często.

Przejęty przez Germanów nie zaniknął i rozpowszechnił się w Europie około XI wieku, jest bardziej elastyczny niż pancerz lamelkowy, a zapewnia lepszą ochronę niż kolczuga. Specyficzną odmianą tej zbroi jest karacena, używana w czasach nowożytnych.

Bibliografia

  • Michał Gradowski: Słownik uzbrojenia historycznego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 139. ISBN 83-01-12390-7.

Media użyte na tej stronie

Cricau Festival 2013 - Lorica squamata - 4.jpg
Autor: Saturnian, Licencja: CC0
Cricău Festival 2013
Riveted-Laced Scale Scheme.jpg
Riveted-Laced Scale Armuor Scheme