Zdobycie Jerozolimy przez Babilończyków (587 p.n.e.)
| wojna babilońsko-judzka | |||
 Uprowadzenie jeńców do Babilonu | |||
| Czas | 587 p.n.e. | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | Jerozolima | ||
| Terytorium | Izrael | ||
| Przyczyna | ekspansja państwa nowobabilońskiego | ||
| Wynik | zdobycie miasta przez Babilończyków, niewola babilońska | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Izraela  | |||
| 31°46′59,8800″N 35°13′00,1200″E/31,783300 35,216700 | |||
Zdobycie Jerozolimy – zajęcie i zburzenie Jerozolimy w 587 roku p.n.e. przez wojska państwa nowobabilońskiego pod wodzą Nabuchodonozora II. W wyniku najazdu Nabuchodonozora II terytorium Judy wcielono do Babilonii[1].
Okoliczności
W VII wieku p.n.e. w Judzie panowała dynastia Dawida, centralne sanktuarium zaś znajdowało się w Jerozolimie. Niebezpieczeństwo zewnętrzne groziło Judejczykom jedynie ze strony Egiptu oraz plemion zajordańskich. W latach 628–622 p.n.e. doszło do reform króla Jozjasza, w wyniku których jedynym miejscem kultu religijnego stała się Świątynia w Jerozolimie. Pozbyto się kultów pogańskich, wygnano obcych kapłanów i wróżbitów oraz w całej rozciągłości przywrócono ścisłe respektowanie prawa religijnego. Odnowienie religijne osłabło gdy w roku 609 p.n.e. w bitwie pod Meggido faraon Necho II pokonał i zabił Jozjasza[2].
Ostatecznie kres Królestwa Judy położyły najazdy króla babilońskiego Nabuchodonozora II. W roku 597 p.n.e. król babiloński po raz pierwszy szturmem zdobył Jerozolimę deportując kilka tysięcy mieszkańców, a król Judy, Sedecjasz, osadzony na tronie przez Nabuchodonozora w miejsce Jojakima, złożył przysięgę na wierność królom Babilonu. Zwycięstwa Egiptu, którzy zdążyli zająć Gazę oraz skierowali się w stronę Tyru i Sydonu skłoniły Sedecjasza do buntu w roku 593 p.n.e.
W roku 587 p.n.e. król babiloński ponownie zdobył Jerozolimę oraz złupił, a następnie spalił Świątynię[3]. Cała ludność Judy została deportowana do Babilonii[4]. Okres ten nazywany jest okresem tzw. niewoli babilońskiej, który zakończył etap historii Izraela zwany okresem Pierwszej Świątyni.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Zespół miesięcznika Mówią Wieki: Upadek państw Wschodu. Lud i tyrani (700-550 p.n.e.). T. VI. Warszawa: Hachette, 2005, s. 46, seria: Ilustrowana Historia Świata. ISBN 83-7184-792-0.
- ↑ Zespół miesięcznika Mówią Wieki: Upadek państw Wschodu. Lud i tyrani (700-550 p.n.e.). T. VI. Warszawa: Hachette, 2005, s. 24, seria: Ilustrowana Historia Świata. ISBN 83-7184-792-0.
- ↑ Jeremiasz 52,13 w przekładach Biblii.
- ↑ Zespół miesięcznika Mówią Wieki: Upadek państw Wschodu. Lud i tyrani (700-550 p.n.e.). T. VI. Warszawa: Hachette, 2005, s. 35, 36, 44, seria: Ilustrowana Historia Świata. ISBN 83-7184-792-0.
Bibliografia
- Starożytne cywilizacje: Egipt I, Wyd. Polskie Media Amer.COM SA, Warszawa 2001. s.5
Media użyte na tej stronie
Autor: Eric Gaba (Sting - fr:Sting) and NordNordWest, Licencja: CC BY-SA 3.0
Location map of Israel. De facto situation.
Sign of place of battle to use in map's legend made of two crossed gladii
The Captivity of Judah, as in 2 Chronicles 36:11-21, illustration from a Bible card published by the Providence Lithograph Company