Zdzisław Adamczewski

Zdzisław Adamczewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 listopada 1931
Swędów

Data i miejsce śmierci

15 sierpnia 2018
Warszawa

Zawód, zajęcie

geodeta

Tytuł naukowy

prof. zw. dr hab. inż.

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Zdzisław Marian Adamczewski (ur. 29 listopada 1931 w Swędowie, zm. 15 sierpnia 2018 w Warszawie[1][2]) – polski geodeta, prof. zw. dr hab. Politechniki Warszawskiej o specjalności geodezja gospodarcza, geodezyjne urządzenia rolne, informatyka geodezyjna, geodynamika, modelowanie matematyczne oraz szacowanie nieruchomości[3]. Twórca polskiej szkoły nieliniowego rachunku wyrównawczego oraz badacz trzęsień ziemi i autor technologii numerycznej ustalania tzw. dni sejsmicznych[4].

Życiorys

Był absolwentem Państwowego Liceum Mierniczego w Łodzi (dyplom technika geodety uzyskał w 1951 roku). Studiował w latach 1951–1956 na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej. W 1956 roku uzyskał dyplom magistra inżyniera. Podczas studiów, 1 kwietnia 1954 roku został nauczycielem akademickim na Wydziale Geodezji i Kartografii PW. Od roku 1957 był działaczem NOT. W 1960 roku uzyskał uprawnienia zawodowe. Doktorat obronił w 1964, a habilitację w 1971 roku. W 1965 roku otrzymał stypendium rządu Królowej Juliany Holenderskiej na Uniwersytecie Technicznym w Delfcie, gdzie odbył półroczny staż naukowy[5]. W PW przeszedł kolejne stanowiska: od zastępcy asystenta do profesora nauk technicznych, które otrzymał w 1979 roku w zakresie nauk geograficznych. W latach 1970–1973 był dziekanem wydziału Politechniki Warszawskiej, a w latach 1973–1980 prorektorem tejże uczelni[4]. W latach 1973–1974 był kierownikiem projektu i współautorem Systemu Informacji Przestrzennej „Teren” (podsystemu Państwowego Systemu Informatycznego), a w 1977 roku kierownikiem i współautorem projektu sieci geodezyjnej Afryki (przyjętego do realizacji przez ONZ i częściowo zrealizowanego przez Stany Zjednoczone, Francję, Wielką Brytanię i Polskę)[5].

Od 29 października 1980 do 31 grudnia 1987 roku był podsekretarzem stanu – prezesem Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii. W latach 1974–1980 był wiceprzewodniczącym, a w latach 1980–1983 przewodniczącym Stowarzyszenia Geodetów Polskich[3][4]. Był członkiem honorowym Stowarzyszenia. Od roku 2000 do 2006 był przewodniczącym Komitetu Naukowo-Technicznego ds. Doskonalenia Kadr Federacji NOT, a od 1991 roku redaktorem działowym Przeglądu Geodezyjnego. W latach 2001–2003 był doradcą Głównego Geodety Kraju[5].

W 1990 roku sformułował, na podstawie studiów topografii powierzchni Ziemi oraz rozkładu w czasie kataklizmów sejsmicznych, prawo rotacji sejsmicznej (pozwalające dokonywać predykcji długoterminowej tych kataklizmów oraz w znacznym stopniu wyjaśniające zjawisko El Nino). Opracował technologię numeryczną ustalania tzw. dni sejsmicznych[5].

Był członkiem Komitetu Geodezji Polskiej Akademii Nauk[3], promotorem 13 doktorów, z czego 5 zostało profesorami[5]. Był emerytowanym profesorem Wydziału Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej[6] i profesorem Wyższej Szkoły Gospodarki Krajowej w Kutnie[5]. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera K-1-19)[7].

Publikacje

Autor ponad 300 publikacji naukowych, naukowo-technicznych i popularyzatorskich z zakresu geodezji, obliczeń geodezyjnych, opracowania obserwacji, geofizyki, podstaw matematycznych wyceny nieruchomości, systemów informacji przestrzennej. Przewodniczył zespołom i był współautorem geodezyjnych standardów technicznych: K-1 i G-7 oraz wytycznych technicznych. Współautor projektów: Tymczasowej Instrukcji Szacowania Nieruchomości, Wytycznych Powszechnej Taksacji Nieruchomości oraz geodezyjnych instrukcji technicznych: O-1, G-3, G-4, G-5[5].

Nagrody i odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie