Zdzisław Bitner

Zdzisław Bitner
Data i miejsce urodzenia	28 stycznia 1909 Poznań
Data śmierci	12 lipca 1997
Miejsce spoczynku	Cmentarz katolicki św. Wincentego à Paulo w Bydgoszczy
Zawód, zajęcie	inżynier
Alma Mater	Politechnika Poznańska
Rodzice	Leon Büttner, Paulina z Dąbrowskich
Odznaczenia

Zdzisław Bitner (ur. 28 stycznia 1909 w Poznaniu, zm. 12 lipca 1997^[1][2]) – polski inżynier elektrotechnik, energetyk^[1][2]. Członek Bydgoskiego Koła Absolwentów Politechniki Poznańskiej, Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT oraz członek honorowy Stowarzyszenia Elektryków Polskich^[1][2].

Życiorys

Syn Leona Büttnera i Pauliny z Dąbrowskich^[2]. Początkowo nosił nazwisko ojca, by po wojnie je zmienić i używać w spolszczonej wersji^[2]. Miał dwoje rodzeństwa – brata Witolda oraz siostrę Irenę^[2]. Początkowo uczył się w Volksschule, pobierał także prywatne lekcje języka polskiego i historii^[2]. Następnie uczęszczał do Gimnazjum Koedukacyjnego w Dąbiu nad Nerem, które ukończył w 1928^[1]. Był pierwszym absolwentem Wydziału Elektrycznego Politechniki Poznańskiej (rocznik 1932, ówcześnie pod nazwą Państwowa Wyższa Szkoła Budowy Maszyn i Elektrotechniki)^[1][2]. Środki pieniężne na studia swoje oraz brata uzyskał dzięki udzielaniu korepetycji z przedmiotów ścisłych^[2]. W czasie studiów był współautorem opracowania skryptu z wykładów Eugeniusza Jezierskiego na temat oświetlenia elektrycznego^[2]. Po ukończeniu studiów odbył roczną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Wojsk Łączności w Zegrzu, następnie pracował w Zjednoczeniu Elektrowni Okręgu Radomsko-Kieleckiego w Skarżysku-Kamiennej, Królewskim Urzędzie Miar w Poznaniu i Pomorskiej Elektrowni Krajowej „Gródek"^[2].

Zmobilizowany w sierpniu 1939 uczestniczył w walkach kampanii wrześniowej 1939, brał udział w Bitwie nad Bzurą^[1][2]. W Puszczy Kampinoskiej dostał się do niewoli niemieckiej^[1][2]. Przebywał w oflagach XI A Osterode jako jeniec wojenny nr 446/XIA^[2] oraz II C Oldenburg^[1]. Wraz z grupą kilku innych oficerów zorganizował Koło Obozowe Stowarzyszenia Elektryków Polskich^[2]. Po wojnie opracował między innymi koncepcję zasilania Grudziądza w energię elektryczną oraz założył rodzinę^[2].

Był redaktorem publikacji pokonferencyjnej INELEKTRA '76 Postęp techniczny w sprzęcie oraz instalacjach elektrycznych przemysłowych i domowych, 28–29. IX. 1976 r. Bydgoszcz^[3].

Zmarł 12 lipca 1997^[1], pochowano go na cmentarzu katolickim Świętego Wincentego à Paulo w Bydgoszczy^[2].

Odznaczenia i wyróżnienia

Odznaczony został m.in.^[2]:

• Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
• Srebrnym Krzyżem Zasługi
• Medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”
• Złotymi Odznakami Honorowymi SEP i NOT

Przypisy