Zdzisław Grzymirski

Zdzisław Grzymirski

podpułkownik dyplomowany artylerii
Data urodzenia	27 sierpnia 1895
Data śmierci	?
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	9 Dywizjon Artylerii Konnej 20 Pułk Artylerii Polowej 25 Dywizja Piechoty Departament Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych
Stanowiska	dowódca baterii artylerii dowódca dywizjonu artylerii szef sztabu dywizji szef wydziału
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Zdzisław Tomasz Michał Grzymirski^[1] vel Zdzisław Gross (ur. 27 sierpnia 1895, zm. ?) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. Armii. Na stopień chorążego został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1915 roku w korpusie oficerów artylerii polowej i górskiej. W 1918 roku jego oddziałem macierzystym był Pułk Artylerii Polowej Nr 112^[2].

28 lutego 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w artylerii, w grupie oficerów byłej cesarskiej i królewskiej armii^[3]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w dowództwie VIII Brygadzie Artylerii, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 8 pułk artylerii polowej^[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 418. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Przysługiwał mu wówczas tytuł „adiutant sztabowy”, a jego oddziałem macierzystym był 8 pułk artylerii polowej w Płocku^[5]. W 1923 roku pełnił służbę w Szefostwie Artylerii i Służby Uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie, pozostając oficerem nadetatowym 8 pułku artylerii polowej^[6]. W następnym roku powrócił do macierzystego pułku w Płocku^[7], po czym został przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego.

Wojewoda lwowski rozporządzeniem L. 5517/24 z 15 maja 1924 roku zezwolił mu na zmianę nazwiska rodowego „Gross” na „Grzymirski”^[8].

Z dniem 1 listopada 1924 roku został przeniesiony do macierzystego pułku z jednoczesnym odkomenderowaniem na roczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1925 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Komendy Obszaru Warownego „Wilno” na stanowisko I oficera sztabu. W kwietniu 1928 został przeniesiony z 20 Dywizji Piechoty w Słonimiu do 9 dywizjonu artylerii konnej w Baranowiczach^[9]. Odbył w nim praktykę liniową na stanowisku dowódcy 3. baterii. 2 kwietnia 1929 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[10]. W tym samym roku uzyskał pozytywną opinię generała inspekcjonującego z ramienia Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, generała brygady Olgierda Pożerskiego^[11]. 23 sierpnia 1929 roku został przeniesiony do 20 pułku artylerii polowej w Baranowiczach na stanowisko dowódcy dywizjonu z pozostawieniem na kursie dowódców dywizjonów w Szkole Strzelania Artylerii w Toruniu^[12].

20 września 1930 roku otrzymał przeniesienie do składu osobowego inspektora armii generała dywizji Edwarda Śmigły-Rydza w Wilnie na stanowisko oficera sztabu^[13][14]. 22 grudnia 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie ze składu osobowego inspektora armii generała dywizji, generała dywizji Kazimierza Sosnkowskiego do dowództwa 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu na stanowisko szefa sztabu^[15].

Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Wiosną 1939 roku był szefem Wydziału Ogólno Organizacyjnego Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[16].

W 1940 roku był oficerem sztabu dowódcy artylerii dywizyjnej 1 Dywizji Grenadierów^[17].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych („za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”)
• Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1934)^[18]
• Srebrny Krzyż Zasługi (3 sierpnia 1928)^[19]
• Odznaka Sztabu Generalnego
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)

Przypisy

Bibliografia

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2016-06-05].
• Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2016-06-11].
• Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2016-06-11].
• Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2016-06-11].
• Zygmunt Kosior: Bitwa pod Lagarde. Studium. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.