Zdzisław Latawiec

Zdzisław Latawiec

podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	22 stycznia 1892 Dziewięczyce
Data śmierci	1940
Przebieg służby
Lata służby	do 1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	31 Pułk Artylerii Lekkiej Komenda Obozu Ćwiczeń Dęba
Stanowiska	dowódca pułku artylerii komendant obozu ćwiczeń
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Data i miejsce urodzenia	22 stycznia 1892 Dziewięczyce
Data śmierci	1940
Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski seniorów złoto Lwów 1920 bieg na 1500 m złoto Lwów 1920 bieg na 3000 m złoto Lwów 1920 bieg na 3000 m druż. srebro Lwów 1920 bieg na 800 m

Zdzisław Stanisław Latawiec^[a] (ur. 22 stycznia 1892 w Dziewięczycach, zm. 1940) – polski lekkoatleta, który specjalizował się w biegach średnich oraz długich, podpułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 22 stycznia 1892 w majątku Dziewięczyce przynależnym do Popowic, w ówczesnym powiecie przemyskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Franciszka i Bronisławy^[2].

Lekkoatletykę uprawiał jeszcze przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości w 1918 roku. Był czołowym średniodystansowcem Galicji – w 1912 roku został mistrzem Austrii w biegu na 1500 metrów oraz wynikiem 9:17,7 ustanowił rekord Austro-Węgier w biegu na 3000 m. Zdobywca czterech medali na pierwszych mistrzostwach Polski seniorów – wywalczył złoto na 1500 metrów i 3000 metrów oraz w rywalizacji drużynowej w biegu na 3000 m, a srebro przyniósł mu bieg na 800 metrów. Pięciokrotny rekordzista Polski – wszystkie wyniki uzyskał w 1910 i 1912 roku, a jego wyniki zostały uznane za oficjalne rekordy Polski w grudniu 1921 roku, gdy Polski Związek Lekkiej Atletyki dokonał pierwszej weryfikacji rekordów kraju.

Znalazł się w gronie zawodników nominowanych do kadry na Igrzyska Olimpijskie w 1920^[3]. Z powodu wojny polsko-bolszewickiej Polska nie wysłała jednak ostatecznie reprezentacji na te zawody^[3].

W 1911 roku ukończył VIII Gimnazjum we Lwowie, a następnie do 1914 roku studiował na Akademii Handlowej. Przez dwa lata studiował prawo na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza. Od 1912 do 1918 służył w cesarskiej i królewskiej Armii. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916^[4], a na stopień nadporucznika ze starszeństwem z 1 lutego 1918 w korpusie oficerów artylerii polowej i górskiej^[5]. Jego oddziałem macierzystym był Dywizjon Haubic Ciężkich Nr 11^[6], a następnie Pułk Artylerii Polowej Ciężkiej Nr 30^[1].

2 listopada 1918 wstąpił, jako ochotnik, do Wojska Polskiego. Formalnie został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej 20 maja 1919 roku z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1918 roku, z zaliczeniem do I Rezerwy armii, z jednoczesnym powołaniem do czynnej służby na czas wojny aż do demobilizacji^[7]. W latach 1919–1920 walczył na froncie wschodnim. 16 lipca 1919 roku został awansowany na kapitana.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 125. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 17 pułk artylerii polowej^[8]. 20 stycznia 1923 roku został przeniesiony z 9 dywizjonu artylerii konnej do 6 dywizjonu artylerii konnej we Lwowie na stanowisko zastępcy dowódcy dywizjonu^[9]. Od 16 maja 1924 roku był organizatorem i pierwszym dowódcą 13 dywizjonu artylerii konnej we Lwowie^[10]. Z dniem 1 czerwca 1926 roku został przeniesiony służbowo na czteromiesięczny kurs dowódców dywizjonów w Szkole Strzelania Artylerii w Obozie Szkolnym Artylerii w Toruniu^[11]. 21 sierpnia 1926 roku został przeniesiony do 5 pułku artylerii polowej we Lwowie na stanowisko dowódcy III dywizjonu^[12]. 30 września 1926 roku został przesunięty na stanowisko dowódcy II dywizjonu^[13]. 31 października 1927 roku został przeniesiony z 4 Okręgowego Szefostwa Artylerii w Łodzi do 27 pułku artylerii polowej we Włodzimierzu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[14]. 26 stycznia 1928 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[15]. 23 marca 1932 roku został przeniesiony do 31 pułku artylerii lekkiej w Toruniu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[16]. 28 czerwca 1933 został wyznaczony na stanowisko dowódcy pułku^[17]. 8 maja 1936 został mianowany komendantem Obozu Ćwiczeń Dęba. Na tym stanowisku pozostał do 1939 roku^[18].

Nieznane są bliżej okoliczności śmierci Latawca – jego nazwisko nie widnieje na ukraińskiej liście katyńskiej, a austriaccy historycy uważają, że zginął w roku 1940.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi^[19]
• Medal Niepodległości (9 listopada 1933, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)^[20][2]
• Srebrny Medal Waleczności 2 klasy^[1]
• Krzyż Wojskowy Karola^[1]
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913^[1]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
• Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony – Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004. ISBN 83-9136-63-9-1.
• Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912–2006. Zamość – Sandomierz: 2007.
• Witold Gerutto, Maciej Wawrzykowski, Otton Pieszewicz, Zdzisław Drozdowski: 50 lat PZLA – Rocznik Jubileuszowy 1968. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1969.