Zdzisław Pazdro

Zdzisław Pazdro

Data i miejsce urodzenia	13 października 1903 Lwów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	23 lipca 1987 Warszawa, Polska
dziekan Wydziału Geologii UW
Okres urzędowania	od 1 września 1962 do 31 sierpnia 1968
Poprzednik	prof. dr Mikołaj Kostyniuk
Następca	prof. dr Tadeusz Penkala
Odznaczenia

Grób Zdzisława Pazdry na cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie

Zdzisław Pazdro (ur. 13 października 1903 we Lwowie^[1], zm. 23 lipca 1987 w Warszawie) – polski hydrogeolog. Twórca polskiej szkoły hydrogeologicznej.

Życiorys

Jako 15-letni uczeń C. K. IV Gimnazjum we Lwowie walczył w 1 Pułku Strzelców Lwowskich w obronie Lwowa (do kwietnia 1919). Dwa lata później, 5 sierpnia 1920, w wieku siedemnastu lat zgłosił się we Włocławku, na ochotnika, do walki z bolszewikami. Został odznaczony Krzyżem Obrony Lwowa, odznaka pamiątkową V Odcinka „Obrony Lwowa” (Szkoła Sienkiewicza), Odznaką Pamiątkową Ochotników Artylerii 1920.

W 1921, po ukończeniu szkoły średniej, wstąpił na Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Specjalizował się w geologii i paleontologii pod kierunkiem prof. Wojciecha Rogali i prof. Juliana Tokarskiego. Studia kończy w roku 1925. Doktoryzował się w roku 1926 na podstawie pracy pt. Mszywioły z łupków menilitowych w Skalniku i ich znaczenie stratygraficzne. W roku 1934 habilitował się z geologii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie na podstawie pracy pt. Pasmo Gór Czywczyńskiego. Po studiach wyjechał na roczny staż geologiczny na Uniwersytet w Lozannie do prof Maurycego Lugeona. W październiku 1936 otrzymał prawo veniam legendi z zakresu geologii na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie^[2]. Do 1939 pracował jako asystent, starszy asystent i docent na Uniwersytecie Jana Kazimierza.

Podczas wojny w latach 1940–1941 pracował w Instytucie Politechnicznym we Lwowie na stanowisku pomocniczego pracownika nauki, a następnie w latach 1942–1944 na Kursach Technicznych we Lwowie na stanowisku asystenta. Podczas okupacji niemieckiej Lwowa był również zastępcą prezesa i kierownikiem działu szkolnictwa Zarządu Okręgowego Stronnictwa Narodowego. Od maja do sierpnia 1943 aresztowany przez gestapo, wypuszczony po wkroczeniu Armii Czerwonej do Lwowa. Został zatrudniony jako geolog w Ukraińskim Kombinacie Naftowym. W latach 1945–1946 aresztowany przez NKWD (po półrocznym śledztwie) za działalność patriotyczną, więziony w Złoczowie z zamiarem zesłania na wschód.

Na wniosek Politechniki Gdańskiej zwolniony z zesłania i powołany na kierownika Katedry Geologii na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Gdańskiej, na podstawie porozumienia między ZSRR a Polską o zwrocie kadr naukowych. W latach 1946–1958 był profesorem na Politechnice Gdańskiej, w roku 1958 na prośbę Rady Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego przeniósł się do Warszawy, gdzie objął kierownictwo Zakładu Hydrogeologii w Instytucie Hydrogeologii i Geologii Inżynierskiej.

W latach 1953–1954 pełnił funkcję dziekana Wydziału Budownictwa Wodnego Politechniki Gdańskiej^[4], a w latach 1965–1968 pełnił funkcję dziekana Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego.

Był członkiem Komitetu Geologicznego PAN, przez kilkanaście lat pełnił funkcję prezesa Oddziału Warszawskiego PTG.

Pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie^[5].

Był synem prof. Zbigniewa Pazdro i ojcem prof. Przemysława Pazdro^[6].

Wybrane publikacje

• Hydrogeologia ogólna, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1964
• (pod redakcją) Słownik hydrogeologii i geologii inżynierskiej, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1964

Bibliografia

• Wiesław Barczyk: Wspomnienia o zmarłych profesorach i docentach. W: Księga pamiątkowa absolwentow Wydziału Geologii. 1952 - 2002. Uniwersytet Warszawski. Wyd. I. Warszawa: 2002, s. 152-153. ISBN 83-917940-0-8.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Zdzisław Pazdro-Orlę lwowskie. expatpol.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-27)].
• Naukowcy Politechniki Lwowskiej siłą napędową odbudowy i rozwoju polskiej Politechniki w Gdańsku od 1945 r.