Zdzisław Podgórski
 Zdzisław Podgórski w 1929 roku | |
 major saperów | |
| Data i miejsce urodzenia | 25 listopada 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 20 grudnia 1944 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | p.o. dowódcy batalionu (1929) |
| Odznaczenia | |
_BAR.svg){kind=small}     | |
Zdzisław Podgórski (ur. 13 listopada?/ 25 listopada 1889 w Moskwie, zm. 20 grudnia 1944[1] w Opocznie) – polski inżynier, oficer zawodowy Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, pełniący obowiązki dowódcy Batalionu Elektrotechnicznego w 1929 roku.
Życiorys
Zdzisław Podgórski studiował na wydziale elektrycznym politechniki w Nancy. W 1914 roku został zmobilizowany do armii carskiej i wysłany na front. Dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał do końca wojny.
W latach 20. i 30. XX wieku (do co najmniej 1932 roku[2]) był oficerem Batalionu Elektrotechnicznego, będąc w latach 1923–1924 p.o. komendanta kadry[3][4], w 1928 roku kwatermistrzem[5], a 1929 roku zastępcą dowódcy batalionu. W sierpniu 1929 roku pełnił obowiązki dowódcy tego batalionu[6][7]. Z dniem 30 listopada 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[8].
Awanse
- kapitan – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku[4]
- major – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku[9]
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych[5]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[10][9]
- Medal Niepodległości (29 grudnia 1933)[11]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Życie rodzinne
Zdzisław Podgórski był synem Sylwestra Ignacego Podgórskiego (1847–1907), notariusza w Moskwie, i Wandy z domu Turskiej (1859–1911). Miał siedmioro rodzeństwa, byli to:
- Przemysław Podgórski
- Janina, późniejsza Jurkiewicz
- Zbigniew Szczęsny Gracjan Podgórski (1882– po 1935) – sędzia pokoju Sądu Okręgowego w Warszawie
- Jadwiga Podgórska (1885–1948) – dr chemii
- Mieczysław Podgórski (1885–1917) – w czasie studiów medycznych prowadził tajną organizację polityczną wśród żołnierzy polskich w wojsku rosyjskim („Wiarus”). Od 1903 roku brat zetowy w Petersburgu. Był delegatem Komitetu Okręgowego na Mińsk Litewski. Po powrocie do Warszawy działał w Narodowym Związku Robotniczym. Będąc lekarzem-asystentem w szpitalu św. Ducha w Warszawie został w 1914 roku powołany do wojska rosyjskiego. Zaraził się tyfusem i zmarł w 1917 roku w szpitalu w Smoleńsku[12].
- Witold Podgórski (1890–1962) – porucznik Wojska Polskiego (II RP)
- Zofia Podgórska (zmarła w wieku 3 lat).
Zdzisław ożenił się w Moskwie 11 sierpnia 1914 roku z Heleną Krotowicz (1889–1972) i miał z nią troje dzieci: Tadeusza Witolda (1920–1993), Zofię Irenę (1922–1982) i Alinę Wandę (1924–1999). Zofia Irena wyszła za Franciszka Stolarskiego (1915–2003), jednego z sześciu synów (siedmiorga dzieci) Błażeja Stolarskiego.
Po powrocie do Polski w 1919 roku Zdzisław początkowo mieszkał z rodziną u swej siostry Jadwigi, przy ul. Stalowej 18. W czasie, gdy służył w Batalionie Elektrotechnicznym, mieszkał z rodziną w Nowym Dworze Mazowieckim[13], po przejściu na emeryturę przeprowadził się z rodziną do Warszawy, mieszkali do co najmniej 1939 roku przy ul. Krechowieckiej 6[14].
Zmarł na tyfus 20 grudnia 1944 roku w Opocznie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 241-4-11)[15][1].
Przypisy
- ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: ZDZISŁAW PODGÓRSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-01-05].
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 760.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 895.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 819.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 580.
- ↑ Alfred Kabata, Batalion Elektrotechniczny w Nowym Dworze Mazowieckim w latach 1921–1939, „Fakty Nowodworskie”, maj 2014, s. 29–32 [dostęp 2018-12-22].
- ↑ Na podstawie ręcznie wykonanego albumu: 10 lat istnienia Batalionu Elektrotechnicznego 5.VIII.1919 – 5.VIII.1929, Nowy Dwór k. Modlina.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 87.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 249.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Tomasz Piskorski, Wykaz poległych i zmarłych uczestników Ruchu Niepodległościowego Młodzieży Narodowej (członków Związku Młodzieży Polskiej – „Zet”, Organizacji „Przyszłość” – „Pet” i innych stopni organizacyjnych w okresie lat 1886–1936, Warszawa: Związek Seniorów OMN i ZPMD, 1936, s. 49.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (rok 1937), t. 381, Warszawa: Archiwum Akt Nowych, 2019.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (rok 1939), t. 403, Warszawa: Archiwum Akt Nowych, 2019.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: ZDZISŁAW PODGÓRSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2022-10-25].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
W pierwszym rzędzie siedzą córki p.o. dowódcy batalionu Zdzisława Podgórskiego: trzecia od prawej: Zofia Irena późniejsza Stolarska (1922–1982) i druga od prawej: Zofia Wanda Podgórska (1924–1999)
Autor: Happa, Licencja: CC BY 3.0
Grób Zdzisława i jego siostry Jadwigi Podgórskich (oraz córki Zdzisława – Aliny) na starych Powązkach, kwatera 241-IV-11
Korpus oficerski Batalionu Elektrotechnicznego w 1929 roku. Siedzą od lewej: por. Edward Fryzendorf, kpt. dr med. Aleksander Ciechanowski, kpt. Antoni Żarski, kpt. Wacław Szpinko, mjr Zdzisław Podgórski, mjr Wacław Szwykowski, kpt. Konstanty Majkowski, kpt. Józef Tarkowski, kpt. Stanisław Derejski, kpt. Mieczysław Niedzielski, por. Kazimierz Grüner. Stoją od lewej: N.N., por. Jan Górski, ppor. Władysław Buszko, N.N., por. Henryk Oszczakiewicz, por. Artur Oborski, kpt. Stanisław Michałowski, por. Henryk Gołębiowski, por. Jerzy Kempiners, por. Jan Wnęk, N.N., N.N., por. Stanisław Sulich.
Batalion Elektrotechniczny 1929, zdjęcie z albumu