Zdzisław Ratajek

Zdzisław Ratajek

Zdzisław Ratajek
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	14 stycznia 1938 Radziejów
Doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: dydaktyka, pedeutologia
Alma Mater	Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Opolu
Doktorat	1972
Habilitacja	2001
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach
Odznaczenia

Zdzisław Ratajek (ur. 14 stycznia 1938 w Radziejowie) – polonista, pedagog, doktor habilitowany. Profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach oraz kieleckiej Wszechnicy Świętokrzyskiej^[1].

Życiorys

Ukończył Studium Nauczycielskieg w Toruniu (1958) oraz filologię polską (1964) w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu (Obecnie Uniwersytet Opolski). Karierę zawodową rozpoczął w 1958 roku, kiedy podjął pracę nauczyciela języka polskiego w Szkole Podstawowej nr 1 im. Stanisława Staszica w Kielcach. W latach 1965-66 był dyrektorem kieleckiej Szkoły Podstawowej nr 16, a następnie przez trzy lata (1966-69) zajmował stanowisko wizytatora okręgowego w kieleckim Kuratorium Okręgu Szkolnego. W latach 1969–1973 pracował jako inspektor szkolny w Kielcach, a w latach 1973-1989 zajmował stanowisko adiunkta oraz docenta pedagogiki w kieleckim oddziale Instytutu Kształcenia Nauczycieli w Warszawie.

W 1984 roku podjął pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Kielcach (obecnie Uniwersytet Jana Kochanowskiego), gdzie w latach 2002-2008 pełnił funkcję dziekana Wydziału Pedagogicznego i Artystycznego. Podczas pracy na tej uczelni był wieloletnim kierownikiem Zakładu Pedagogiki Wczesnoszkolnej i Przedszkolnej (1989–2008) oraz dyrektorem Instytutu Edukacji Szkolnej (1999-2002). Był współzałożycielem prywatnej szkoły wyższej Wszechnicy Świętokrzyskiej, w której w latach 1994-2002 piastował stanowisko dziekana Wydziału Humanistyczno–Pedagogicznego.

W 1972 obronił pracę doktorską pt. Funkcja diagnostyczna prac pisemnych uczniów, przygotowana pod kierunkiem prof. Jana Kulpy. W 2001 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy pt.Stosunki wzajemne między nauczycielami a uczniami w procesie edukacyjnym. W 1994 roku został wiceprzewodniczącym oddziału wojewódzkiego Ludowego Towarzystwa Naukowo-Kulturalnego. Jest również współzałożycielem oraz prezesem Europejskiego Stowarzyszenie Dialogu Edukacyjnego (ESDE). W 2005 roku został członkiem rzeczywistym Słowiańskiej Akademii Pedagogicznej im. J. A. Komeńskiego w Moskwie.

Od 2003 zajmuje stanowisko redaktora naczelnego czasopisma "Nauczanie Początkowe. Edukacja Zintegrowana" oraz (od 2011) kwartalnika pedagogiczno-społecznego "Nowe Horyzonty Edukacji".

Odznaczenia i wyróżnienia

Odznaczony Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Ponadto otrzymał szereg nagród ministerialnych.

Wybrane publikacje

Jest autorem licznych prac naukowych: artykułów, rozdziałów i książek. Do najważniejszych pozycji należą^[2][3]:

• Dydaktyka języka i literatury polskiej. Materiały pomocnicze dla nauczycieli, cz. I. IKNiBO, Kielce 1976.
• Funkcja diagnostyczna prac pisemnych w nauczaniu języka polskiego, Kielce WSP,1977.
• Ocena pracy nauczycieli akademickich zatrudnionych w IKN i w oddziałach terenowych, Kielce 1979, s. 24.
• Stefan Żeromski – Henryk Sienkiewicz. Materiały z sesji naukowej zorganizowanej w Kielcach w 110 rocznicę urodzin S. Żeromskiego i 60 rocznicę śmierci H. Sienkiewicza, Kielce WSP 1978, s. 205. Redakcja naukowa i artykuł.
• Problemy oceny pracy nauczyciela, Warszawa 1982, WSiP, s.219.
• Nadzór i doradztwo Pedagogiczne, Kielce 1983, IKN ODN, s. 213.
• Odpowiedzialność służbowa nauczycieli, Warszawa 1985, IKN, s.35.
• Wiedza i umiejętności nauczycieli, Warszawa1987, IKN, s.s 184.

Przypisy