Zdzisław Rytel
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | 18 października 1979 |
profesor nauk technicznych | |
Specjalność: konstruktor silników | |
Alma Mater | |
1921 - 1966 | |
Uczelnia | |
Okres zatrudn. | 1948 - 1966 |
Wydział | Wydział Mechaniczno-Konstrukcyjny Politechniki Warszawskiej |
Okres zatrudn. | 1952 - 1959 |
Dziekan Wydziału Mechaniczno-Konstrukcyjnego Politechniki Warszawskiej | |
Okres spraw. | 1952-1954,–1956-1959 |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() |
Zdzisław Rytel (ur. 26 grudnia 1895 r. w Ufie w Rosji, zm. 18 października 1979 r. w Warszawie) – inżynier mechanik, profesor Politechniki Warszawskiej.
Życiorys
Syn Aleksandra, oficera wojska rosyjskiego, i Jadwigi z Zieleniewskich. W 1907 r. przyjechał do Polski. W 1913 r. ukończył gimnazjum w Siedlcach. Studia rozpoczął w Politechnice Lwowskiej, po przerwie spowodowanej wybuchem I wojny światowej, kontynuował je od 1915 r. na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. W r. 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, w którym służył aż do zakończenia wojny polsko-sowieckiej w 1920 r. w stopniu podporucznika.
W 1920 r. zawarł związek małżeński z Heleną Paradowską[1].
W 1924 r. otrzymał dyplom inżyniera mechanika u prof. Wiesława Chrzanowskiego na Politechnice Warszawskiej. Od października 1921 do czerwca 1929 był starszym asystentem w Katedrze Geometrii Wykreślnej Politechniki Warszawskiej. Od 1 lipca 1923 r. działał w Stowarzyszeniu Mechaników Polskich z Ameryki Spółka Akcyjna. W latach 1924 – 1926 był inżynierem ruchu laboratorium metaloznawczego w Zbrojowni nr 2 w Warszawie. W latach 1926 – 1929 pracował na stanowisku konstruktora Instytutu Aerodynamicznego, m.in. opracował projekty 4 wag aerodynamicznych oraz wielostopniowej sprężarki. W tym czasie opublikował wraz z Leonardem Łabuciem "Badania oporów aerodynamicznych w komunikacji kolejowej"[2] oraz kilka artykułów w „Przeglądzie Technicznym” i „Inżynierze Kolejowym”.
W latach 1929 – 1934 pracował w Fabryce Lokomotyw w Chrzanowie, będąc najbliższym współpracownikiem kierownika Biura Technicznego Parowozów Wąskotorowych inż. Paczoskiego[3] (niektóre źródła podają że kierował działem spalinowych lokomotyw wąskotorowych[4]). Współpracował także z Kazimierzem Zembrzuskim[5] przy projekcie Lekkiego Pociągu Pospiesznego OLp-118 o kształcie aerodynamicznym, złożonego z parowozu i czterech wagonów i napędzanego czterocylindrowym silnikiem przeciwbieżnym, będąc odpowiedzialnym za projekt wagonów (wstępny projekt tego pociągu znajduje się w Muzeum Techniki w Pałacu Kultury, w Warszawie; projekt ten został odrzucony przez Ministerstwo Komunikacji, które miało wtedy inne plany dla Polskich Kolei)[6].
Do września 1939 r. był konstruktorem silników w Państwowych Zakładach Inżynierii (PZInż) w Warszawie, które produkowały wówczas m.in. czołgi, ciągniki opancerzone kołowe i gąsienicowe, samochody pancerne, samochody „Ursus” i „Saurer” w wersji ciężarówek, wozy strażackie i pocztowe, a ponadto bardzo popularne motocykle „Sokół” oraz silniki lotnicze, stacjonarne i silniki dla rolnictwa[7]. Opracowywał m.in., wraz z inż. Jerzym Wernerem, silnik benzynowy PZInż R.W.A (od nazwisk Rytel Werner) o mocy 300-400 KM do czołgu 14TP[8].
Należał do współzałożycieli Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich (SIMP). Brał udział w zebraniu konstytucyjnym SIMP, które odbyło się 28 czerwca 1926 r. w pomieszczeniach Laboratorium Obróbki Metali Politechniki Warszawskiej[9].
We wrześniu 1939 r. organizował ewakuację PZInż do Kowla. W okresie okupacji przebywał w Warszawie, gdzie w maju 1940 został aresztowany w czasie łapanki i na krótko uwięziony na Pawiaku. W latach 1940 – 1944 wykładał ogólną mechanikę teoretyczną i problemy szybkobieżnych silników spalinowych w Szkole Inżynierskiej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda. W lutym 1945 ponownie podjął pracę w Szkole Inżynierskiej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda, w pracowni samochodowej na Wydziale Mechanicznym. W latach 1946 – 1948 był naczelnikiem Wydziału Technicznego Centralnego Zarządu Motoryzacji, a następnie dyrektorem w Centralnym Biurze Konstrukcyjnym Zjednoczenia Przemysłu Motoryzacyjnego a także przewodniczącym Komisji Motoryzacyjnej w Polskim Komitecie Normalizacyjnym. Od r. 1948 prowadził wykłady w Politechnice Warszawskiej z zakresu silników spalinowych, od 28.02.1949 r. jako profesor nadzwyczajny. W latach 1952 – 1954 i 1956 – 1959 był dziekanem Wydziału Mechaniczno-Konstrukcyjnego Politechniki. W 1952 r. został również stałym doradcą Centralnego Biura Konstrukcyjnego Silników Spalinowych będącego częścią Centralnego Biura Konstrukcyjnego Maszyn w Bytomiu. 29 maja 1958 r. nadano mu tytuł profesora zwyczajnego. Od listopada 1959 do października 1966 r. był kierownikiem Katedry Silników Spalinowych Przemysłowych i Lotniczych Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa.
Zmarł w Warszawie 18 października 1979 r., pochowany został na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 37D-5-12). Odznaczony Krzyżem Walecznych za udział w walkach 1918 – 1920, Medalem Niepodległości, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Osiągnięcia konstruktorskie
- Jako konsultant wyznaczony w lipcu 1946 r. przez dyrektora Centralnego Zarządu Przemysłu Metalowego, brał udział w opracowaniu pierwszego polskiego samochodu ciężarowego Star 20; w ramach Centralnego Biura Badań i Konstrukcji w Łodzi, gdzie znów miał okazję współpracować z Jerzym Wernerem. W 1949 r. otrzymał za ten projekt zespołową Nagrodę Państwową II stopnia[10]
- Opracował i zbudował wysokoprężny silnik kolejowy, podpodłogowy o układzie wahaczowym, pracujący w obiegu dwusuwowym[11]
- Brał współudział w projektowaniu pierwszego polskiego spalinowego silnika okrętowego D55,
- Zaprojektował i wykonał spalinowy silnik laboratoryjny, do badań paliw i olejów, stosowanych w przemyśle okrętowym.
Publikacje
Autor lub współautor podręczników akademickich, m.in.:
- Silniki spalinowe, Warszawa 1958, Warszawa 1960,
- Techniczny poradnik samochodowy - Wydawnictwa Naukowo-Techniczne Warszawa 1962
- Zarys maszyn cieplnych Państwowe - Wydawnictwo Naukowe Warszawa 1965–70 t. I–III
- Poradnik inżyniera mechanika - Wydawnictwo Naukowo - Techniczne, Warszawa 1968
- artykuły fachowe w „Przeglądzie Technicznym”, „Przeglądzie Mechanicznym”, „Wiadomościach Polskiego Komitetu Normalizacyjnego”, „Technice Motoryzacyjnej” „Archiwum Budowy Maszyn”.
Działalność
- 1945 – 1946 wiceprzewodniczący SIMP
- 1946 – 1948 delegat do Komisji Zagranicznej Naczelnej Organizacji Technicznej,
- 1974 – 1948 członek (z ramienia SIMP) Centralnego Sądu Konkursowego w Turnieju Młodych Mistrzów Techniki,
- 1972 – 1975 członek Komisji Kwalifikacyjnej Rzeczoznawców SIMP.
Przewodniczył, oraz był członkiem m.in.
- Rady Naukowej Głównego Instytutu Mechaniki,
- Rady Techniczno-Ekonomicznej przy Ministerstwie Komunikacji,
- Rady Naukowej Instytutu Techniki Cieplnej i Silników Spalinowych Politechniki Poznańskiej.
- Współdziałał od 1945 r. z Polskim Komitetem Normalizacyjnym (PKN), opracował Tymczasowy Statut Organizacyjny, zasady klasyfikacji i numeracji norm. W latach 1945 – 1952 przewodniczył Komisji Motoryzacyjnej, opracował i opiniował wiele norm.
- Działał w Związku Rzeczoznawców Techniki Samochodowej.
- Był członkiem honorowym Organizacji Rzeczoznawców Polskiego Związku Motorowego.
Nagrody
- Zespołowa Nagroda Państwowa II stopnia - 1949 r.,
- Nagroda Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego II stopnia
- Nagroda zespołowa III stopnia Mistrza Techniki.
Przypisy
- ↑ Rytel w Genealogii Potomków Sejmu Wielkiego, www.sejm-wielki.pl [dostęp 2017-11-20] .
- ↑ Leonard Łabuć, Zdzisław Rytel Badania oporów aerodynamicznych w komunikacji kolejowej - B. Wierzbicki i S-ka, 1935
- ↑ Kazimierz Zembrzuski: W Biurze Konstrukcyjnym Pierwszej Fabryki Lokomotyw w Polsce – Wspomnienia 1928–1937, Providence, RI, 2004; ss. 24, 30 i 31
- ↑ Narodowy Instytut Audiowizualny - Internetowy Polski Słownik Biograficzny
- ↑ Młody Technik 6/1984 str. 62-63
- ↑ Kazimierz Zembrzuski: W Biurze Konstrukcyjnym Pierwszej Fabryki Lokomotyw w Polsce – Wspomnienia 1928–1937, Providence, RI, 2004
- ↑ Historia zakładów URSUS. [dostęp 2015-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-02)].
- ↑ A. Kiński, J. Magnuski: Czołg pościgowy 10TP i czołg szturmowy 14TP. w: Poligon. Magazyn miłośników wojsk lądowych. 1 2009
- ↑ Józef Piłatowicz Ruch stowarzyszeniowy inżynierów i techników polskich do 1939 r. T. II Naczelna Organizacja Techniczna Warszawa 2005 ISBN 83-921738-2-1
- ↑ Szkic Historyczny powstania samochodu ciężarowego Star 20 Aleksander Rummel "Technika Motoryzacyjna" marzec 1968
- ↑ Jacek Gembara „Polskie silniki dużej mocy” Projektowanie i Konstrukcje Inżynierskie 12 (63) Grudzień 2012
Bibliografia
- Politechnika Warszawska 1915–1925, Warszawa 1925;
- Zdzisław Rytel, Rola inżyniera w przemyśle wojennym i przygotowaniu obrony kraju, Przegląd Techniczny 1933 nr 3 s. 55 – 57
- 50 lat wydziałów mechanicznych Politechniki Warszawskiej, Warszawa 1962;
- Technika Motoryzacyjna 1979 nr 10/11 s. 29
- Życie Warszawy 1979 nr 248 s. 10, nr 250 s. 12
- Tygodnik Powszechny 1980 nr 6;
- Stolica 1980 nr 2;
- Politechnika Warszawska 1915 – 1965 – „Roczniki Warszawskie” T. 18: 1985 s. 401;
- Kazimierz Zembrzuski: W Biurze Konstrukcyjnym Pierwszej Fabryki Lokomotyw w Polsce – Wspomnienia 1928–1937, Providence, RI, 2004
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Autor: SuperTank17, Licencja: CC BY-SA 4.0
GBM Star 20 from Muzeum Ratownictwa during "Straż pożarna wczoraj i dziś" exhibition on Jeziorańskiego square in Kraków. The vehicle previously served in OSP Ostrowy. This vehicle was produced in 1953.
Autor: Brunong87, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób profesora Zdzisława Rytla na Cmentarzu Bródnowskim.