Zegrze (gmina)
gmina wiejska | |||
1919-1954[1] | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | 1919–39: warszawskie | ||
Powiat | 1919-52: pułtuski | ||
Siedziba | |||
Szczegółowy podział administracyjny (1952) | |||
| |||
Portal ![]() |
Zegrze (od 1973 Serock) – dawna gmina wiejska istniejąca do 1954 roku[2] w woj. warszawskim. Nazwa gminy pochodzi od wsi Zegrze[3], lecz siedzibą władz gminy był Serock, który stanowił odrębną gminę miejską[4].
Za Królestwa Polskiego gmina Zegrze należała do powiatu pułtuskiego w guberni łomżyńskiej (od 1893 w guberni warszawskiej). 31 maja 1870[5] do gminy przyłączono pozbawiony praw miejskich Serock, odłączając równocześnie kilka wsi na korzyść gminy Somianka[6]. Serock odłączono ponownie (jako miasto) 1 stycznia 1923[7].
W okresie międzywojennym gmina Zegrze należała do powiatu pułtuskiego w woj. warszawskim. Po wojnie gmina zachowała przynależność administracyjną.
- gromady Gąsiorowo, Huta Podgórna, Janki, Popowo Kościelno i Wielęcin włączono do gminy Zatory w powiecie pułtuskim;
- pozostały obszar gminy Zegrze włączono do nowo utworzonego powiatu nowodworskiego w tymże województwie. Składała się ona wówczas z 29 gromad[11].
Gminę zniesiono 29 września 1954 roku wraz z reformą wprowadzającą gromady w miejsce gmin[12]. Jednostki nie przywrócono 1 stycznia 1973 roku po reaktywowaniu gmin[13], utworzono natomiast jej terytorialny odpowiednik, gminę Serock.
Przypisy
- ↑ Od 1919 jednostka administracyjna nowo utworzonego polskiego woj. warszawskiego; w czasie II wojny światowej przejściowo poza administracją polską.
- ↑ Do 28 września 1954 roku
- ↑ Wieś Zegrze nie leżała nawet na terenie gminy Zegrze, tylko należała do gminy Nieporęt (według Wykazu Gromad Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z 1.VII 1952 r., PRL, GUS, Warszawa)
- ↑ Główny Urząd Statystyczny w Warszawie: Województwa centralne i wschodnie Rzeczypospolitej Polskiej - podział na gminy według stanu z dnia 1.IV 1933 roku, Książnica-Atlas, Lwów 1933
- ↑ 19 maja 1870 według kalendarza juliańskiego
- ↑ Postanowienie z 30 stycznia (11 lutego) 1870, ogłoszone 19 (31) maja 1870 (Dziennik Praw, rok 1870, tom 70, nr 241, str. 81)
- ↑ Dz.U. z 1922 r. nr 106, poz. 981
- ↑ Dz.U. z 1952 r. nr 26, poz. 179
- ↑ Dz.U. z 1952 r. nr 26, poz. 177
- ↑ Dz.U. z 1952 r. nr 27, poz. 185
- ↑ Wykaz Gromad Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej według stanu z dnia 1.VII 1952 r., PRL, GUS, Warszawa
- ↑ Dz.U. z 1954 r. nr 43, poz. 191
- ↑ Dz.U. z 1972 r. nr 49, poz. 312
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).