Zeng Qinghong
(c) 中国新闻网, CC BY 3.0 | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Wiceprzewodniczący Chińskiej Republiki Ludowej | |
Okres | |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Zeng Qinghong (chiń. upr. 曾庆红; chiń. trad. 曾慶紅; pinyin Zēng Qìnghóng; ur. 30 lipca 1939) – chiński polityk, wiceprzewodniczący ChRL w latach 2003-2008.
Pochodzi z Ji’an w prowincji Jiangxi, należy do grupy etnicznej Han[1]. Jego ojciec, Zeng Shan, był weteranem walk rewolucyjnych, a po utworzeniu ChRL pełnił funkcję wiceburmistrza Szanghaju i ministra spraw wewnętrznych.
W 1960 roku wstąpił do KPCh, trzy lata później ukończył studia na Akademii Technicznej w Pekinie[2], następnie pracował jako technik w wojsku. Po rozpoczęciu reform gospodarczych przez Deng Xiaopinga podjął pracę w przemyśle naftowym i energetycznym, w latach 1979-1981 był sekretarzem Państwowej Komisji Planowania.
W połowie lat 80. przeniesiony do Szanghaju, gdzie rozpoczął współpracę z późniejszym przewodniczącym ChRL Jiang Zeminem. W latach 1984-1986 był sekretarzem generalnym szanghajskiego Komitetu Miejskiego KPCh[1]. Przez lata związany z konserwatywną frakcją Jianga i uważany za jego zausznika. Po stłumieniu przez wojsko protestów na placu Tian’anmen w 1989 roku przeniósł się wraz z Jiangiem do Pekinu.
Od 1997 do 2007 roku był członkiem Komitetu Centralnego KPCh. Jako przewodniczący Komitetu Organizacyjnego KC KPCh w latach 1999-2001 obsadził większość wysokich stanowisk partyjnych stronnikami Jiang Zemina[3]. Od 2002 do 2007 roku był szefem Centralnej Szkoły Partyjnej. W latach 2003-2008 piastował funkcję wiceprzewodniczącego ChRL.
W 2007 roku na 17. Zjeździe KPCh stracił stanowisko członka KC[4]. W latach 2007-2012 pełnił jeszcze funkcję sekretarza generalnego Komitetu Krajowego KPCh[1].
Przypisy
- ↑ Zeng Qinghong (ang.). english.peopledaily.com.cn. [dostęp 2013-05-10].
- ↑ Wen Yu: Zeng Qinghong: A Potential challenger to China's heir apparent (ang.). jamestown.org. [dostęp 2013-05-10].
- ↑ China's vice-president loses post (ang.). bbc.co.uk, 2007-10-21. [dostęp 2013-05-10].
Bibliografia
- Michael Dillon, China, A Modern History, I.B.Tauris, New York 2012.
- Lawrence R. Sullivan, Historical Dictionary of the Chinese Communist Party, Scarecrow Press, Lanham 2012.