Zenobiusz Kozik

Zenobiusz Kozik

Data i miejsce urodzenia	23 stycznia 1928 Mierzwin
Data i miejsce śmierci	27 maja 2020 Warszawa
profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia literatury polskiej
Alma Mater	Wyższa Szkoła Ekonomiczna w Krakowie
Doktorat	1970 Uniwersytet Warszawski
Habilitacja	1974 Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR
Profesura	1985
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Akademia Medyczna w Krakowie Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Kielcach
Odznaczenia

Zenobiusz Wincenty Kozik (ur. 23 stycznia 1928 w Mierzwinie, pow. jędrzejowski, zm. 27 maja 2020 w Warszawie^[1]) – polski historyk, politolog, komunistyczny działacz polityczny, profesor nauk humanistycznych.

Życiorys

Wykształcenie i działalność naukowa

Był słuchaczem Wyższej Szkoły Oficerów Polityczno-Wychowawczych w Rembertowie^[2]. W 1953 ukończył studia ekonomiczne na Wydziale Handlu Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie^[2]. W 1970 uzyskał na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego stopień doktora na podstawie pracy Jednolity front KPP i PPS w Krakowskiem (1933-1937) (jej promotorem był prof. Janusz Gołębiowski^[2]). Habilitował w 1974 w zakresie historii myśli politycznej w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR pracą Partie i stronnictwa polityczne w Krakowskiem w latach 1945-1947^[2]. W 1985 Rada Państwa nadała mu tytuł naukowy profesora^[2].

Od 1951 do 1953 pracował jako asystent w Katedrze Podstaw Marksizmu-Leninizmu WSE w Krakowie^[2]. W 1953 został zatrudniony na Akademii Medycznej w Krakowie, gdzie został adiunktem, a następnie zastępcą profesora i kierownikiem Zakładu Podstaw Marksizmu-Leninizmu^[2]. Równocześnie był kierownikiem Katedry Podstaw Marksizmu-Leninizmu w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie^[2]. Od 1956 do 1958 kierował referatem historii partii Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie^[2]. W 1956 został lektorem KW, a w 1975 lektorem Komitetu Centralnego PZPR^[2]. Od 1958 do 1960 był dyrektorem Biblioteki Głównej AM w Krakowie, a następnie kierował Studium Nauk Politycznych tej uczelni^[2]. Od 1974 do 1981 był wicedyrektorem Instytutu Ruchu Robotniczego, a od 1974 do 1977 kierownikiem Zakładu Historii Polski Ludowej w Wyższej Szkole Nauk Społecznych, a od 1984 do 1987 pełnił funkcję dziekana Wydziału Nauk Społeczno-Politycznych Akademii Nauk Społecznych przy KC PZPR, gdzie wykładał do 1990^[2]. W latach 1974-1982 był redaktorem naczelnym kwartalnika „Z Pola Walki”^[3]. Wchodził w skład komitetu redakcyjnego Słownika biograficznego działaczy polskiego ruchu robotniczego^[4]. Od 1986 do 1992 wykładał na Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach, a od 2001 do 2006 pracował na Uczelni Warszawskiej im. Marii Skłodowskiej-Curie^[2].

Działalność polityczna

Należał do Związku Walki Młodych oraz Zrzeszenia Studentów Polskich^[2]. Od 1947 do 1948 był przewodniczącym koła i członkiem prezydium zarządu powiatowego Akademickiego Związku Walki Młodych „Życie” w Jędrzejowie^[2]. W 1947 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[2]. Był członkiem egzekutywy OOP, a następnie I sekretarzem Komitetu Uczelnianego PZPR w WSE w Krakowie^[2]. Wchodził w skład Komisji Szkolnictwa Wyższego Komitetu Dzielnicowego PZPR Kraków-Zwierzyniec^[2]. Należał do Polskiego Towarzystwa Historycznego, Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego i Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych^[2].

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera Q-kol.1-2-2)^[5]

Odznaczenia

Otrzymał: Krzyż Kawalerski i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Krzyż Zasługi (1966), Złotą Odznakę Zrzeszenia Studentów Polskich (1960), Odznakę 10-lecia ZSP, Odznakę 1000-lecia (1966), Złotą Odznakę Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego (1969), Złotą Odznakę „Za pracę społeczną dla miasta Krakowa” (1972), Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974), Złotą Odznakę „Za zasługi dla Ziemi Krakowskiej” (1976), Złotą Odznakę im. Janka Krasickiego (1978), Medal 50-lecia Akademii Ekonomicznej w Krakowie oraz nagrody Rektora AM w Krakowie: dydaktyczno-organizacyjną (1970, 1972) i naukową (1973), Rektora WSNS w Warszawie: dydaktyczno-badawczą (1975) i dydaktyczno-wychowawczą (1978), za habilitację: Życia Literackiego (1975), w konkursie im. W. Rzymowskiego Wydawnictwa „Epoka”(1975), Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki - III stopnia (1976) oraz za pracę zbiorową pt.: „PZPR 1948-1978” - zespołową I stopnia (1979)^[2].

Wybrane publikacje

• Jednolity front KPP i PPS w Krakowskiem 1933-1937, Kraków: Wydawnictwo Literackie 1971.
• Krakowska organizacja AZWM „Życie” : szkic, Kraków: Referat Historyczny PArtii KW PZPR 1972.
• Partie i stronnictwa polityczne w Krakowskiem : 1945-1947, Kraków: Wydawnictwo Literackie 1975.
• PZPR i problemy polityczne lat 1954-1956, Warszawa: Wyższa Szkoła Nauk Społecznych 1980.
• Ustawa o planie 6 sześcioletnim, oprac. Zenobiusz Kozik, Lublin: Wydawnictwo Lubelskie 1980.
• Polska Zjednoczona Partia Robotnicza w latach 1954-1957 : szkic historyczny, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1982.
• Niemcy w NRD a polskie kryzysy 1956 i 1980-1981, Piotrków Trybunalski: Wydawnictwo Filii Kieleckiej WSP 1998.
• Stalinowski system represji w Polsce 1948-1955, Piotrków Trybunalski: Naukowe Wydawnictwo Piotrkowskie 2000.

Bibliografia

• Prof. dr hab. Zenobiusz Kozik, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2020-07-13] .
• Tadeusz Rutkowski, Nauki historyczne w Polsce 1944-1970. Zagadnienia polityczne i organizacyjne, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2007, s. 500.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• http://cybra.lodz.pl/Content/5906/551-561.pdf