Zenon Bryk

Zenon Bryk

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	10 stycznia 1940 Borzymów
Przebieg służby
Lata służby	1959–1999
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	Śląski Okręg Wojskowy, Warszawski Okręg Wojskowy, Krakowski Okręg Wojskowy
Stanowiska	dowódca pułku dowódca dywizji zastępca dowódcy okręgu szef sztabu okręgu dowódca okręgu wojskowego
Odznaczenia

Zenon Bryk (ur. 10 stycznia 1940 w Borzymowie) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Kazimierza, rolnika i Anieli z domu Wójcik. Ukończył szkołę podstawową w Oleśnicy (1954) i Technikum Ogrodnicze w Tarnowie (1959). W latach 1959–1962 był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 we Wrocławiu, którą ukończył we wrześniu 1962 i został promowany do stopnia podporucznika w korpusie oficerów wojsk zmechanizowanych. Po promocji został wyznaczony na dowódcę plutonu piechoty zmotoryzowanej w 40 Pułku Zmechanizowanym 10 Dywizji Pancernej w Opolu. Od 1965 dowódca kompanii zmotoryzowanej w stopniu porucznika, później szef sztabu batalionu w tym pułku. W latach 1967–1970 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Warszawie. Po ukończeniu studiów został starszym asystentem Oddziału Operacyjnego w Sztabie Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. W 1972 został szefem sztabu – zastępcą dowódcy 33 Pułku Zmechanizowanego w Nysie. W latach 1973–1975 był dowódcą 42 Pułku Zmechanizowanego w Żarach, następnie szefem sztabu – zastępcą dowódcy 5 Dywizji Pancernej w Gubinie w stopniu podpułkownika. W latach 1976–1978 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, po czym został dowódcą 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku (1978–1979). Od listopada 1979 dowódca 4 Dywizji Zmechanizowanej w Krośnie Odrzańskim.

Na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 24 września 1983 mianowany na stopień generała brygady; nominację wręczył mu w Belwederze 10 października 1983 przewodniczący Rady Państwa PRL prof. Henryk Jabłoński. W latach 1984–1989 był zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego do spraw liniowych, a od czerwca 1989 do grudnia 1990 szefem sztabu – zastępcą dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W październiku 1991 powierzono mu dowództwo Grupy Organizacyjno-Przygotowawczej, której zadaniem była reaktywacja i organizacja Dowództwa Krakowskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1992–1999 był dowódcą Krakowskiego Okręgu Wojskowego. Jako dowódca tego okręgu współtworzył m.in. wojska aeromobilne oraz Polsko-Ukraiński Batalion Sił Pokojowych. Podległe mu jednostki podjęły misje w ramach operacji pokojowych realizowanych przez ONZ na Bałkanach. 3 września 1993 mianowany na mocy postanowienia Prezydenta RP do stopnia generała dywizji; nominację wręczył mu 11 listopada 1993 prezydent RP Lech Wałęsa. W 1999 kierował likwidacją Krakowskiego Okręgu Wojskowego, którego był pierwszym i jedynym dowódcą^[1].

W latach 1981–1986 członek Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR. Od 25 maja 1999 w stanie spoczynku.

Awanse

• podporucznik – 1962
• porucznik – 1965
• kapitan – 1969
• major – 1972
• podpułkownik – 1975
• pułkownik – 1978
• generał brygady – 1983
• generał dywizji – 1993

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1999)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1984)
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Order Podwójnego Białego Krzyża III klasy Republiki Słowackiej (1998)

Życie prywatne

W młodości był reprezentantem Wojska Polskiego w trójboju wojskowym. Mieszka w Niepołomicach. Żonaty, żona Anna, jedna córka^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 207–208
• IX Nadzwyczajny Zjazd Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. 14–20 lipca 1981. Podstawowe dokumenty i materiały, Książka i Wiedza, 1981, str. 216